Dit verhaal gaat over een 17-jarig meisje. Emmy vindt haar ouders en jongere zusje op een dag dood aan in haar huis. Emmy woont nu bij een pleeggezin met een ontzettend knappe pleegbroer. Het is een half jaar later nadat haar ouders zijn vermoord. E...
De volgende ochtend werd ik wakker door mijn vet irritante wekker, ik dwong mezelf uit bed te stappen en naar de badkamer te lopen. Gelukkig was de badkamer niet bezet. Ik waste mijn gezicht, poetste mijn tanden en begon aan mijn make-up. Nadat ik dat had gedaan, bekeek ik mezelf in de spiegel, ik had heldere groengrijze ogen , lang,bruin stijl haar en was redelijk groot voor mijn leeftijd. Ik haatte niet wat ik in de spiegel zag, maar mooi? Nee, dat was ik zeker niet.
Ik liep mijn kamer in en zocht een outfit, uiteindelijk koos ik voor een spijkerbroek met een pull. Toen ik de keuken in liep, zag ik Robert aan de ontbijttafel zitten, ik probeerde niet luidop te kreunen. Ik ging zwijgend zitten aan tafel met een cola light -ja ik drink cola in de ochtend- en probeerde Robert zijn geïrriteerde blik te negeren.
"Jullie zijn zo stil", zegt Marie na een tijdje. Ik bromde wat terug, maar Marie liet het daar niet bij. "Is er iets?", vroeg ze. "Nee gewoon wat moe", zei ik net voordat de deurbel ging. Robert stond op en liep naar de deur, "dat zal Nathan wel zijn". Een paar seconden later hoorde ik de deur in het slot vallen. "Dus voor straks...". Ik keek haar niet-begrijpend aan, "wat bedoel je?". Ze keek me met een geïrriteerde blik aan omdat ik haar onderbroken had en begon verder met praten, "dus voor straks als jullie de kat gaan halen, kom maar eerst naar huis, ik koop straks allemaal spullen zoals een draagmand, dan kunnen jullie hem zo vervoeren. Oké, daar had ik eerlijk gezegd niet aan gedacht. "Euh ja, goed idee", antwoordde ik dan maar. Nadat ik afscheid had genomen van Marie liep ik naar mijn fiets.
Trriiinnnnnggggggg
Urgh, ik haat dat geluid. Ik sleepte mezelf naar de les Frans en ging ergens vanachter zitten. Ik had echt geen zin om sociaal te gaan doen met de nerds. Niets tegen nerds, maar mijn brein kan hun slimheid niet aan. "Kan ik hier gaan zitten?", ik keek ongeïnteresseerd op en zag een meisje met paars haar en veel piercings. Ik bleef haar even aangapen en gebaarde dan naar de stoel naast mij. Ze glimlachte en ging naast mij zitten. "Ik ben Ava en wat is jou naam?". Ik probeerde niet te kreunen, ik had écht geen zin om sociaal te doen. "Emmy", bromde ik. Ze grinnikte, "je bent precies geen ochtendmens". Ik zocht naar een goed antwoord toen onze leerkracht binnen kwam. "Bonjooouuurrr", ik rolde met mijn ogen, waarom hebben leerkrachten altijd de neiging om ultra vrolijk te doen in de ochtend.
Na drie uur ging de bel die het begin van de kleine pauze aangaf. Ik liep naar mijn kluisje toen ik opeens de hysterische lach van Demi hoorde aka de slet van de school. Ik verstijfde toen ik de persoon herkende die naast haar stond. Robert ving mijn blik op, keek even naar mij en flirtte dan weer verder met Demi. "Is dat je geheime liefde?". Ik draaide me om en stond oog in oog met Ava. Ik begon mijn geduld te verliezen, "Waar bemoei je je eigenlijk mee?". Ze trok haar wenkbrauw op en haalde haar schouders op. "Het was maar een vraag hoor miss sunshine", zei ze met nadruk op "miss sunshine". Oké. Misschien deed ik een beetje rot tegen haar. Een klein beetje maar. "Nee, dat is mijn pleegbroer", antwoordde ik. Ze zei niks. Wat me eerlijk gezegd wel verbaasde. "Ben je hier nieuw?", vroeg ik aan haar om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. "Ja, m'n ouders zijn halsoverkop vertrokken naar hier en hebben me ingeschreven in de eerste school die ze zagen", dat zei ze allemaal met een ongeïnteresseerde blik in haar ogen. "Het maakt je precies niet veel uit?". Ze zuchtte, "ik ben blij dat ik daar weg ben, op m'n oude school zaten allemaal van die eikels zoals jouw pleegbroer". "Hij is geen eikel", zei ik verontwaagd. "Ah, nee?". Ik volgde haar blik en zag Robert, Demi kussen volop de mond. Er ging een steek door mijn hart. Ik beet op mijn lip en deed alsof het me niks deed. "Hij geeft niks om haar", zei Ava zachtjes toen er tranen begonnen te lopen over mijn gezicht. "Kom we gaan naar het toilet voordat hij jou ziet". Ik liet me meetrekken naar het toilet. Ze veegde mijn uitgelopen mascara van mijn gezicht en gaf me een zakdoek. "Dankje", fluisterde ik. Ze gaf me een medelijdende blik. "Vrienden?", vroeg ik. Er kwam een grijns op haar gezicht. "Vrienden", antwoordde ze. Toen glimlachte ik ook.
Emmy:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
