Bruises [Dutch&Demi Lovato Fanfic]

Chapter 5 - I Love You

Mackenzie's Point Of View:

Ik kwam aan bij Leyla's huis. Ik klopte aan en ze deed de deur open. Ik gaf haar een knuffel. "Hey" zei ze met een glimlach. "Hey" "Come on in" zei ze enthousiast. Ik ging naar binnen en we liepen naar boven. We gingen op haar bed zitten. 'Wat wilde je vragen?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze is altijd super nieuwsgierig, wat soms wel irritant is, maar zij geeft tenminste om me.

"Kan ik hier een paar daagjes logeren?" vroeg ik met een nepglimlach. Ik wou niet naar huis, ik wist natuurlijk wel de gevolgen als ik terug thuis kwam. Waarschijnlijk ging hij me weer slaan dan. "Ja tuurlijk, maar waarom nu zo plots?" ze keek me vragend aan. Wat ging ik hier op zeggen? Nouja, ik zal maar eerlijk zijn denk ik.

"Vanwege, mijn vader" ze gaf een knik met dat ik verder mag vertellen. "Nou, ik weet niet hoe ik het moet vertellen" Ze weet niet dat mijn vader me mishandeld. "Je kan me alles vertellen, je bent mijn beste vriendin. Ik ben er altijd voor jou" Ik gaf haar een glimlach en knikte.

"Wel, je ziet ze niet veel mijn blauwe plekken want meestal zijn ze op mijn armen. Maar als je ze ziet en vraagt van wat ze zijn, lieg ik altijd. Het is niet van ergens tegen te lopen, of te vallen. Het is van mijn vader. En ik moet er 10 dagen alleen mee blijven, daarnet gaf hij me een slag op mijn kont en zei 'ik denk dat je er wel klaar voor bent' en nu ben ik bang om naar huis te gaan"

"Oh, maar doet je moeder er niks aan?" Ik schudde mijn hoofd. "Soms staat ze gewoon toe te kijken" Leyla gaf me een knuffel. "Ik zal het vragen aan mijn moeder, ik denk wel dat het zal mogen" zei ze terwijl ze wegliep. "Niet zeggen waarom!" riep ik haar nog achterna.

 Even later kwam ze terug en ze zei dat ik mocht blijven slapen tot mijn moeder terug was. "Dankje, je bent de beste!" "Weet ik toch" grapte ze. We lachtten. "We kunnen dus veel leuke dingen doen samen!" gilde ik. Dat was altijd leuk, samen logeren dan deden we allemaal leuke meiden dingen, behalve het eten dat is altijd minder leuk.

"Wat zullen we nu doen?" vroeg ze enthousiast. Haar moeder onderbrak ons "Dames, het eten is klaar!" riep ze naar boven. "Eten?" vroeg ik vragend. Ze begon te lachen, ze lachtte altijd met alles en ze was altijd vrolijk. I wish I was her, ze heeft het perfecte leventje, en mijn leven is een levende hel.

Ik realiseerde me dat het heel lang geleden is dat ik dit boek heb geupdated dus hier is een inniemini stukje, maar ik zal snel weer updaten! Promise! Ik heb gewoon momenteel meer inspiratie voor everything will be okay :)