Gizemli Adam

1. Bölüm

YENİ HİKAYEMLE KARŞINIZDAYIM :D UMARIM BU HİKAYEMİ OKUR,BEĞENİRSİNİZ.İYİ OKUMALAR.

Multimedia:Karakterler

"Taka me I'm alive.

Never was a girl with a wicked mind

But everything looks beter when the sun goes down!"

"Almira!" Kardeşimin cırlamasını duyunca deli gibi dans etmeyi bırakıp,durdum. "Kapa çeneni,yoksa anneme söyleyeceğim o kapayacak!"

"Daha şarkıya yeni başladım,aptal!" Evet,odamdan mutfağa sesimin duyulması için bağırıyordum,yüzlerimizi görmeye üşeniyorduk çünkü biz.

"İki saattir o iğrenç sesinle şarkı söyleyip,deli gibi tepiniyorsun.Duyuyoruz herhalde!" Tekrar gözlerimi devirip,müziğin sesini kıstım.Hava yağmurluydu,dışarı çıkamıyordum ve canımda sıkılıyordu.Dans etmeyecektim de ne yapacaktım?

Sandalyemden kalkıp,camın önüne geçtim.Yağmur o kadar şiddetliydi ki,dolu yağıyordu sanki.Terden alnıma yapışmış saçlarımı elimle geri ittim.Başımı cama yaslarken,kollarımı da bağladım.İçim daralıyordu sanki,nefes alamıyormuş gibi hissediyordum artık.Neden bilmiyordum,sadece...nefes almaya ihtiyacım vardı.

Başımı çevirip,duvarımda ki saatime baktığımda saatin akşam sekize yaklaştığını gördüm.Buna rağmen hava fazla karanlıktı.

"Almira!" Hay Allah'ım,bu evde odamın kapısı açıp,bağırmadan bir şeyleri söylemek varken,neden sürekli bağırarak konuşuyorduk ki birbirimizle?

"Efendim anne?" diye bağırdım bende geleneği bozmayarak.

"Kızım,bir koşu bakkala git hadi.Babam gelir birazdan." Anında yerimde dikleşip,odamın kapısını açıp mutfağa geçtim.

"Anne,yapma ya.Açelya gitsin,evin küçüğü o!" Annem doğramakta olduğu domatesi bırakıp,bana döndü.

"O küçük daha,sen bir koşu git işte." Anlamıyorum ki,bu evi geçindiren benim!Sırf benden iki yaş küçük diye tüm ilgiyi toplayan koltukta oturmuş sakızını patlatan sürtük!

"Benden iki yaş küçük,biliyorsun değil mi?" dedim gözlerimi devirirken.Annem ona göz devirmeme deli olurdu.Ki,şansa bende sürekli gözlerimi devirirdim.

"Almira,tepemin tasını attırma.Git ekmekle,yoğurt al." Dişlerimi sıkıp,sinirlenmemeye çalışarak odama gittim.

"Her zaman biricik kızları Açelya zaten.Gören küçük sanır on yedi yaşında öküz gibi kız!" Sinirle dolabımdan şapkamı alıp,bir miktar para aldıktan sonra paltomu askılıktan alıp,sesli bir şekilde kapıyı arkamdan kapattım.Annemin söylenmelerini umursamadan gidiyordum ki,ayakkabılarımı almadığımı fark edince alnıma vurdum. "Akıl mı bırakıyorlar ya!"

Kapıyı çalarken,kendi tükürdüğümü yalamak değimini yaşıyordum.O kadar atar yaptım,annem kovalamaz inşallah.

Kapıyı kardeşim açınca gözlerimi devirmemek için kendimi zor tuttum. "Ayakkabılarımı ver."

Açelya,kapının pervazına yaslanıp,kaşlarını kaldırdı. "Ne oldu?Neye sinirlendin yine?" Ona ters bir bakış atıp,elimin tersiyle itip içeri geçerek kısa botlarımı elime aldım.

"Kes sesini,Açelya."dedim mırıldanarak.Ayakkabılarımı ayağıma geçirip,doğruldum.Arkamı döndüğümde Açelya hala tüm kusursuzluğuyla karşımda bana -her erkeğin etkileneceği,ama benim sinir olduğum- bakışlarından attı.

"Sapığın bir şey yapmasın gece gece?" Derin bir nefes alıp,ellerimi belime koydum.Bak bunu düşünmemiştim işte.

"Sabah akşam beni takip etmiyor,eminim şuan evindedir." Dedim.Evi bile olduğuna emin olmayan bir şekilde. "Hem o benim sapığım değil.Şu zamana kadar sapıklıkla ilgili hiçbir şey yapmadı."