Een hart van staal

FOUR

Bij de landing heb ik het idee dat mijn oren aan het bloeden zijn. Om een of andere reden ben ik altijd verkouden als ik moet vliegen. Ik heb me voorbereid, maar de kauwgom die ik heb meegenomen, doet niet wat hij hoort te doen. Terwijl ik dus half dood ga, ligt Abel naast me rustig mee te neurieën met zijn muziek. Na tien minuten, die voelden als een eeuwigheid, waren we toch eindelijk geland. Abel haalt zijn koptelefoon van zijn hoofd en kijkt me verbaasd aan. "Gaat het Fontani?" Ik probeer iets terug te zeggen, maar alles wat uit mijn mond komt is een soort rare grom. Dat lijkt me toch ook een schouderklopje waard. 

Na heel ongemakkelijk samen onze koffers te hebben gepakt, lopen we richting de aankomsthal. Er is ons vertelt dat daar iemand van het internaat zou staan om ons op te pikken. En inderdaad, zodra we binnen kwamen lopen stond daar een man met een bordje. Hij was niet echt makkelijk om over het hoofd te zien. Misschien was hij daarom ook aangewezen voor deze taak. Hij leek een beetje op een kruising tussen Hagrid en Rag'n'bone man. Toen hij ons aan zag komen lopen lachte hij gelijk vriendelijk naar ons. "Jullie moeten Mena en Abel zijn! Welkom in Australië." We bedanken hem, waarna de man, die zich overigens niet heeft voorgesteld, in een enorm hoog tempo naar zijn auto begint te lopen. Nu loop ik normaal al niet zo snel, maar met twee mega koffers bij je is het nog lastiger om meneer Hagrid/Rag'n'bone man van drie meter bij te houden.

Na de 100 meter kom ik al hijgend aan bij de auto, waar Abel al met een grijns op me staat te wachten. "Waren jullie niet van plan een arm meisje te helpen?" "Ik dacht dat jij altijd alles zelf wou doen? Ik heb vaag wel eens iets gehoord over een Strong Independent Woman?" Mijn wangen worden spontaan donkerrood. In de eerste klas heb ik een klein argument gehad met mijn toenmalige vriendje. Hij was nou niet bepaald een feminist, wat ook de reden was dat het na twee weken alweer uit was, en toen Abel voor me ging staan en niet aan de kant wou, Joost mag weten waarom trouwens, dacht hij het wel even voor mij op te lossen. Dat pikte ik niet en toen heb ik tegen hem staan schreeuwen. Dingen over dat hij me niet als een klein kind moest behandelen, en dus iets over een Strong Independent Woman. "Dat heb je onthouden?" Hij kijkt me, wederom, grijnzend aan. Hij lijkt er echt van te genieten dat ik me zo schaam. "Maar natuurlijk heb ik dat onthouden, ik heb nog nooit zo hard gelachen." Ik werp hem een boze blik toe en gooi mijn koffers uiteindelijk zelf maar in de auto. 

De rit van het vliegveld naar het internaat was lang en stil. Het was al tien uur toen we eindelijk bij het internaat aankwamen. Het gebouw was enorm. En dit was alleen nog maar het woongedeelte. Het schoolgedeelte was nog een paar minuten lopen vanaf hier. De kamergenoten van Abel en mij stonden ons al op te wachten bij de ingang. Het meisje waar ik mijn kamer mee zou delen stelde zich voor als Casey. Ze zag er aardig uit en haar kledingstijl was geweldig. Ze droeg een ripped jeans met geblokte vans en een Thrasher sweater. Misschien werden deze drie maanden nog niet eens zo slecht.

--------------------------------

* Ze zijn eindelijk aangekomen, let the games begin! Morgen ben ik vrij, dus dan hoop ik weer een hoofdstuk te uploaden en misschien zelfs wel voorwerken. ;') *

Goodbye

Sterre  :))