De 100ste Hongerspelen

Het begin

Dat het Capitol alles overnam was 25 jaar geleden. Over 1 dag zijn de 100ste Hongerspelen. Gespannen zit ik samen met mijn zus en ouders voor de televisie. Ik hou de hand van mijn zus vast en focus me op het beeld. Giseldy, één van de Capitol leiders, komt naar voren met een papiertje in haar handen. Ze schraapt haar keel en haalt diep adem. Ze ziet er niet uit. Ze draagt een typisch knalrood jurkje met allerlei versiersels eraan. Haar make-up bestaat uit groene lippenstift en een dikke laag poeder. Ik walg van haar. Giseldy begint te praten. 'Beste mensen, om deze 100ste Hongerspelen te vieren zullen alleen vrouwen getrokken worden'. Het beeld wordt zwart. Die boodschap was kort maar krachtig. Mijn mond valt open en ik staar met grote ogen naar het zwarte scherm. Anna, mijn zus, stormt huilend naar boven. Ik hoop enorm dat wij niet gekozen worden.

Het is laat in de ochtend en mijn moeder steekt mijn haar op. Over een paar minuten moet ik me inschrijven. Inschrijven voor de hel, voor de Spelen. Mijn vader heeft altijd nog getraind zodat ik toch klaar was voor de eventuele Spelen. Ik kan het best overweg met de messen en zwaard. Snel stop ik mijn trainingsdagboek in de zak van mijn jurk. Ik ben super bang. Ik wil niet de arena in. Ik wil niet getrokken worden. Ik hoor het signaal dat we naar het plein moeten komen. Ik zucht. Mijn moeder loopt stilletjes naar me toe en geeft me een knuffel. Mijn vader staat in de deuropening. 'Denk aan je training'. Anna staat achter hem. Ik knik zachtjes naar hem en loop samen met Anna de deur uit. Anna is stil. Te stil. We zijn al laat en we rennen richting het plein. We sluiten ons aan achteraan de rij en al snel zijn we aan de beurt. Er wordt bloed geprikt en onze namen worden opgeschreven. We gaan staan bij de andere 16-jarigen. Een of andere man het Capitol staat op het podium. Zijn groene haar doet me denken aan kots. 'Oké, welkom mensen uit District 1. Vandaag trek ik de tributen van jullie District. Om jullie niet langer in spanning te houden zal ik alvast beginnen. Zoals het hoort: vrouwen gaan voor'. Hij lacht als enige om zijn grap. Hij schraapt zijn keel en loopt naar de grote bol met namen. Ik knijp in de hand van Anna. De man grabbelt in de bol en haalt er twee papiertjes uit. 'Jullie eerste tribuut is.. Anna Jewels'. Anna haar mond valt open. Langzaam loopt ze naar voren. 'Dat duurt nog even. Jullie tweede tribuut is.. Tara Jewels'. Dit kan geen toeval zijn. Een traan loopt over mijn wang en ik loop achter Anna aan het podium op. Eenmaal op het podium pakt de Capitol man ons stevig vast. 'Dit zijn jullie tributen'. Hij duwt ons het gerechtsgebouw in. 'Geen afscheid'. Weer lacht hij. Ik kan hem wel wurgen. Ik wil mijn vader zien. Mijn training doornemen. We worden in een auto gezet en naar de trein gereden. 'Veel plezier he!' roept de Capitol man ons na. Ik kijk hem met mijn vuilste blik aan. Hij moet lachen. Ik stap de trein in en trek Anna er ook in. Ik ben kapot. Ik zoek mijn bed en ga slapen. Ik ben enorm kwaad. Op alles. Op iedereen.