𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

39

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και κάποιος μπήκε μέσα. Άνοιξα τα μάτια μου μόλις ένιωσα ένα χέρι να ακουμπά απαλά το δικό μου και τρόμαξα. Ήταν ο Jin. Τράβηξα το χέρι μου και γύρισα από την άλλη. Δεν ήθελα να έρθει, δεν θέλω κανείς να με λυπάται για αυτό που έπαθα, το μόνο που θέλω είναι μόνο να βρω τον Namjoon για να τον σκοτώσω, τίποτα άλλο. Ναι, θα του κάνω την χάρη να σκοτώσω το τομάρι του.

"Πώς είσαι, Tae;" με ρώτησε. Αναστέναξα δυνατά. "Πολύ καλά, υπέροχα μην σου πω. Είμαι τόσο χαρούμενος που απλά θέλω να πετάξω τον ορό στο πάτωμα και να χοροπηδήσω επάνω στο κρεβάτι!" φώναξα. Τι ήθελε κι αυτός τώρα; Γιατί ήρθε;

Με κοίταξε λυπημένος. "Μην στεναχωριέσαι. Είμαι εγώ εδώ, είμαι πολύ καλός στο να προσφέρω ψυχική υποστήριξη" είπε χαμογελώντας ελαφρώς. "Παράτα με κι εσύ ρε Jin" απάντησα απότομα, διακόπτοντας τον από το παραλήρημα. Κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου. "Θέλεις να φας αυτό;" με ρώτησε. Πήρα από το χέρι του μία σοκοφρέτα και την έφαγα. Πεινούσα πολύ, έπρεπε να το κάνω. Και δεν μου δίνουν φαγητό εδώ μέσα. Μόνο τον ορό και λίγο πουρέ, αηδία. Πάλι καλά που είχε σοκοφρέτα. Είχα να φάω πολύ καιρό.

Αλλά ήθελα να δω επίσης πώς είναι ο Jungkook, δεν τον ξέχασα. Θα αρρωστήσω χειρότερα αν δεν μου πουν, σκέφτηκα. Πρέπει να μάθω αν είναι καλά, και το κυριότερο, αν είναι ζωντανός. Αυτοί δεν πρόκειται να μου πουν, οπότε πρέπει να το μάθω μόνος μου. Και αφού δεν μπορώ να κουνηθώ από το κρεβάτι χωρίς κάποιος να με πάρει αγκαλιά και να με βάλει σε αναπηρικό καροτσάκι, χρειάζομαι την βοήθεια κάποιου άλλου. Κάποιου που να είναι πρόθυμος να με βοηθήσει. Κάποιος που να είναι πρόθυμος να ρισκάρει για μένα.

Και αυτός ο κάποιος είναι ο ένας και μοναδικός Jin.

"Κολλητέ" είπα πιάνοντας του το μπράτσο. "Έλα μου" είπε, αφού πρώτα τινάχτηκε από την τρομάρα του. Βλέπεις, ήταν κι αυτός χαμένος στις σκέψεις του όσο ήμουν κι εγώ στις δικές μου. "Θέλω να μου κάνεις μια μεγάλη χάρη" ψιθύρισα. Φαινόταν πανέτοιμος να κάνει τα πάντα. Του εξήγησα προσεκτικά αυτό που ήθελα. Με κοίταξε στα μάτια. "Εντάξει" είπε και βγήκε έξω από το δωμάτιο.

Περίμενα υπομονετικά μέχρι να ξαναδώ το χαζοχαρούμενο πρόσωπο του να μπαίνει ξανά μέσα στο βαρετό δωμάτιο του νοσοκομείου. Όταν άνοιξε η πόρτα, σήκωσα χαρούμενος το κεφάλι μου νομίζοντας πως είναι αυτός, αλλά ήταν μία νοσοκόμα που ήρθε να με μετρήσει αν έχω πυρετό. Βαρετά.

"Μπορείς να μου πεις πως είναι ο Jeon Jungkook; Είναι το παιδί που ήταν μαζί μου στην φωτιά, ανησυχώ για εκείνον, θέλω να μάθω αν είναι καλά". "Δεν ξέρω, πρέπει να ρωτήσω τους υπεύθυνους" απάντησε ψυχρά και βγήκε από το δωμάτιο, αφού πρώτα μου έβαλε καινούργιο μπουκάλι ορό.

"Σκατά" μονολόγησα μόλις έμεινα και πάλι μόνος στο δωμάτιο. Αποκοιμήθηκα όταν με ξύπνησε ο Yoongi, πιάνοντας μου σφιχτά το μπράτσο. "Jimin, έλα μέσα" ψιθύρισε. Κοίταξα τον Jimin που ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα μόλις με είδε. Άλλος που μου έλειπε για να ολοκληρωθεί η κατάσταση. Όλα ήταν τέλεια, και με αυτόν έγιναν ακόμα περισσότερο. "Τι θέλεις, Jimin;". "Εγώ πάω έξω" ψιθύρισε ο Yoongi και βγήκε.

Μείναμε μόνοι μας στο δωμάτιο. Εγώ και ο Jimin. Εγώ και αυτό το κωλόπαιδο.

"Ήρθα να σου ζητήσω μια ακόμα φορά συγνώμη. Και να σ-σου πω ότι λυπάμαι πολύ για αυτό π-που έγινε. Αλ-Αλήθεια" ψιθύρισε. Δεν γύρισα καν να τον κοιτάξω, δεν του αξίζει να τον κοιτάξω. Δεν θα τον συγχωρέσω ποτέ. "Καλά" απάντησα ψυχρά. "Ό,τι χρειαστείς είμαι εδώ".

"Δεν χρειάζομαι την βοήθεια σου, κωλόπαιδο". Με κοίταξε λυπημένος. Ανασήκωσε τους ώμους και κοίταξε κάτω. Μπορεί να ήταν ο πρώτος μου έρωτας, αλλά μετά από αυτό που έκανε, τον μίσησα. Δεν λέγονται για πλάκα αυτά τα λόγια... Ο Jimin βγήκε από το δωμάτιο και συνάντησε τον Jin που ερχόταν τρέχοντας με ταχύτητα. Τον κοίταξα απορημένος. Φαινόταν να είναι πολύ σοκαρισμένος. Έτρεμε να πω πιο συγκεκριμένα.

"Taehyung, ο Jungkook..." είπε αναστατωμένος κοιτώντας με στα μάτια.