Uncle Jae (Complete)

Part (7)

က်ေနာ္မေရာက္ခင္ သီခ်င္းသံကေတာ့ ရပ္သြားၿပီ။ တဲခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမ႐ွိဘူးပဲ။ မွန္နဲ႔က်ေနာ္နဲ႔က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆိုေတာ့ မွန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေထာင့္နားမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဦးထုပ္ေလးနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူလည္း ထလာတယ္ က်ေနာ့္ကိုျမင္သြားတာျဖစ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း Markကို ေမးလို႔ရလိုရျငား အခန္းထဲဝင္သြားလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက က်ေနာ့္ကို မွတ္မိတဲ့ပံုနဲ႔ ကိုယ္ေလးကိုကိုင္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာေျပာရမယ္မွန္းကိုမသိဘူး က်ေနာ္မွသူ႔ကိုမသိတာ။ ၿပီးေတာ့ ဦးထုပ္ႀကီးေဆာင္းထားတာေလ။

"ဟိုဟာ...Mark႐ွိလား မသိဘူး"

ေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မေျဖဘဲ ေနာက္ဆံုးမွ ႏွာေခါင္းကို႐ွံု႕ၿပီးျပန္ေျဖ႐ွာတယ္။

"Markက ျပန္သြားၿပီ မဟုတ္ဘူးလားဗ်"

သူ႔အသံေတြက တုန္ေနတယ္။ဦးထုပ္နဲ႔ဖုံးေနလို႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုမျမင္ရဘဲ ပါးေတြကိုသာျမင္ေနရတယ္။
ပါးႏွစ္ဖက္ကလည္း နီရဲစက္လို႔။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ထားတာလည္း မသိဘူး။

"ဟုတ္လား.အစ္ကိုဖုန္းဆက္တာလည္းမရဘူး။သူ႔ကိုေတြ႔ရင္ေျပာေပးပါဦး။ သူ႔အစ္ကို႐ွာေနတယ္လို႔"

"ဟုတ္ကဲ့"

က်ေနာ့္ကိုျပန္ခါးကိုင္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္သြားကာ ဆန္႔က်င္ဘက္ေထာင့္က သူ႔လြယ္အိတ္ကေလးကိုသြားယူေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဟိုဘက္လွည့္မယ့္ အလုပ္မွာ ေကာင္ေလးက ယိုင္က်သြားေတာ့မလိုျဖစ္တာမို႔ သူ႔ကို ထိန္းေပးလိုက္ရတယ္

💭ဟာ..အ႐ိုးေတြခ်ည္းပဲ💭

က်ေနာ္က အေနာက္ကေနေျပးလာၿပီး ထိန္းေပးလိုက္ရတာျဖစ္လို႔ ထိန္းေပးရင္း က်ေနာ့္အ႐ွိန္က်ေနာ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေ႐ွ႕နည္းနည္းေရာက္သြားၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းနဲ႔ သူ႔ဦးထုပ္ေ႐ွ႕ဖ်ားနဲ႔ထိၿပီး ဦးထုပ္ကြၽတ္သြားပါေလေရာ
က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုမၾကည့္ႏိုင္ဘဲ ဦးထုပ္ကိုေကာက္ၿပီးေပးမယ္လုပ္ေတာ့

"Taeyong??"

ဒီေကာင္ေလးျဖစ္ေနတယ္။ ညေနႀကီးထိ ေက်ာင္းႀကီးမွာတစ္ေယာက္တည္း။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက မို႔ေဖာင္းေနတာပဲ။