Bloedbad

Hoofdstuk 7

"Dus als ik het goed begrijp was je om 18:00 het huis uit, ging je slapen bij je beste vriendin Amy en kwam je de volgende ochtend om kwart voor 11 weer aan, je riep dat je thuis was, niemand reageerde, je besloot ze te zoeken en vond ze dood aan". Ik knikte en voelde de tranen weer opkomen.

De agent gaf me een medelevende blik en zei;" waarvoor we gelijk kwamen is om te zeggen dat we nieuwe DNA hebben gevonden in de kamer van je ouders". Hij zweeg even en ging dan verder. "Er is dus meer dan één persoon betrokken bij de moord". Ik verstijfde. Na een lange gênante stilte zei ik zacht: "en...wat nu?". De twee agenten keken elkaar even aan. De agent schraapte zijn keel.

"We gaan vanzelfsprekend verder met het onderzoek, maar het is belangrijk dat u altijd bereikbaar bent en in het land blijft". "Ik wil niet onbeleefd doen, maar denkt u nu echt dat zíj haar bloedeigen ouders heeft vermoord!? U zou u moeten schamen". Marie haar ogen spuugde vuur.

Ik slikte, ik had haar nog nooit zo kwaad gezien. De agent keek haar kalm aan en zei dan: "dit is niet meer dan normaal mevrouw". Hij zweeg even. "Dit wilt niet zeggen dat we haar verdenken". Haar schouders ontspande een beetje. Ik kon me niet langer inhouden en vroeg dan: "weten jullie eigenlijk iets over de moord?". Ik hoopte dat ze de trilling in mijn stem niet opmerkte. Ze keken elkaar even aan. Ze zwegen.

Ik liet het niet daarbij en drong aan. "Ik bedoel hebben jullie een spoor?". "I-ik weet niet of u dit wilt horen...". Ik werd kwaad. "Tuurlijk wil ik het horen, ik weet serieus niks over de moord op mijn eigen gezin". Hij zuchtte. "U hebt gelijk, maar u moet begrijpen dat we niet al te veel informatie kunnen geven". Hij zuchtte nog eens.

"Zoals u waarschijnlijk wel al door had, was het een geplande moord". Hij aarzelde een beetje. "Ja?". Hij keek me recht in de ogen en zei dan: "het is waarschijnlijk ook iemand die jullie goed kenden of die één van je ouders goed kende of allebei omdat er veel wonden toegebracht zijn na hun dood, waarschijnlijk door woede, jaloezie of een andere sterke emotie, een roofmoord kunnen we dus ook al uitsluiten". "Het enige wat we hebben is een haar en wat speeksel van de daders, ze kwamen niet met elkaar overeen dus er waren meerdere personen betrokken bij de moord". Ik probeerde een niet al te walgend gezicht te trekken. "Speeksel?". "Euh ja...op je moeders lip".

We zwegen enkele minuten. Ze keken me allemaal aan, bang voor mijn reactie. " Ik wil even alleen zijn". Ik stond op en liep naar mijn kamer. Eindelijk liepen de tranen over mijn wangen. Vanaf dat ik een voet in mijn kamer had gezet, stortte ik in.

Ik weet niet hoelang ik er zat toen ik een zacht geklop hoorde. Ik veegde mijn tranen weg en stond langzaam op. Ik deed de mijn kamerdeur open en keek recht in de ogen van Robert. Hij wiebelde wat ongemakkelijk. "Ik euh wilde weten of euh alles oké was met je". Ik bloosde. "Euh ja, het gaat wel". Hij knikte. " Ik bedoel, ik weet niet hoe ik mij moet voelen";zei ik zacht. Hij zweeg. "Het spijt me trouwens ook van jeweetwel". Hij schudde zijn hoofd. "Maakt niet uit". Na een korte aarzeling zei hij, "trouwens kom morgen gewoon met je nieuwe vriendin bij ons zitten". Ik glimlachte naar hem. "Dank je, maar ik weet niet of je vrienden dat zo leuk gaan vinden". Robert rolde met zijn ogen en lachte. "Ze vonden je geweldig, geloof mij". Ik voelde mijn wangen voor de zoveelste keer branden. "Oh, oké".

Ik wilde hem vragen over Demi, maar ik vond de juiste woorden niet. "Wil je mee komen eten of wil je liever hier blijven, ik denk niet dat Marie dat erg zou vinden, ik zal het dan wel tegen haar zeggen". Ik glimlachte dankbaar naar hem en deed de deur dicht.

*****

Dzzz Dzzz Dzzz
Ik kreunde, ik had het liefst gewoon voor altijd in mijn bed gelegen. Ik stond moeizaam op en besefte wat voor kutdag het weer ging worden en herrinerde de woorden van de politieagent weer. Ik zuchtte en stapte half slapend in mijn broek en begon spastisch op en neer te springen om er in te kunnen, ik deed snel mijn make-up op en liep naar beneden. Ik bereidde me mentaal voor al de irritante hoe-gaat-het-vragen en liep de keuken in. Robert was de enige in de keuken, ik weet niet of ik nu blij moest zijn of niet.

"Goedemorgen". Hij glimlachte even en schonk een kop koffie voor me in. "Iets gezonder dan cola in de ochtend". Ik glimlachte zwak en bedankte hem. "Mam moest al vroeger op haar werk zijn, je moest nog een sms sturen hoe het met je ging". Ik knikte. "Zal ik doen". Ik dronk mijn laatste slok koffie op en begon al mijn schoolspullen bijeen te rapen. "Zullen we samen fietsen?". Ik knikte. "Ja, top".

*****
"Dus kom gewoon bij ons staan hè". Ik rolde met mijn ogen en lachte. "Jaja". "Okey doeii". "Doeii". Ik liep de fietsenstalling uit en hoorde voetstappen mijn kant opkomen. "Hooooooiii". "Ik snap echt niet dat mensen zo optimistisch en vrolijk kunnen zijn in de ochtend", bromde ik. Ava lachte en gaf me een knuffel. Ik vond het redelijk ongemakkelijk, maar Ava leek het niet te merken. "Wat heb je vandaag te doen?". Ik haalde mijn schouders op. "Niks eigenlijk, waarom?". "Omdat we deze namiddag samen gaan shoppen". "Euhh, ja zeker". "Wat ga je anders doen op een woensdagnamiddag?". Ik grinnikte, ik mocht haar wel.

Ik stuurde een sms naar Marie om te zeggen dat ik niet naar huis kwam en dat het goed met me ging. Daarna liep ik voor de eerste keer met een blij gevoel de schoolpoort in, achter Ava aan.

Sorry sorry sorry dat ik zolang niks heb geplaatst maar ik ga weer veel meer beginnen schrijven enzoww X. Ik heb lang niets gepost doe persoonlijke omstandigheden.