𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

19

Με κοιτούσε. Τα μάτια του έβγαζαν μία κουταβίσια γλύκα και ένα δολοφονικό βλέμμα ταυτοχρόνως. Μου τράβηξε τα χέρια τόσο δυνατά που πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως αν το έκανε λίγο δυνατότερα θα μου τα ξερίζωνε. "Άσε με, είπα!". 

"Γιατί να σε αφήσω;". "Γιατί είναι άσχημο, λάθος...". "ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΑΜΕ! Κανείς δεν θα μπει ανάμεσα μας. Εγώ νιώθω για εσένα. Ναι, νιώθω για τον αδερφό μου, τόσο κακό είναι; Κανέναν δεν θα αφήσω να σταματήσει τα αισθήματα μου για σένα, το κατάλαβες; Κανέναν". 

Με συγκίνησε. Αλλά και πάλι, έπρεπε να σταματήσουμε αυτό που νιώθουμε, για δικό μας καλό. "Jungkookie, σε αγαπάω, πολύ. Δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν μπορώ να σε δω ως αδερφό από την μία μέρα στην άλλη, δεν μπορώ να σβήσω την φλόγα από μέσα μου που ανάβει κάθε φορά που σε βλέπω".

Ανακατευόμουν πολύ. Νόμιζα στην αρχή ότι ήταν ρέψιμο, όμως κατέληξα να ξερνάω στην αγκαλιά του Taehyung. Με πήρε στα χέρια και με πήγε στις τουαλέτες να πλυθώ. Μόλις κατέβηκα από τα χέρια του έπεσα κάτω. Δεν πρόλαβε να με πιάσει. Όταν ξύπνησα ξανά ήμουν στο σπίτι τυλιγμένος με την χοντρή μου κουβέρτα φορώντας τις πιτζάμες μου και ένιωθα ένα χέρι να χαϊδεύει απαλά το δικό μου χέρι. Κοίταξα στα δεξιά μου και είδα τον Taehyung. 

"Πως ήρθες εδώ;". "Είπα στην μαμά σου ποιος είμαι και με άφησε να μπω. Της μίλησες για εμένα, σωστά;". Πρώτη φορά τον άκουγα να μιλά τόσο ήρεμα και σιγανά. Τον λατρεύω... Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου κοιτώντας τον στα μάτια. Χαμογέλασε και έκανα και εγώ το ίδιο. Έμεινα να κοιτώ βαθιά στα μάτια του, φαινόταν τόσο χαρούμενος. 

Δεν μπορώ να ξεχωρίζω αν πλέον συνεχίζω να τον αγαπώ όπως πριν ή κάπως πιο "αδερφικά". Το σημαντικό είναι πως ακόμα θέλω να τον κοιτώ στα μάτια και να χώνομαι στην αγκαλιά του. Να μυρίζω το άρωμα που βγάζει. 

Έσκυψε και με φίλησε στο μάγουλο και τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Άνοιξα τα πόδια μου και έτσι μπήκε ανάμεσα τους. Ακουμπούσε το κεφάλι του στον ώμο μου και ένιωθα την αναπνοή του να με χτυπάει εκεί. "Jungkookie..." ψιθύρισε. "Ναι" απάντησα. 

"Δεν θέλω να μετανιώσεις για ότι έγινε, δεν το ξέραμε, αν το ξέραμε δεν πρόκειται να το κάναμε. Εγώ δεν πρόκειται να μετανιώσω που σε ερωτεύτηκα, θα σε συνεχίσω να σε αγαπώ. Θα σε αγαπώ όσο άσχημο και λάθος μπορεί να είναι. Δεν θα αφήσω κανέναν να με αναγκάσει να σταματήσω να σε αγαπώ" μου είπε. Τον κοίταξα στα μάτια και κατάπια δυνατά. 

"Οκέι". Συνέχισε να με φιλά στο μάγουλο μέχρι που χτύπησε η πόρτα. Ο Taehyung ξάπλωσε δίπλα μου ακουμπώντας το κεφάλι του στο στέρνο μου και άρχισε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Η μητέρα μου μπήκε μέσα με ένα δίσκο στο χέρι της. Επάνω στον δίσκο υπήρχε ένα ποτήρι χυμό και ένα πιάτο γεμάτο με σοκολατένια cookies. 

Ο Taehyung χαμογέλασε μόλις τα είδε και άρπαξε αμέσως ένα. "Έχω να φάω πάρα πολλά χρόνια cookies". Χαμογέλασε και η μητέρα μου. "Jungkookie μωρό μου, πως είσαι τώρα; Καλύτερα;". Χαμογέλασα ελαφρά και πήρα και εγώ ένα μπισκότο. "Ναι, καλύτερα". Στα αλήθεια ήμουν πολύ καλύτερα από πριν. Απλά ανακατευόμουν λιγάκι. Ήμουν όμως στην αγκαλιά του και ήταν πολύ ζεστά εκεί μέσα. Συν ότι ήμουν τυλιγμένος με την κουβέρτα μου. 

"Taehyung, μπορώ να σου μιλήσω για λίγο;" τον ρώτησε. Εκείνος σηκώθηκε και την ακολούθησε στο διάδρομο. "Εσύ έβλεπες ως τώρα τον Kookie ερωτικά; Ειλικρινά πες μου, δεν είμαι ξένη". "Εμ... Εγώ... Ναι... Ε... Ακόμα τ-τον βλέπω". Ακουγόταν πολύ αγχωμένος, και λίγο ντροπαλός.

"Ξέρεις όμως πως αυτό δεν είναι καθόλου σωστό". "Ναι, το ξέρω". "Ξέρεις, σκέφτομαι να σε υιοθετήσω, και αν μένεις στο ίδιο σπίτι με τον γιο μου και τον βλέπεις ως κάτι άλλο εκτός από αδερφό, μου φαίνεται ότι δεν θα τα πάμε καλά σε μία τέτοια περίπτωση". "Ναι, αλλά δεν είναι εύκολο ρε γαμώτο. Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω αυτό που αισθάνομαι". 

"Σσσσσς! Μέσα στο σπίτι μου δεν βρίζεις, το κατάλαβες;". Τον είδα να κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και ύστερα επέστρεψε στο δωμάτιο μου. Κάθισε δίπλα μου κοιτώντας το πάτωμα και έπαιζε με τα κορδόνια στο μπλουζάκι που φορούσε. "Τα άκουσα όλα, Taehyung". Έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και έσκυψε πάνω μου.  Πριν το καταλάβω, είχα αρχίσει να κλαίω. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως όλη αυτή η πίεση που νιώθω μέσα μου, το πόσο λάθος είμαι και πόσο λάθος πράγματα κάνω, βγήκαν προς τα έξω με τα δάκρυα. Το μισώ όμως αυτό όταν γίνεται. 

"Παιδιά, εγώ φεύγω για λίγο, δεν θα αργήσω" φώναξε η μητέρα μου. "Οκ, μαμά" απάντησα ουρλιάζοντας και εγώ για να με ακούσει. Έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα ξανά, ο Taehyung είχε φέρει τα χείλη του σε απόσταση αναπνοής από τα δικά μου. "Tae, τι κ-κάνεις;" ψιθύρισα. "Σε θέλω, Jungkookie". 

Είμαστε αδέρφια.

Δεν πρέπει.

Δεν πρέπει να συμβεί αυτό.

Δεν είναι σωστό. 

Αλλά μου αρέσει ρε γαμώτο.

Μου αρέσει και πολύ μάλιστα.

Μόνο αυτός με ανάβει, κανείς άλλος.

Είναι τα πάντα για εμένα. 

Αυτά είχα να πω.