𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

23

"Κύριε Kim, είμαι εδώ για να ρωτήσω για τον Taehyung, για να γίνω πιο συγκεκριμένη... Ο Taehyung αγνοείται από τα ξημερώματα. Πιστεύω πως μάθατε για την πυρκαγιά στο ίδρυμα όπου μένει. Όταν συμμαζεύτηκαν ξανά τα παιδιά μετά όλον αυτόν τον χαμό, ο μικρός δεν ήταν εκεί. Και οι συγκάτοικοι του δεν έχουν ιδέα που μπορεί να βρίσκεται. Ήρθα λοιπόν εδώ για να μου πείτε, αν γίνεται, με ποια παιδιά κάνει παρέα ο Taehyung ώστε να μπορέσω να ζητήσω πληροφορίες από εκείνα, ενδεχομένως που πηγαίνει εκείνος όταν χρειάζεται να ηρεμήσει από κάτι, γιατί εγώ δεν ξέρω. Πρόσφατα ήρθε στο ορφανοτροφείο".

Τι; Αγνοείται ο Taehyung; Αχ Θεέ μου, βοήθησε να μην έχει πάθει τίποτα το παιδί και δεν θα ξανασκεφτώ ποτέ βρώμικες εικόνες με πρωταγωνιστή εκείνον, ποτέ ξανά. Απλά βοήθησε να βρεθεί ζωντανός.

"Ενημερώσατε την αστυνομία;". "Πρέπει να περάσουν 48 ώρες για να κατοχυρωθεί ως εξαφάνιση και να ξεκινήσει η αναζήτηση". Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Αυτό πάντα μου έσπαγε τα νεύρα. Μέσα σε 48 ώρες μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε σε ένα παιδί μόνο 16 χρονών. Δεν την καταλαβαίνω την λογική αυτού του νόμου. "Έχετε κάτι υπόψη σας, κύριε Kim; Κάποιο μέρος όπου συνηθίζει να πηγαίνει, κάποιο παιδί με το οποίο βρίσκεται κοντά;". "Μισό λεπτό δις Chaeyoung". Σηκώθηκα και κατέβασα τον φάκελο με τα στοιχεία των μαθητών του τμήματος του. Άνοιξα την σελίδα του Jungkook.

"Με αυτόν εδώ συνηθίζει να κάνει παρέα ο Taehyung, αν θέλετε μπορούμε να του τηλεφωνήσουμε για να μάθουμε πληροφορίες". "Αχ, είναι εύκολο να του τηλεφωνήσουμε; Ξέρετε, φοβάμαι πάρα πολύ. Ο Taehyung έκανε απόπειρα πριν λίγο καιρό, δεν θέλω να έχει κάνει κάτι παρόμοιο και τώρα... Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω...". "Ηρεμήστε, όλα καλά θα πάνε. Να δείτε πως κάπου θα έχει πάει για να ηρεμήσει, είμαι σίγουρος" προσπάθησα να φανώ ψύχραιμος. Τράβηξα μία καρέκλα και την έβαλα να κάτσει.

Σήκωσα το ακουστικό και τηλεφώνησα στον αριθμό που έβλεπα επάνω στο χαρτί. Πέρασε λίγη ώρα, ώσπου άκουσα την φωνή του Jungkook στην άλλη γραμμή. "Jungkook, εδώ ο κύριος Namjoon. Μήπως έχεις υπόψη σου που μπορεί να βρίσκεται ο Taehyung; Έφυγε από το ίδρυμα τα ξημερώματα...".

Κοίταξα την Roseanne. "Ο Taehyung είναι στο σπίτι μου" ψιθύρισε. "Πες του ότι τον ψάχνει η Roseanne από το πρωί". "Κύριε, εγώ... δεν...". "Να τσακιστεί και να έρθει εδώ πες του, τ' άκουσες;" φώναξα. Το τηλέφωνο έκλεισε.

"Τι συνέβη;". "Στο σπίτι του Jungkook είναι". "Ωχ, Θεέ μου, τουλάχιστον είναι καλά... Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα γινόταν εάν...". Της έπιασα το μπράτσο. "Μην βάζετε το κακό στο μυαλό σας, δεσποινίς μου. Μόλις ακούσατε πως είναι καλά, ευχαριστείτε λοιπόν για αυτό τον Θεό. Ελπίζω να έρθει μονάχα γιατί αν μάθει πως του το ζήτησα εγώ, δεν νομίζω πως θα το κάνει. Δεν είμαι και ο αγαπημένος του καθηγητής". Η Roseanne σηκώθηκε όρθια.

"Από ότι έχω καταλάβει, ο Taehyung είναι ένα κάπως... ιδιαίτερο παιδί, σωστά;". "Αν μπορείς να τον πεις έτσι, ναι είναι". "Δεν είναι και πολύ κοινωνικός ή κάνω λάθος;". "Φυσικά και δεν κάνεις...κάνετε λάθος. Θα μπορούσα να πω πως δεν είναι καθόλου κοινωνικός. Αν και οι περισσότεροι έφηβοι έτσι είναι, αυτός όμως είναι το κάτι άλλο, δηλαδή, εννοώ μπορεί να τον χαιρετήσεις και να σε βρίσει". "Έχει μία ιδιαίτερη ιστορία όμως κι αυτός, δεν νομίζετε;".

Με κοιτούσε βαθιά στα μάτια. Έφτιαξα τα γυαλιά μου. "Φυσικά, για αυτό και τον δικαιολογώ κατά κάποιο τρόπο". Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και η ησυχία του κτηρίου γέμισε με εφηβικές αγορίστικες φωνές.

Μου έπιασε το χέρι. "Ευχαριστώ κύριε Kim, η βοήθεια σας ήταν πολύτιμη. Αντίο σας". Χαμογέλασα και χαμογέλασε πίσω και μετά έφυγε από το γραφείο.

Τι ήταν κι αυτό; Πρώτη φορά μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Τι εννοώ; Να είμαι μόνος μου στο γραφείο με κάποιον που δεν είναι μαθητής. Και γιατί χαμογελούσα σαν χαζός; Αφού εκείνον αγαπώ...