𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

45

Μέσα στο μπάνιο τον κρατούσα σφιχτά ώστε να μην κουνιέται καθόλου. Θυμήθηκα μία μέρα που έκλαιγε και είχε πάθει αμόκ και εγώ τον κρατούσα έτσι για να μην κάνει τίποτα κακό και τρέχουμε μετά. Έκλαιγε περισσότερο από κάθε άλλη φορά εκείνη την μέρα, ενώ τώρα που έκανα το ίδιο ενώ είχαμε μεγαλώσει και οι δύο κατά δέκα χρόνια, ήταν σιωπηλός και αναίσθητος. Δεν κουνιόταν καθόλου.

Μόλις ξύπνησε και με χτύπησε, μου ήρθε να κάνω και εγώ το ίδιο. Δεν μπορώ να τον χτυπήσω. Ποτέ δεν χτύπησα κανέναν από τους δύο τους όσο ήταν παιδιά, ειδικά τον Taehyung.

Τον Jungkook τον χτύπησα μόνο και μόνο για να χάσει τις αισθήσεις του και να μπορέσω να τον ανεβάσω μαζί με τον Taehyung επάνω για να βάλω αυτή την καταραμένη φωτιά... Αυτό είναι που λένε πως μπορείς να τα κάνεις όλα για τα λεφτά.

Ήμουν ικανός να τους σκοτώσω εγώ ο ίδιος από την βλακεία μου. Αν και αυτό έπρεπε να κάνω. Τους είδα να υποφέρουν μπροστά στα μάτια μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ μου αυτή την εικόνα. Να υποφέρουν μπροστά μου, να είναι έτοιμοι να πεθάνουν, να κλαίνε. Και εγώ να βάζω τους φωτιά να καούν ζωντανοί και εγώ να φεύγω, να εξαφανίζομαι τρέχοντας. Να περιμένω να μην με βρουν, να μην με δει κανένας. Να φύγω και να με ξεχάσουν όλοι. Να ξεχάσουν όλοι αυτό το γεγονός. Όλοι εκτός από εμένα.

Όμως δεν πέτυχε. Με συνέλαβαν κάτι ώρες μετά χωρίς να αντισταθώ καθόλου. Ξέρω πως είμαι ένοχος, δεν το αρνούμαι. Λένε πως έχω κατηγορίες για συνεργασία σε απαγωγή και κακοποίηση ανηλίκου, τα δέχομαι όλα, αφού την αλήθεια λένε. Όμως ο Namjoon βρίσκεται σε χειρότερη θέση από εμένα, καθώς αυτός ήταν ο εγκέφαλος και μου έδινε τις εντολές.

Και το καθίκι κοιμάται τώρα! Δεν τον νοιάζει τίποτα. Τίποτα όμως.

Δύο αστυνομικοί άνοιξαν την σιδερένια πόρτα του κελιού και μας φώναξαν να σηκωθούμε όρθιοι. Ξύπνησε και σηκώθηκε αμέσως όρθιος, κοιτώντας με απορημένος. "Από πίσω μας με τα χέρια ψηλά" είπαν και τους ακολουθήσαμε έως έξω, μπροστά από ένα μπλε βαν της αστυνομίας. Άνοιξαν συρταρωτά την μία πόρτα και μας έβαλαν μέσα να κάτσουμε χωρίς να πουν τίποτα παραπάνω.

Το βαν ξεκίνησε και σε όλη την διαδρομή κανείς μας δεν είπε κουβέντα. Ο Namjoon είχε ενωμένα τα χέρια του μπροστά στο στήθος του ενώ φορούσε χειροπέδες και κοιτούσε κάτω. Τον κοιτούσα σχεδόν συνέχεια, μιας που καθόταν ακριβώς απέναντι μου και δεν είχα κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνω.

Σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε στα μάτια ανασηκώνοντας τους ώμους του. Τα μάτια του φάνηκαν να γυαλίζουν, μπόρεσα να το καταλάβω παρόλο που φορούσε τα χοντρά γυαλιά του. "Συγνώμη, Hoseok" ψιθύρισε. "Μην ζητάς από εμένα συγνώμη, από τους ανιψιούς μου να ζητήσεις" απάντησα.

"Σκασμός" φώναξε ο ένας αστυνομικός και μείναμε σιωπηλοί για όλη την υπόλοιπη διαδρομή έως που το βαν φρέναρε και σήκωσαν και βγήκαμε έξω. Μπροστά μας ένα κτήριο, παλιό σχετικά αλλά φαινόταν καλά διατηρημένο.

Ήταν φυλακή.

"Θα είστε εδώ έως να γίνει το δικαστήριο" μουρμούρισαν οι αστυνομικοί και πριν το καταλάβω βρισκόμουν πεσμένος στο κρύο πάτωμα ενός από τα κελιά. Πάλι μαζί μας έβαλαν. Ξάπλωσα στην άκρη ενός στενού και ετοιμόρροπου κρεβατιού, κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου.

Ξύπνησα λίγο αργότερα από τον εφιάλτη που είδα. Λες και ήμουν μικρό παιδί που μόλις ξυπνούσε από εφιάλτη έτρεχε στην αγκαλιά της μάνας του κλαίγοντας. Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα. Ο Namjoon κοιμόταν παραδίπλα μου, το σκοτάδι ήταν πίσσα μέσα στο κελί, δεν υπήρχαν πουθενά φώτα.

Ήταν σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες τρόμου. Ο πρωταγωνιστής σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να φοβάται και εκείνη την στιγμή κάτι πετάγεται και τον αρπάζει. Τότε ή τον κρύβει κάπου για να επωφεληθεί από εκείνον ή τον σκοτώνει μια και καλή και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές βρίσκουν το πτώμα λίγο αργότερα, στην καλύτερη πάντα των περιπτώσεων.

Και να πεθάνω εδώ μέσα, μου αξίζει. Η εσχάτη των ποινών μου αξίζει. Δεν πρόκειται να την βγάλω καθαρή, ούτε και θέλω να την βγάλω καθαρή. Θέλω να μου βάλουν ισόβια ποινή και να πεθάνω μέσα σε ένα από τα σκοτεινά κελιά αυτής της φυλακής.

Δεν αντέχω το συναίσθημα του να είσαι ένοχος. Θέλω να τελειώσει...