Een hart van staal

NINE

Vandaag was de dag van de date met Brandon. Ik ben nog steeds boos over het voorval in de kantine vanochtend. Hierdoor weet ik wel zeker dat ik mijn plan niet ga opgeven, wat zij kunnen kan ik ook, en beter. Ik heb een strakke jeans met scheuren aan en een oversized koltrui. Brandon hoeft niet gelijk alles te zien, dan kan hij beter bij Britney zijn. We hebben over een half uur afgesproken in een restaurent dicht bij de campus. Zoals gewoonlijk is mijn planning grandioos fout gegaan en ben ik de standaard tien minuten te laat. Nou ja, went hij daar ook gelijk aan, die tien minuten zijn namelijk deel van mijn karakter.

Na twee uur net doen alsof ik Brandon heel knap, grappig en aardig vind, ben ik mentaal en fysiek uitgeput. Ik vraag de ober de rekening die hij al vrij snel komt brengen. Brandon doet niet eens de moeite hem te pakken, dus neem ik het initiatief en vraag hem of hij wil splitten. Dat accepteert hij gelijk, wat een gentleman. Het is al aardig koud buiten en ik heb mijn jas niet meegenomen. Zodra we naar buiten lopen voelt het dan ook gelijk alsof ik ter plekke verander in een ijssculptuur. In plaats van dat Brandon me zijn jas aanbiedt slaat hij zijn arm om me heen en laat hij zijn hand net boven mijn kont rusten en ik moet mijn best doen de walging niet te laten zien. Als hij zijn hand net wat te ver naar beneden laat glijden gaat het me te ver. Ik duw zijn hand weg "Houd je handen maar thuis, ik kan zelf wel lopen." Hij kijkt me verontwaardigd aan. "Jij vroeg mij op een date en nu ga je zeuren als ik je ook maar een klein beetje aanraak. Als het aan mij lag hadden we vanavond de slaapkamer niet uitgeweest." De knipoog aan het einde laat me nog net niet overgeven. Wie denk deze klootzak wel niet dat hij is. Terwijl ik in shock sta te denken of mensen echt zo kunnen zijn pakt hij mijn pols vast en doet een stap dichterbij. Ik verstijf en de enige gedachte in mijn hoofd is dat ik nu zo snel mogelijk moet gaan rennen. Wanneer ik probeer mijn hand los te trekken pakt hij ook mijn andere hand vast. "Niet zo snel, onze date is toch nog niet voorbij." Hij komt nog dichterbij me en ik voel zijn adem in mijn nek. De tranen staan in mijn ogen, maar ik ben niet in staat iets te doen. "Laat me los." De moeite die het kostte die drie woorden te zeggen is het resultaat niet waard. Ik voel zijn lippen mijn nek aanraken. Het is alsof ik hierdoor wordt wakkergeschut en in een reflex trek in mijn knie omhoog. Brandon begint te vloeken en slaat me in mijn gezicht. Meer door de schok dan door de kracht van de klap val ik naar achter. Met mijn ogen dicht wacht ik op de volgende, maar hoewel ik het geluid wel hoor, voel ik niks. Voorzichtig open ik mijn ogen en zie dat Brandon ook op de grond ligt. Terwijl één van de twee jongens nog boven Brandon staat, wordt ik omhoog geholpen door de tweede. Het zijn Daniël en Charlie, letterlijk mijn redders in nood. Ik laat me in de armen van Charlie vallen terwijl de tranen over mijn wangen liepen.

---------------------------------------------------

*Het is gewoon al bijna een jaar geleden dat ik dit verhaal heb geupdate, maar here you go.*

Nog steeds yours truly,

Sterre ♡