De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

18. Het Blauwe Paleis

Jamie deed de passagiersstoel zodat Isa kon zitten. De auto was keurig opgeruimd, al zat de asbak vol met sigaretten. De auto was ook aan de buitenkant goed onderhouden, al vermoedde Isa dat de auto nieuw was. Het rook er naar leer en sigaretten.

''Van wie is de auto eigenlijk?' vroeg Isa. 'Of heb je een garage vol onder dat haveloze appartement van je?'

Hij snoof. 'Je hebt gezien hoe luxe onze parkeergarage is. Uiteraard heb ik daar mijn hele wagenpark staan. Nee, ik moet jullie helaas teleurstellen, dit is de auto van mijn ouders.'

'Je mag een auto lenen van je ouders?' vroeg Alex verbaasd. 'Ik weet zeker dat Bram me zijn auto niet leent wanneer ik achttien ben.'

'Jij hebt zijn auto ook vast niet betaald. Ik heb dit ding voor ze gekocht.' Jamie klopte even op het dashboard voor hij verder ging. 'Bovendien heb ik al sinds mijn zestiende een rijbewijs. Een Amerikaans rijbewijs, omdat dat handiger was tijdens de opnames van Two Teeth. Dat is opgenomen in een Amerikaans gehucht. Er ging maar twee keer per dag een bus, dus daar moest je wel een auto hebben. Bovendien had ik ook hier al wel gereden op rustige landweggetjes.'

'Met medeweten van je ouders? Dat is best onverantwoord,' mompelde Isa, terwijl Jamie de auto handig de weg op manoeuvreerde.

'Het is minder onverantwoord dan met vier borrels op achter het stuur stappen of telkens op je mobiele telefoon kijken. Bovendien ben ik een natuurtalent, maar dat ben ik in alles.'

Hij grijnsde.

'Nu mag je hier dus niet rijden, toch? Ik neem niet aan dat een Amerikaans rijbewijs hier geldig is.'

Jamie wees naar het dashboardkastje. 'Kijk daar maar eens in, Isa.'

Ze opende het en zag het roze pasje meteen. Een rijbewijs op naam van Jamie Linners, geboren op 15 augustus.

'Dan ben je nog niet zo lang geleden jarig geweest,' zei ze langzaam. 

'Jep.'

'Gefeliciteerd nog dan,' zei Alex vanaf de achterbank.

'Dank je. Het is trouwens best logisch dat Bram jou niet laat rijden,' zei Jamie toen. 'Ik denk dat je verleden daar niet brandschoon genoeg voor is. Of dat zeggen in elk geval de roddelmeisjes van de schoolkrant.'

Alex werd zo rood als een tomaat.

Ze wist meteen waar hij op doelde. Een jaar geleden had Alex samen met een paar vrienden, Parker en Florian, een auto gestolen van Florians vader. De jongens waren tot stilstand gekomen tegen een hek en alleen Florian had zijn arm gebroken. Een gebroken arm en een taakstraf rijker.

'Ik dacht dat we gingen tijdreizen.'

Alex leunde met zijn ellebogen op de twee voorstoelen.

'Niet hier en zeker niet midden op de weg. Het is geen goed idee om dat op straat te doen op klaarlichte dag, Alexander.'

'Het is avond.'

'Dat was een voorbeeld. Het is niet altijd avond namelijk. Wat als iemand ons ziet verdwijnen of ziet verschijnen? Wil je oude bejaarde vrouwtjes een hartaanval bezorgen?'

'De vorige keer kwamen we anders ook geen bejaarde tegen,' sputterde hij tegen.

'Dat maakt niet uit. Je mag het alleen doen als het een noodgeval is. De vorige keer dat ik het deed, had ik geen keuze. Bij beginnende Reizigers, zoals ze jullie noemen, zijn ze nog niet zo moeilijk. Dat wil alleen niet zeggen dat je constant op straat mag verdwijnen en verschijnen, maar het kan gebeuren.'

Jamie glimlachte en zette de richtingaanwijzer aan. 

’We reizen alleen vanuit het Blauwe Paleis, het Ekallumi.'