In every puzzle, once a piece is missing, it will never be solved. Just like the murder case of Equity and Wisdom Yancey seven years ago. Almost all of the clues were collected, but to completely solve the case, the authorities are missing a big pie...
NAALIPUNGATAN ako nang makaramdam ako ng panlalamig. My bladder can't hold it any longer, I badly need to use the comfort room.
Tumayo ako mula sa pagkakahiga at walang ingay na binuksan ang pinto ng aking kwarto. Mahirap na at baka akalain ni Tito Diego na hindi pa ako natutulog. Baka isumbong niya pa ako kina mommy at daddy.
Agad akong napatakip ng aking bibig dahil sa gulat. Muntikan na akong mapasigaw nang maabutan ko si tito na nakatalikod sa harapan ko. Maigi na lang at may kausap si tito sa telepono kaya hindi niya ako napansin.
Lumakad siya pabalik sa harapan ng guest room kaya agad kong kinuha ang oportunidad at nagtungo sa hagdanan. Pababa na sana ako nang siya'y nagsalita at nakuha nito ang aking atensyon.
"Hindi ko pa nasasabi sa bata, Edeline. Naghahanap pa ako ng tamang tiyempo." If I'm not mistaken, he's referring to me for I'm the only kid in the house. I wonder what are they talking about.
"Hindi ko pwedeng madaliin dahil mahirap ang sitwasyon, Ed. Bata pa lang si Prudence at hindi madali para sa kaniya na intindihin ang lahat. Bigyan niyo pa ako ng oras para sabihin sa kaniya ang pagkamatay ng kaniyang mga magulang." The feeling of discomfort suddenly left my body. I became too numb to feel anything.
Did I just heard it right? Iniwan na talaga nila ako? Ano bang nagawa kong mali? Naging pasaway ba ako masyado?
"Don't worry about the young Yancey. I will protect her with all my might. Sa ngayon ay mas pagtuunan niyo ng pansin ang kaso nina Equity at Wisdom." Pinatay ni Tito Diego ang tawag at sinilid sa kaniyang bulsa ang telepono.
"What about my baby sister? Is she dead too?" Nawalan ng kulay ang mukha ni tito nang makita niya akong nakatayo sa kaniyang harapan.
"Bakit gising ka pa?"
"Don't avoid my question. Did my sister died too?" I asked coldly. To be honest, I desperately wanted to cry but I couldn't. Ni isang luha ay hindi pumatak kahit anong pilit ko.
"I'm sorry you have to learn it this way, Prudence." Bumagsak ang balikat ni Tito Diego. He stared at me in a pitiful way and I don't want any piece of it.
"Where are their bodies? I want to see them."
"As you wish." Nagtungo pababa ng hagdanan si tito. Walang pag-aalinlangan ko naman siyang sinundan hanggang sa makalabas kami ng bahay. Nang marating namin ang kaniyang sasakyan na nakaparada sa tapat ay pinagbuksan niya ako ng pinto bago pinasakay.
Buong biyahe ay pinanood ko lang ang bawat makakasalubong naming sasakyan. Hindi ko alam kung anong oras na ngunit pansin ko ang pagdalang ng mga kotse sa daan, dahilan upang mabilis kaming makarating sa aming pupuntahan.
"What is she doing here, Diego? I thought you need more time." Isang babae ang sumalubong sa amin ni Tito Diego pagkapasok namin sa isang gusali. Siya siguro si Edeline, ang kausap kanina ni tito sa telepono.
Hindi naman siya pinansin ni tito at nagpatuloy lang sa paglalakad. Muntik na akong mabangga sa kaniyang likod nang bigla siyang tumigil sa harap ng isang pinto ng kwarto.
"Are you ready?" pangangamusta sa akin ni Tito Diego pero hindi ko siya kinibo. Ready or not, I just want to see them. Then maybe, they'll wake up if they see me. Maybe this is just another prank after all.
Binuksan ni tito ang pinto, dahilan upang bumungad sa aking paningin ang mga katawan nina mommy't daddy na nakahiga sa malamig na metal na kama. Sa pagkakataong iyon ay hindi ko na alam ang aking nararamdaman. Naghahalo-halo na ito sa aking dibdib. Nakaramdam ako ng takot, ng kaba at ng lungkot. Parang gusto ko na lang sumabog.
"Mommy, daddy, I'm here!" nakangiting wika ko. Dahan-dahan ko silang nilapitan. Ang kanilang mga balat ay mas maputla na kumpara sa normal nitong kulay. Ang kanilang mga katawan ay nagsisimula nang manigas, dahilan upang hindi ko ito magalaw.
"You can end this now. Alam ko pong niloloko niyo lang po ako. Bumangon na po kayo diyan." Niyugyog ko ang kamang hinihigaan nilang dalawa ngunit hindi sila sa natinag.
"Gising na po, mommy't daddy! Hindi po ba kayo nilalamig? Hindi po ba nananakit ang likod niyo kakahiga?" Tuluyan nang nanuyo ang aking lalamunan. Ang mga luhang ayaw pumatak kanina ay nagtila talon at walang tigil sa pag-agos pababa sa aking magkabilang pisngi.
"Mommy! Daddy! Hindi niyo po ba ako naririnig?! Bumangon na po kayo diyan! Hindi na po nakakatuwa!" sigaw ko sa pagitan ng aking mga paghikbi ngunit wala pa ring progreso. Nanatili pa rin silang nakahiga at hindi gumagalaw.
"Mommy... Daddy..." iyak ko at niyakap ang nanlalamig nilang nga katawan. Nagsimula na akong sinukin dahil sa kawalan ng hininga pero wala na akong pakialam.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"NAPAG-ALAMAN po namin ang pagkamatay ng parehong magulang ng bata kaya nandito po kami upang kuhanin siya."
"Tito Diego, I don't want to come with them. Don't let me go, please!" I begged him while I'm hiding behind his back. I hugged him tightly as I could so that the people in the front door could not take me away.
"Hindi niyo pupwedeng kuhanin ang bata dahil sa akin siya iniwan ng kaniyang mga magulang. Kung gusto niyo ng kumpirmasyon ay maaari niyong kausapin ang aking abogado tungkol sa will ng mga Yancey at sa custody ng bata," matigas na sagot sa kanila ni tito kaya bahagya silang natigilan. Makalipas ang ilang segundo ay nagpaalam sila't nagsabing babalikan nila ako kapag hindi napatunayan ang sinasabi ni tito.
