𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

36

Έχω γεμίσει γρατζουνιές, μελανιές και όλα τα σχετικά. Ακόμα πονάω από εκείνο το βράδυ με τον Namjoon αν και είμαι σίγουρος πως έγινε ξανά κάτι παρόμοιο και δεν το θυμάμαι. Νιώθω ξεραμένα αίματα παντού σχεδόν στο σώμα μου, ανοιχτές πληγές σε όλο το μήκος των χεριών και των ποδιών μου, το κεφάλι μου βουίζει όλη την ώρα και δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ και να καταλάβω ακριβώς τι σκατά μου συμβαίνει.

Σίγουρα όλοι έχουν αρχίσει να με αναζητούν. Όχι πως όλοι εκτός από εκείνον ενδιαφέρονται πραγματικά για εμένα και για το αν είμαι ζωντανός ή όχι, απλά παρατήρησαν πως έχω να δώσω σημεία ζωής εδώ και αρκετό καιρό και ίσως ανησύχησαν. Το πόσο καιρό ακριβώς δεν το γνωρίζω, πάντως δεν είναι λίγες αυτές οι μέρες. Είναι σίγουρα εβδομάδα.

Ο άγνωστος άνδρας ήρθε μπροστά μου και μου έδειξε μια φωτογραφία του Kookie. "Πού την βρήκες αυτή; Πες μου ότι του έκανες κακό! Θα σε σκοτώσω ρε μαλάκα να το ξέρεις, δεν θα γλιτώσεις έτσι και λυθώ!". Ξεκίνησα να κουνιέμαι προσπαθώντας να λυθώ. Άρχισε να γελάει δυνατά με τα χάλια μου και ακούμπησε τα ακροδάχτυλα του στο ευαίσθητο σημείο μου, κάνοντας με να ανατριχιάσω και να αηδιάσω την ίδια στιγμή. "Άκου, μικρέ, δεν πρόκειται να λυθείς. Απλά σκέφτηκα μήπως θες λίγη παρέα και αυτός είναι ο κατάλληλος".

"Όχι, αν είναι να του κάνεις κακό, όχι, δεν θέλω. Άστον ήσυχο, τον αγαπώ, δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου!" φώναξα. "Ήρεμα, γλυκό αγοράκι. Δεν πρέπει να θυμώνεις" ψιθύρισε. Του έβγαλα την γλώσσα και βγήκε από το δωμάτιο. Επέστρεψε κρατώντας αυτό το άγριο σκυλί που δεν με συμπάθησε από την πρώτη στιγμή, ούτε και εγώ το έκανα. Είναι ένας δολοφόνος που του τρέχουν τα σάλια μόλις βλέπει άνθρωπο. Το έδεσε κάπου έξω από την πόρτα του δωματίου, όμως μπορούσε να με βλέπει και να το βλέπω και εγώ. Αγριοκοίταξα το σκυλί και εκείνο μου γρύλισε, απειλώντας με.

"Αυτός είναι ο φίλος μου. Αν λυθείς, είναι εκπαιδευμένος να σου ορμήξει. Οπότε μην κουνηθείς όσο θα λείπω, τ' άκουσες;". Τον κοίταξα και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Χαμογέλασε. "Φοβήθηκες, ε; Και καλά κάνεις, γιατί αυτό το σκυλί είναι πολύ άγριο". Έλα ρε μαλάκα, και εγώ το βλέπω και λέω "Ωωω, τι γλυκό σκυλάκι! Έλα εδώ να σε χαϊδέψω". Δεν πάει καλά ο τύπος.

Πέρασε αρκετή ώρα, ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου, άκουσα το σκυλί να γαβγίζει έντονα και να βγαίνει τρέχοντας έξω από το δωμάτιο και ο Jungkook έπεσε με δύναμη μπροστά στα πόδια μου. "Jungkookie;" είπα τρομαγμένος. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε στα μάτια με τα βουρκωμένα δικά του. Προσπάθησε να σηκωθεί, όμως δεν είχε την δύναμη.

"Tae, π-πως είσαι;". Τον κοίταξα στα μάτια. Πόσο πολύ ήθελα να τον αγκαλιάσω, όμως τα σκοινιά και δεν με άφηναν να κουνηθώ καν. Μπορούσα μόνο να τον κοιτώ. Να τον κοιτώ που υποφέρει και εκείνος τώρα για χάρη μου. Ο βλάκας ήρθε και φόρεσε χειροπέδες στα χεράκια του Kookie. Ύστερα βγήκε και μας άφησε μόνους.

"Πονάς;" τον ρώτησα. "Εσύ πονάς περισσότερο" ψιθύρισε. "Θα τα καταφέρουμε". "Συγνώμη, Tae". "Μην ζητάς συγνώμη, δεν έκανες τίποτα. Εγώ φταίω. Αλλά θα γλιτώσουμε". Με κοίταξε στα μάτια και προσπάθησε να χαμογελάσει. Έκανα και εγώ το ίδιο και έσκυψα όσο μπορούσα για να φέρω τα πρόσωπα μας κοντά. Τον φίλησα στο μέτωπο. Λιποθύμησε μόλις το ένιωσε. Άρχισα να φωνάζω, όμως ο βλάκας δεν ήρθε να δει τι τρέχει. Άρχισα να πανικοβάλλομαι.

"Σήμερα χάθηκαν τα ίχνη ενός ακόμα νεαρού μαθητή, του Jeon Jungkook. Ο 15χρονος έφυγε από το σπίτι του κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και επιστρέφοντας εκεί μαζί με την μητέρα του, ένα άγνωστο όχημα τους έβγαλε εκτός πορείας. Τα ίχνη του μικρού έχουν χαθεί και η μητέρα του είναι στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα. Οι αρχές λένε πως σίγουρα αυτές οι δύο εξαφανίσεις σχετίζονται μεταξύ τους και προσπαθούν να βρεθούν στοιχεία για το τι σχέση είχαν οι δύο μαθητές".