𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

58

Τι έχει πάθει σήμερα αυτός ο Jin;

"Συγγνώμη, νόμιζα πως το είχα κλείσει" ψιθύρισε και απέρριψε την κλήση χωρίς δεύτερη σκέψη. "Ποιος ήταν;" τον ρώτησα λίγο αργότερα. "H Rose, θα την πάρω πιο μετά" απάντησε σιγανά. Συνεχίσαμε να διαβάζουμε.

Όταν γυρίσαμε, η Rose μας περίμενε στο δωμάτιο μας. Είπε πως ο Taehyung και ο Jungkook είναι πολύ άσχημα τώρα, επειδή ο κύριος Namjoon το έσκασε από την φυλακή και πήγε στο νοσοκομείο. Τους έκανε κακά πράγματα, δεν διευκρίνισε ακριβώς τι, όμως εγώ ξέρω ένα πράγμα.

Τον Namjoon δεν τον σταματά κανείς και τίποτα.

Άπαξ και του μπει κάτι στο μυαλό, θα το κάνει. Δεν πα να πεθάνεις εσύ; Χέστηκε αυτός. Θα φέρει τα πάνω κάτω να γίνει το δικό του, όσο άρρωστη και να είναι αυτή του η τεχνική.

Ποτέ δεν μπόρεσα να τον καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο.

FLASHBACK

Με στρίμωξε στον τοίχο. "Τι κ-κάνετε, κύριε Namjoon;". Μου έπιασε σφιχτά τα χέρια κοιτώντας με στα μάτια. "Εσύ θα μου πεις τι έκανες, Jimin". "Τ-Τι έκανα;". "ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ!" μου φώναξε. Φοβήθηκα. Αισθάνθηκα ανατριχίλα, τα μάτια του γυάλιζαν.

Θα με λιώσει αυτός τώρα, σκέφτηκα.

Στο μυαλό μου ήρθε αυτή η φάση με τον Taehyung. Του τα είπε όλα, προφανώς και τώρα ήρθε να μου ζητήσει εξηγήσεις και ίσως να με εκδικηθεί κιόλας. Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ξέρεις σίγουρα με τον Namjoon.

Μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Ένιωθα την καρδιά μου να πηγαίνει πέρα δώθε από τον φόβο. Προσπάθησα να φύγω, καθώς ακουμπούσα με το χέρι μου το πονεμένο μου μάγουλο. Έβαλε το χοντρό του χέρι μπροστά μου και έσπρωξα ξανά πίσω, ρίχνοντας με με δύναμη επάνω στον τοίχο. Πόνεσε πολύ, όμως δεν του το έδειξα.

"Γιατί το έκανες αυτό στον Taehyung; Σου αρέσει να πονάει; Σου αρέσει να βλέπεις άλλους να πονάνε, άρρωστε; Άπαντα μου, κωλόπαιδο!" είπε μεταξύ ψιθύρου και ουρλιαχτού. Ένιωθα την αναπνοή μου να σταματάει. Σφιγγόμουν, ανατρίχιασα.

"Δ-Δεν το ήθελα, αλήθεια..." απάντησα. Με χτύπησε ξανά και πριν το καταλάβω, είχα πέσει κάτω με εκείνον από πάνω μου. Προσπάθησα να τον χτυπήσω και εγώ, ήταν όμως πιο πολύ δυνατός από εμένα. Το πρόσωπο μου ήταν γεμάτο αίματα.

Τον παρακαλούσα κλαίγοντας να σταματήσει. Δεν με άκουγε.

Στο σχολείο δεν υπήρχε κανείς άλλος να ακούσει τις φωνές μου. Όλοι έλειπαν, ακόμη και ο διευθυντής. Βρισκόμουν μόνος μαζί του στο άδειο αμφιθέατρο, κολλημένος στον τοίχο και εκείνος να με χτυπάει χωρίς σταματημό.

Τον σιχάθηκα.

Σταμάτησε όταν ήταν σίγουρος πως δεν πρόκειται να ξαναπλησιάσω τον Tae. Έσκυψε προς το μέρος μου και έφερε το στόμα του κοντά στο αυτί μου. "Αν σε ξαναδώ κοντά του, θα την πληρώσεις εσύ. Θα πάθεις στα αλήθεια αυτό για τον οποίο τον κατηγορείς, τ' ακούς;" με ρώτησε.

"Ν-Ναι" κατάφερα να ψελλίσω ανάμεσα στα βογγητά πόνου που έβγαζα. "Και μην τολμήσεις να το πεις πουθενά γιατί πάει το πιο ωραίο πράγμα που έχεις πάνω σου. Κατάλαβες, Park Jimin;". Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Με άρπαξε και με σήκωσε όρθιο. Έφυγε σαν κύριος. Με αργά βήματα κατάφερα και βγήκα έξω.

Συνάντησα τον Taehyung και τον Jungkook έξω και τους είπα τι έγινε. Ο Taehyung είπε πως μου αξίζει. Ίσως να έχει δίκιο.

Γύρισα σπίτι, μόλις μπήκα μέσα λιποθύμησα. Ξύπνησα στο νοσοκομείο, όμως όσο και να με ρωτούσαν, δεν ήθελα να απαντήσω στις ερωτήσεις όλων τους για το τι συνέβη και ποιος με χτύπησε πάλι.

Καλύτερα να μην ξέρουν.

FLASHBACK ENDS

Η Rose μας είπε πως τον Namjoon τον πυροβόλησαν οι αστυνομικοί μόλις τον πήραν από το νοσοκομείο και καλά για να τον επιστρέψουν στην φυλακή. Είναι νεκρός τώρα, πλέον και επίσημα. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή όχι για αυτό το θέμα.

Βασικά, χαίρομαι. Γιατί γλιτώσαμε όλοι μας τώρα.

Αντίο Namjoon, δεν θα μας λείψεις.