𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

27

"Σήκω επάνω" είπε και το έκανα. "Πάνε στον διευθυντή και πες του πως δεν προσέχεις στο μάθημα μου". Περπάτησα αργά προς την πόρτα και βγήκα έξω. Πέρασα την υπόλοιπη ώρα έξω από το γραφείο του διευθυντή. Κοιτούσα κάτω και άκουσα βήματα πίσω μου.

Γύρισα και είδα τον κύριο Namjoon ακριβώς από πίσω μου. Αυτός μας έλειπε τώρα. Και έλεγα εγώ, τι θέλω για να χειροτερέψει η ζωή μου;

"Jeon, μπορώ να σου μιλήσω;". Σηκώθηκα βαριεστημένος και τον κοίταξα στα μάτια ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους μου. Έβγαλε τα γυαλιά του και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Μπήκαμε στο γραφείο των καθηγητών.

"Ο Taehyung...". "Τι; Έπαθε κάτι και δεν το ξέρω εγώ; Εγώ έπρεπε να το μάθω πρώτος, όχι εσείς". "Jeon, ηρέμησε σε παρακαλώ". Κοίταξα κάτω και πήρα μια βαθιά ανάσα.

"Θέλω να μου πεις, αν ξέρεις φυσικά, που είναι ο Taehyung και με ποιο λόγο παράτησε το σχολείο τόσο απότομα και σηκώθηκε και έφυγε. Και τι στο διάολο κάνει στην Daegu!". "Εγώ... Δεν ξέρω".

"Μάλιστα". "Αλλά εσείς πως ξέρετε ότι πήγε στην Daegu; Ε;". Για να δω τι θα μου απάνταγε... Χεχε, δεν θα ήξερε τι να πει. Αλλά στα αλήθεια ήθελα να μάθω ποιος του το είπε και από που το έμαθε. Για να πάω να του ζητήσω τον λόγο.

Ο Tae δεν του είναι τίποτα, δεν έχει λόγο να νοιάζεται για εκείνον από την στιγμή που είναι ένας απλός μαθητής και τίποτα παραπάνω. Σωστά;

"Δεν σε ενδιαφέρει. Στο μάθημα σου τώρα, αν μάθεις κάτι ενημέρωσε με". "Γιατί; Δεν είστε πατέρας του!". "Άκου να σου πω, Jeon. Ο Taehyung για εμένα είναι ένα ξεχωριστό παιδί, πιο αγαπητό από τα άλλα. Και ενδιαφέρομαι, κατάλαβες; Και μην τολμήσεις να πάρεις κάτι στραβά από όλα αυτά που σου είπα ή να το πεις κάπου γιατί αυτό θα πρέπει να μείνει μεταξύ μας". Κούνησα ειρωνικά το κεφάλι μου. "Μάλιστα μάλιστα".

Έφυγε και με άφησε μόνο στο γραφείο των καθηγητών.

Είδα επάνω στο γραφειάκι του ένα κόκκινο τετράδιο, του οποίου το χρώμα μου τράβηξε την προσοχή. Πλησίασα στο γραφείο και πήρα το τετράδιο στα χέρια μου και το άνοιξα. Ήταν ημερολόγιο. Είδα σε μία σελίδα που έγραφε παντού το γράμμα Τ και καρδιές. Ένιωσα το πρόσωπο μου να κοκκινίζει από θυμό.

Έτσι και εννοούσε Taehyung, πέθανε!

Χτύπησε το κουδούνι και βγήκα γρήγορα από το γραφείο για να γυρίσω στην τάξη μου. Ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι για να τηλεφωνήσω πίσω στο τηλέφωνο που με είχε πάρει ο Taehyung πριν λίγες μέρες. Πως δεν το σκέφτηκα τόσο καιρό; Ελπίζω να ισχύει εκείνο το τηλέφωνο και να μπορώ να μιλήσω μαζί του. Μου έχει λείψει η φωνή του.

Γύρισα στο σπίτι και οι γονείς μου έλειπαν. Μου είχαν αφήσει ένα σημείωμα επάνω στο ψυγείο στο οποίο δεν έδωσα σημασία. Ήπια ένα ποτήρι νερό και κάλεσα σε εκείνο τον αριθμό. Περίμενα για αρκετή ώρα να απαντήσει κάποιος και τελικά δεν το έκανε. Το έκλεισα λυπημένος και απογοητευμένος. Ελπίζω να το δουν και να πάρουν πίσω.

Ξεκίνησα να διαβάζω Φυσική και άκουσα τον ήχο του κινητού μου να χτυπάει. Το σήκωσα νομίζοντας πως είναι εκείνος, αλλά δεν ήταν. Ήταν μια διαφημιστική εταιρία. Μισώ αυτές τις εταιρίες που σε παίρνουν συνέχεια και σου τα πρήζουν, συνήθως τις πιο ακατάλληλες ώρες.

Διάβαζα ώσπου γύρισαν οι γονείς μου και διέλυσαν την ησυχία του σπιτιού. Έκλεισα το βιβλίο μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι, κλείνοντας τα μάτια μου. Με πήρε γρήγορα ο ύπνος, όχι για πολύ όμως.

Τελικά αποφάσισα να πάω στην προπόνηση για να ξεσκάσω λίγο. Το μόνο καλό που μου συνέβη σήμερα ήταν ότι έβαλα πολλά καλάθια. Αν αποτύγχανα κι εκεί, δεν ξέρω τι θα έκανα. Μία από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου.

Βαρετή ζωή χωρίς εκείνον.