De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

21. Een doodgewone bom met een kort lontje

'Ik ga vast naar binnen. Ik hoef dat gevoos niet te zien. Dat was tijdens het eten al erg genoeg.'

Alex klom over de stoel heen en stapte naar buiten.

'We deden helemaal niets!' riep Isa verontwaardigd, terwijl Alex grinnikte en de deur dichtsloeg. Ze hoorde hem nog net 'tot zo, lovebirds!' roepen

Ze zwegen even en ineens leek de auto te klein, te stil. Isa keek naar haar vingers met de nagels vol met verfvlekken. 

'Ben je verliefd op hem? Je kunt het me vertellen. Tenslotte heb jij ook dingen waarmee je naar de roddelbladen kunt stappen als je dat zou willen. Ik ben je alibi,' zei Jamie tenslotte en ze dacht even na voor ze knikte. 

Tegen Jamie kon ze het wel vertellen. Zij hielp hem tenslotte ook. Hij had bovendien die zoen gezien. 

'Ik ben die van jou ook, toch?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet, Isa.'

Al haar bloed ging naar haar wangen en ze dacht koortsachtig over die vier woorden. Ik weet het niet. Wat wist hij niet? Ze had verwacht dat hij 'Ja, natuurlijk' zou zeggen zonder te aarzelen. 

'Jij zag dat figuur in die regenjas ook, nietwaar?' zei hij toen en hij veranderde subtiel van onderwerp. 'In de toekomst.'

'Sam van Leeuwen,' zei ze zachtjes en Jamie knikte. 

Ze had geweten dat het Sam geweest was die hun bekeken had vanuit de bosjes. Ze had geweten dat hij het was.

'Sam van Leeuwen,' herhaalde hij haar woorden en knikte. 

'Jij kent hem ook, constateerde ze verbaasd.

Jamie lachte even, maar het was een gemaakte lach. 'Ik ken hem ook. Wat is hij van jou? Jullie leken nogal close die keer dat ik jullie samen zag. Sam en jij. Nu zeg je vast dat ik het aan hem moet vragen, maar ik heb hem al een tijdje niet gezien. Wat mij betreft blijft dat trouwens ook zo.'

'Hoe weet je zijn naam?' vroeg ze in plaats daarvan. 'Van die keer dat je bij het atelier was waar ik tekenles had?' 

Toen ze die woorden uitsprak, realiseerde ze zich dat het woensdag was en dat ze haar tekenles vergeten was. Voor het eerst in haar leven. In al die jaren had ze misschien acht tekenlessen overgeslagen en dat was altijd door ziekte geweest. 

De jongen haalde een hand door zijn rommelige haar en haar ogen werden automatisch naar de stip getrokken. 

'Nee. Ik ken Sam al een aantal jaar en we zijn niet elkaars beste vrienden, al is dat zacht uitgedrukt. Zijn vader is een hoge pief in de allerhoogste Raad: De Tijddraaiers. Zij besluiten wie er een Tijder wordt, wie er slaagt en wie er niet slaagt. Ik heb altijd vermoed dat Sam in de tijd kan reizen, maar ik heb er nooit een bewijs voor gezien. Tot nu toe.' 

'Jullie kunnen toch vrienden zijn in 2017,' opperde Isa. 

Jamie lachte opnieuw dat vreemde, hoge lachje en hij schudde zijn hoofd.

'Dat is absoluut onmogelijk, Isa. We haten elkaar. Sam haat mij, omdat ik meer aandacht krijg van meisjes en omdat ik beter ben in Tijdwandelen. Hij haat me ook, omdat ik meer geld heb dan hij heeft. Eigen geld. '

'Beetje oppervlakkige reden om elkaar te haten, vind je niet?' vroeg Isa en ze dacht aan de enige keer dat ze bij Sam thuis geweest was, aan het grote huis met meer dan genoeg kamers waarin de jongen woonde. Ze had het huis aan de Emmalaan vroeger weleens grappend vergeleken met een kasteel. Sam had gelachen en haar een stomp gegeven.

Het was in de tijd geweest voor ze hem gekust had, voor ze op dat stomme idee gekomen was om hem te kussen.