Daniela usiadła w fotelu. Telefon wysunął jej się z ręki, upadł na podłogę.
- No, masz szczęście, że się nie rozsypałeś - westchnęła. - Szymon! - zawołała schodzącego po schodach męża.
- Co? - spytał.
- Właśnie dzwoniła mama. Karetka zabrała tatę do szpitala.
- A co się stało?
- Miał zawał... Szymon, tata nigdy nie chorował na serce... - szepnęła wybuchając płaczem.
- Lusia!
Mężczyzna prędko podszedł do żony. Przykucnąwszy przy żonie, chwycił jej dłonie. Ucałował.
- Lusia, nie płacz, no... Wszystko będzie dobrze...
- No, nie wiem... Szymon, ja pojadę do mamy... Zostaniesz sam z dziećmi? Dasz sobie radę? - spytała patrząc mężowi w oczy.
- Skarbie, no co mam ci powiedzieć? Zawiozę cię do Poznania...
- Nie, bez przesady. Pojadę pociągiem. Zaraz sprawdzę w internecie rozkład jazdy - powiedziała podnosząc się z fotela.
Wtem do salonu wszedł Franek. Chłopiec podbiegł do Szymona. Przytulił się do niego.
- To za Gatka - szepnął ojcu do ucha.
- Jaka zagadka?
- To za Gatka - rzekł chłopiec. - Gatek to mój nowy chomik...
- Aa...
Szymon usiadł w fotelu, na którym jeszcze przed chwilą siedziała jego żona. Posadził synka na swoich kolanach.
- Jak ci się podoba twój nowy chomik?
- Ma dużo ostrzejsze pazurki niż Gacuś... Gatek... - rzekł głaszcząc zwierzątko po mięciutkim futerku. - Gatuś...
- Nakarmiłeś go?
- No... Dałem mu po jednym ziarenku z każdego. No i zgadnij, które ziarenko zjadł najpierw.
- No, nie wiem. Czerwone?
Franuś uśmiechnął się.
- No, czerwone - rzekł patrząc ojcu w oczy.
Szymon przytulił chłopca, pogłaskał go, zsadził z kolan.
- Idę do mamy trochę... Ładnie opiekuj się Gacusiem.
- Gatusiem - poprawił go.
- Daj mu na imię Gacek. Nikomu nie będzie się mylić.
- Nie... Gacek nie miał takiej brązowej plamki przy oku... - rzekł chłopczyk.
Szymon uśmiechnął się. Jeszcze raz pogłaskał synka po włosach, po czym poszedł do swojej małżeńskiej sypialni. Franek z kolei ubrał buty i kurtkę, po czym wsunąwszy chomika do kieszeni, nic nikomu nie mówiąc wyszedł na podwórko.
