Chapter 44

1.2K 23 0

by sawyersabel

by sawyersabel

Chapter 44

After namin mag yakapan at nakalma na namin yung sarili namin ay nagtanong na siya.

"Are you ready?" He asked.

"Yes..." I replied.

"Why did you left me?" He asked full of sadness.

"Coz, you hurt me. I left you because I'm hurt. I'm in pain. Hindi ko kayang harapin yung mundong toh, kaya naisipan kong umalis at iwan ka. Kasi, ang dami mong sakit na iniwan sakin." I said. "When I was in the Switzerland, I tried to forget you, to forget all the pain you've caused to me. I tried to forget the memories but I realized that I will never forget the memories, if that memory is from the man you've loved the most." I continued. "Sobrang hirap na kalimutan ka. Minsan nga hinilihiling ko na sana magka-amnesia nalang ako para makalimutan na kita, pero look.. walang nangyari kaya ang ginawa ko, hinayaan kita sa utak ko ng limang taon.. pinag-stay kita, hindi lang sa utak pati na rin sa puso. Kahit malayo ako sayo, mahal pa rin kita. Sobrang mahal pa rin kita. Hindi ko alam kung ano yung pinakain mo sakin at bakit kita minahal ng sobra sobra. Bakit sa dinami-dami nang lalaki, ikaw pa yung minahal ko ng sobra at ayaw mawala sa utak ko." I said.

"But, you don't know how thankful I am... thankful ako na nakilala kita, thankful ako na ikaw yung minahal ko. Thankful ako kasi nasaktan mo ko, kung yung kapalit naman nun ay yung sayang hindi mo pa nararamdaman. Thankful ako dahil meron akong kaibigan na hanggang ngayon ay nakikinig sakin. Kahit pareho kaming nasaktan, pareho rin kaming naniniwala na 'Everything Happens For A Reason" at baka ito yung rason.. yung masasaktan natin ang isa't isa pero mamahalin parin natin hanggang huli ang isa't isa." Sabi ko.

Mahal na mahal pa rin kita hanggang ngayon. At hindi ako mapapagod na masaktan kung ikaw naman ang kapalit.

"I always pretend that I already moved on. But still, hindi pa rin. I always pretend that I am strong, that I can face you with my fake smile. I may not a Queen but I can still walk like a Queen that will never be weak. I always have this fucking plaster smile to face you, to show you that I already moved and how much happy I am... I have this fucking pride to show you how much strong I am." sabi ko habang umiiyak. "But you didn't see how weak I am inside, how dying inside I am, hindi mo rin nakita kung ilang beses ako pinapatay kapag nasasabihan kita ng masasakit na salita." I said. "But still, I'm sorry for everything." Huli kong sinabi.

"Kahit kailan hindi ko naisip na magalit sayo. Kasi alam kong ako yung may kasalanan kung bakit ka umalis, kung bakit mo ko iniwan kasi sinaktan kita ng sobra sobra... tama ka hindi ko nakikita na nasasaktan ka kapag sinasabi mo na nakalimutan mo na yun, hindi ko din nakikita na peke yung ngiti mo. Coz, I am selfish. At mas lalo akong magiging selfish kapag naging akin ka na." He said and leaned forward to claim my lips.

A/N: sorry sa mga wrong grammar!😊 happy reading!