Een hart van staal

EIGHT

De rest van de dag verliep gelukkig rustig. Ik volg dezelfde vakken als op school in Nederland en deze zijn hier niet veel moeilijker. Nu was ik op weg naar het voetbalveld. Vandaag zou namelijk al gelijk de eerste training zijn. Casey loopt met me mee en blijft ook gelijk kijken. Ik hoop echt dat er een beetje normale mensen in het team zitten. 

De training was zwaar maar heel leuk. Ik heb een vaste plek in de spits en de andere teamleden zijn heel aardig. Terwijl ik enthousiast aan Casey vertel hoe leuk ik het wel niet vind, loopt het jongensvoetbalteam het veld op. Natuurlijk is Abel daar een onderdeel van. De jongen van gym vanmorgen is er ook bij. Hij fluit naar me. "Ook nog eens sportief, aantrekkelijk hoor." Net op het moment dat ik mijn middelvinger opsteek, bedenk ik me wat. Ik heb namelijk al gezien dat Abel en Brandon niet bepaald door één deur kunnen met elkaar. Dus wordt het tijd om hem een koekje van eigen deeg te geven. Dus glimlach ik lief naar hem en loop naar hem toe. "Wat ben je toch weer aardig, wil je een keer wat drinken. Komt morgen goed uit?" Ik moet me enorm inhouden om niet in lachen uit te barsten. Zo verbaasd heb ik nog nooit iemand zien kijken. Pas na een volle minuut stilte stottert hij dat het goed is. "Tot morgen dan Brandon." Ik draai me om en loop overdreven heupwiegend weg. Zodra ik de hoek om ben begin ik keihard te lachen. Als Casey dan ook nog verbaasd de hoek om komt, kom ik helemaal niet meer bij.  Ze snapt al vrij snel wat er aan de hand is en lacht met me mee. "Ik dacht heel even dat je in een tweede Britney aan het veranderen was." Ik kijk haar gespeeld beledigd aan. "Nooit!" Nog half lachend lopen we verder. 

Het moment dat ik de eetzaal weer moet binnenlopen is verschrikkelijk. Iedereen kijkt me aan en mompelt wat tegen degene naast zich. Toch loop ik zo zelfverzekerd mogelijk naar de tafel waar Daniël en Charlie ook al zitten. Ze hebben hele leuke matchende outfits aan. Amra en ik deden dat nooit, omdat we zo'n verschillende kledingsmaak hebben, maar zodra ik terug ben in Nederland moeten we dat wel echt een keer doen. We praten een tijdje tot Britney weer binnen komt lopen. Ik ben zo klaar met dat kind. Iemand moet haar echt een keer op haar plaats zetten. Die iemand ben ik waarschijnlijk. Terwijl ik opsta om naar haar toe te lopen zie ik iets dat mijn mond doet openvallen. "Sinds wanneer loop jij als een hondje achter je speeltjes aan. Ik dacht dat het altijd andersom was." Abel kijkt me boos aan. Ik weet dat ik het beter niet had kunnen zeggen, maar op dit moment houd niks me tegen. "Britney is anders, ze is niet als alle andere." De duivel zelf kijkt me triomfantelijk aan. Ik lach kort. Dat hij niet ziet dat de rollen nu gewoon zijn omgedraaid. "Volgens mij denk Britney daar niet zo over. Ik wed dat ze volgende week alweer met een ander in bed ligt." Allebei zien ze eruit alsof ze me willen wurgen, maar voor ze iets kunnen zeggen, heb ik me al weer omgedraaid en loop rustig terug naar mijn tafel. Deze oorlog is nog lang niet over.

-----------------------------------------

*Het spijt me zo dat ik al zolang niks heb geplaatst, maar m'n telefoon was overleden. Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden, laat gerust een comment of vote achter ;) *

Ciao

Sterre  :))))