𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

28

Αν πάθει κάτι ποιος θα κλάψει; Εγώ φυσικά. Από την μέρα που γνώρισα τον Yoongi είχα καταλάβει πως θα δενόμουν μαζί του τόσο πολύ. Ακόμα την θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Τον είχαν φέρει στο ορφανοτροφείο, η Rose στεκόταν δίπλα του φορώντας ένα μακρύ μαύρο φουστάνι και εκείνος φορούσε χοντρό μπουφάν και φαινόταν τρομαγμένος. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα από το κλάμα. Πρέπει να ήμασταν 7 ή 8 χρονών. Τον πλησίασα αμέσως και τον ρώτησα πως τον λένε. "Min Yoongi" ψιθύρισε. "Εμένα με λένε Kim Seokjin, αλλά μπορείς να με φωνάζεις Jin". Τις πρώτες μέρες ήταν πολύ επιφυλακτικός απέναντι μου, αλλά μετά αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και στο ίδρυμα και στο σχολείο. Δεν κοιμόμασταν από την αρχή μαζί, εκείνος ζήτησε να κοιμάται μαζί μου γιατί στο άλλο του δωμάτιο έγινε κάτι που δεν έμαθα ποτέ τι ήταν. 

Κάναμε όρκο στην πρώτη επέτειο της φιλίας μας, πως θα είμαστε για πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον και θα τον υποστηρίζουμε, δεν θα προδώσουμε ποτέ ο ένας τον άλλον και θα μοιραζόμαστε πάντα ότι μας περισσεύει, οτιδήποτε και αν είναι αυτό.

 Είχαμε σκεφτεί να κάνουμε όρκο αίματος, αλλά επειδή φοβόμασταν το αίμα, είπαμε να χρησιμοποιήσουμε σάλτσα. Αλλά επειδή δεν μας άρεσε το κόκκινο χρώμα, τελικά χρησιμοποήσαμε μουστάρδα. 

Πριν από δύο χρόνια, ο Yoongi μου είπε πως ελκύεται από άντρες και με ρώτησε αν θέλω ακόμα να είμαι φίλος του, θυμήθηκα εκείνη την ημέρα που ορκιστήκαμε. Τον αγκάλιασα και του υπενθύμισα πως είχαμε πει να είμαστε για πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον ότι και να συμβεί. Δεν είμαι τόσο χαζός για να τον παρατήσω μόνο και μόνο για το τι άνθρωποι του αρέσουν. Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Ίσα ίσα, από τότε είμαστε πιο δεμένοι. 

Ο Yoongi χτύπησε τον Taehyung σχετικά δυνατά στον ώμο ενώ καθόμασταν κάτω στον ήλιο και διαβάζαμε. "Τι έγινε ρε;" φώναξε ο Taehyung. "Νομίζω πως κάποιος σε ψάχνει" είπε και του έδειξε το τηλέφωνο με νόημα. Ο μικρός άρπαξε το τηλέφωνο και πετάχτηκε όρθιος τρέχοντας ανάμεσα στα δέντρα για να μιλήσει. Τον ζήλεψα... Μακάρι να με έπαιρνε και εμένα κάποιος τηλέφωνο να δει τι κάνω...

Γύρισε αρκετή ώρα κλαίγοντας και μπήκε μέσα στο σπίτι χωρίς να πει κουβέντα. Τον ακολούθησα στο δωμάτιο και τον είδα που έκλαιγε με λυγμούς ενώ ήταν σκεπασμένος με την κουβέρτα του ως το κεφάλι. Κάθισα δίπλα του και τον αγκάλιασα σφιχτά, βάζοντας τον να ξαπλώσει επάνω στα πόδια μου και να ηρεμήσει. 

"Jin, έχεις ερωτευτεί ποτέ λάθος άτομο; Έναν άνθρωπο που δεν έπρεπε να ερωτευτείς με τίποτα;". Ναι, και είναι ότι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί. Πραγματικά. Λυπάμαι τον Taehyung αυτή την στιγμή, πολύ. Είναι πολύ άδικο, γιατί τα συναισθήματα δεν υπολογίζουν τέτοια. Ερωτεύεσαι ακόμα και το ίδιο σου το αδέρφι αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να το κάνεις. Δεν είναι καθόλου εύκολο να το κάνεις, και αν το καταφέρεις, αξίζεις βραβείο. Άρχισα να του χαϊδεύω απαλά τα ανακατεμένα μαλλιά του. 

"Ναι" ψιθύρισα. "Jin, είμαι ερωτευμένος με τον αδερφό μου... Κ-Και είναι λάθος... Αλλά τ-τον αγαπ-αγαπώ πολύ... Και δεν μπορώ να σταματήσω να τον βλ-βλέπω έτσι". Τον κοίταξα στα μάτια και δάγκωσα τα χείλη μου ενώ ψιθύρισα "Όχι, όχι... Δεν είναι λάθος... Ο έρωτας δεν είναι λάθος...". 

Πέρασε πολύ ώρα ενώ έκλαιγε συνεχώς, ώσπου κουράστηκε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Τον έπιασα προσεκτικά και τον έβαλα να ξαπλώσει στο κρεβάτι και ύστερα σηκώθηκα σιάζοντας τα ρούχα μου. Όταν πήγα να βγω έξω, είδα τον Yoongi και τον Jimin να έχουν έρθει αρκετά κοντά. Κοίταξα αμέσως αλλού. 

Δεν μου αρέσει να κάνω third wheel. Καθόλου όμως. Σε κανέναν πιστεύω δεν αρέσει. Πήγα στο κρεβάτι μου και το έστρωσα προσεκτικά και κοίταξα το ρολόι. Ήταν έξι το απόγευμα, ο ήλιος έδυε σιγά σιγά. Άνοιξα την πόρτα για να βγω έξω και τότε το είδα. 

Ο Jimin και ο Yoongi φιλιόντουσαν!