"Git buradan." dedim sessiz bir biçimde.Boğazım feci bir şekilde kurumuştu. Egemenle kibarca gülümsedi ayağa kalkarken.
Sanki daha demin vücudumun taş kesilmesine sebep olan o değilmiş gibi.
"Baran nazik ve kibar biri Egemen.Saçmalıyorsun ve ben onun hakkında atıp tutmana izin vermeyeceğim.Git hemen." dedim sert bir şekilde gözlerine bakarak.Kahverengi gözlerini kıstı.
Bir süre,parmak boğumlarım nerdeyse sıkmaktan moraracağı kadar bir süre bana baktı ardından yüzü muhteşem bir değişime uğrayarak yumuşadı.
"Kimsenin seni üzmesine izin verme." dedi yumuşacık bir sesle. "Ailenin yanında olmak istiyorsan onlara git,Baran'dan bir şekilde kurtul."
Sorma.
Sorma.
Sakın sorma.
"Nasıl?"
Allah senin belanı verecek.
"Sadece o zaman geldiğinde ve Baran seni bırakmadığında beni ara, sana söyleyeceğim."
Almira...Ciddi olamazsın.Barandan bahsediyoruz! "Gerek olmayacak." dedim hızlıca.
Ne yapıyordum ben?
"Bunu sonra anlayacağız." dedi o kibar gülümsemesiyle.Ardından bana doğru eğilince,yana kaymama fırsat vermeden yanağıma tüy kadar hafif bir öpücük bırakıp hızlı adımlarla yanımdan uzaklaştı.
Pekala...Bu gece gerçekten tuhaftı.
Aradan ne kadar vakit geçti ve ben ne kadar daha orada oturup iyice karmaşıklaşan olayları düşüneceğimi şaşırdığımdan bir süre sonra yalnızca hızla önümden geçen araçlara dikkat kesilip,hangisinin daha güzel olduğunu karar vermeye çalışırken buldum.
En son rengi solmuş, kırmızı,eski ve tekerleri yerde sürünen düşük hızda ve karıncalı radyosuyla önümden ağır bir şekilde giden arabayı izledikten sonra,başımı iki yana sallayarak cebimde ikinciye çalan telefonumu çıkarttım.
Yok yani umursamıyorum ne diye zorluyor?
Umursamaz bir şekilde telefona baktığımda "Annem." Yazısını görünce,öylece telefona bakakaldım.Zil sesi bir kez daha sustu.2 dakika sonra ben hala aynı şekildeyken bu kez arayan babamdı.Gözlerim sulandı fakat hemen geri göndermeyi başardım.Açıp açmamakta tereddüt ettiğim saniyeler zil sesi tekrar sustu.Derin bir nefes alırken yine o sesi duyunca,bu kez telefonu açmaya karar vererek,titreyen elimle telefonu kulağıma götürdüm.
"Açtı." Dedi bir ses.
Babamdı.
Titrek bir nefes aldım.
"Almira?" dedi babam yumuşak sesiyle.Sesinin aksamasından hafif sarhoş olduğunu anladım.
Gözlerim tekrar doldu. "Baba?" dedim sesimin titrememesine dikkat ederek.
"Kızım." Özlemle kurduğu tek kelime,yelkenlerimi indirip hıçkıra hıçkıra ağlamamı sağlıyordu ama kendimi sıktım.
"Bir şey mi oldu?" dedim herşeyden bi habermiş gibi.
"Almira'm." Dedi babam.Ardından derin bir nefes aldı. "Gel evine,konuşalım."
Babam gururlu adamdı.Pat diye özlediğini söylemez,haksızken bile üste çıkmayı becerirdi.Bu sefer nasıl olacağını,neler diyeceğini ister istemez merak ettim.Acaba hala kendini haklı görüyor muydu?
Alaycı bir şekilde güldüm. "Kovulduğum evime mi dönmemi istiyorsun?'Bir daha asla bu eve adım atamayacaksın' dedikten sonra mı?" Bu sefer kahkaha attım. "Aman Allah'ım yoksa ölecek miyim?Söyle kaç gün ömrüm kaldı."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gizemli Adam
General FictionSürekli sizi takip eden biriyle ne yapardınız? Bu kişinin;ne adını,ne cinsiyetini,ne neye benzediğini,ne de size neler yapabileceğini bilmiyorsunuz.Sadece...size bir zararı dokunmadığı için defalarca polise gitme düşüncesinden vazgeçiyorsunuz o kada...
