𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

38

Έτρεξα και όταν έφτασα δίπλα τους είχα λαχανιάσει για τα καλά. Η Rose είπε πως θα πάει στο αστυνομικό τμήμα και εμείς δεν μπορούμε να πάμε, οπότε θα την περιμένουμε στο πάρκο. Εγώ να κρατάω το φανάρι σε Yoonmin! Εγώ! Δεν πάμε καλά, κανείς δεν καταλαβαίνει την αξία μου εδώ μέσα! Κανείς!

Μόλις η Rose μας συνάντησε ξανά λίγη ώρα μετά, είπε πως θα πάμε στο νοσοκομείο γιατί ο Taehyung είναι εκεί. Είπε πως έχει εγκαύματα στα πόδια του και είναι πολύ άσχημα, τον καημένο. Αν και από τους τέσσερις μας περισσότερο εγώ αναστατώθηκα, μετά η Rose, ακόμα και ο Jimin φάνηκε σοκαρισμένος. O Yoongi στον κόσμο του, να πω την αλήθεια, ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΤΟΥ JIMIN, ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑ;

Τέλος πάντων, πήγαμε στο νοσοκομείο αλλά δεν μπορέσαμε να δούμε τον Taehyung. Τουλάχιστον όμως, ξέρουμε πως είναι κάπως καλά και δεν αγνοείται. Όμως, ποιος βλάκας έβαλε φωτιά; Και γιατί; Γιατί να θες να κάψεις ένα τόσο γλυκό πλάσμα όσο ο Taehyung;

Καθόμασταν στους καναπέδες έξω από το δωμάτιο επί πολύ ώρα, μέχρι που είδαμε κάτι γιατρούς να τρέχουν και να μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο. Η Rose αναστατώθηκε και κοιταχτήκαμε. "Τι συμβαίνει;" φώναξε αλλά κανείς δεν της απάντησε. Η πόρτα του δωματίου κλείδωσε και από μέσα ακούγονταν φωνές και κλάματα, τα κλάματα του.

Ήταν τόσο σπαρακτικά... Το παιδί μου... Δεν μπορώ να ακούω ανθρώπους να κλαίνε, δεν αντέχω... Με πονάει η ψυχή μου, νιώθω άσχημα γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα να τους βοηθήσω και να σταματήσω τον πόνο τους. Έσκυψα και κάλυψα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.

Από τότε που είχα βρεθεί μπροστά στην αργή και βασανιστική δολοφονία ενός μικρού παιδιού που ούρλιαζε από τον πόνο, δεν μπορώ να ακούω κλάματα. Μου θυμίζουν εκείνη την μέρα και με πιάνει τρέμουλο. Δεν αντέχω.

Ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο και είδα από δίπλα μου τον Yoongi. "Μπα, μας θυμήθηκες;" τον ρώτησα. "Jin, σκέφτομαι να το διαλύσω με τον Jimin. Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ μου και εγώ...". Τον διέκοψα. "Ο Tae σπαράζει μέσα και εσύ κάθεσαι και μου λες για τα γκομενικά σου; Σοβαρά;".

"Δεν είπα για τα γκομενικά μου, είπα πως είσαι πιο σημαντικός από εκείνον για εμένα! Μπορεί να τον αγαπώ, αλλά δεν θα τον αφήσω να μας χωρίσει..." είπε κοιτώντας με στα μάτια. "Δεν θέλω να σε ακούσω" απάντησα ψυχρά και δάγκωσα τα χείλη μου για να αποφύγω να αρχίσω να κλαίω σαν μωρό και να γίνω ρεζίλι σε όσους βρίσκονταν εκεί.

Πέρασε πολύ ώρα ώσπου οι γιατροί βγήκαν έξω και η Rose τους μίλησε. Δεν ξέρω τι ακριβώς της είπαν, όμως φάνηκε πολύ στεναχωρημένη μετά από αυτό. Και δεν μας έλεγε τι της είπαν, όσο και να την παρακαλούσαμε.

Για ποιο λόγο δεν μας έλεγε; Αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ, νοιαζόμαστε για εκείνον, πρέπει να ξέρουμε τι έχει. Αν δεν ξέρουμε τι έχει, πώς θα ξέρουμε αν μπορούμε με κάποιον τρόπο να τον βοηθήσουμε ή κάτι τέτοιο; Τουλάχιστον να του δώσω ψυχολογική υποστήριξη, να παίξω λίγο με τα μαλλιά του, να τον κάνω να γελάσει. Είμαι καλός κλόουν.

Με πληγώνει πολύ να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ να υποφέρουν. Νιώθω άχρηστος γιατί το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους κοιτάω και τίποτα περισσότερο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς νιώθουν. Εγώ ζω ωραία, δεν έχω περάσει καθόλου άσχημα εκτός εάν εξαιρέσεις την μέρα που έμαθα πως η μάνα μου με παράτησε. Ένιωσα αδικημένος, αλλά δεν με πείραξε και τόσο όσο περίμενα.

Τώρα αισθάνομαι πολύ χειρότερα. Αισθάνομαι πως με εμποδίζουν από το να κάνω κάποιον να αισθανθεί λιγάκι όμορφα, να του δείξω πως είμαι εδώ για εκείνον σε ό,τι χρειαστεί. Και δεν μπορώ όμως να το κάνω, γιατί σου λέει δεν είσαι συγγενής του, δεν μπορείς να τον δεις.

Μα δεν έχουμε συγγενείς, είμαστε ορφανά! Έχεις κανένα θέμα; Άντε κάνε πέρα να κρατήσω το χέρι του Taehyung και να του πω πως είναι πολύ πιο δυνατός από όσο περίμενα. Θα το έλεγα αυτό στον γιατρό, αλλά δεν τόλμησα. Όσο να ναι, έχω και μια αυτοσυγκράτηση, καλώς ή κακώς.