Savagely Yours ~Υπό Διόρθωση~

Ⓢⓘⓝⓖⓛⓔ Ⓛⓐⓓⓘⓔⓢ

"Εγώ είμαι από τα παιδιά από την Αθήνα που ήρθαν για την πενθήμερη. Άρης" απλώνει το χερι του "Χάρηκα" και το χαμογελό του βαθαίνει.

Ο κ. Κώστας ανταποδίδει τον χαιρετισμό και φεύγει. "Αρα υποθέτω πως είστε ελεύθερες να φύγουμε τώρα." επιστρέφει το βλέμμα του σε μας.

"Υποθέτω." Ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Κάτσε, η Μαίρη με τι θα φύγει;" ρωτάει η Αγάπη. Είχαμε κανονίσει να γυρνούσαμε μαζί πίσω για να τα λέγαμε.

«Μην ανησυχείς. Έχω ξεχάσει εδώ την μηχανή μου από το μεσημέρι που ήρθα και πρέπει ούτως ή άλλως να την πάρω οπότε...» μας διαβεβαιώνει και εξαφανίζεται από το οπτικό μας πεδίο.

"Πάμε" με πιάνει από τον καρπό και με οδηγεί προς την έξοδο ενώ η Αγάπη μας ακολουθεί. "Θέλετε να πάμε με τα πόδια; Είναι εδώ κοντά το ξενοδοχείο."

Το να πάρω λίγο καθαρό κρύο αέρα ξαφνικά μου ακούγεται σαν μία πάρα πολύ καλή ιδέα. Γιατί ζεσταίνομαι τόσο πολύ ενώ έχει ψοφόκρυο;

"Ωχ συγγνώμη, δεν κατάλαβα ότι σε κρατούσα ακόμα." Λέει ο Άρης και αφήνει ελεύθερο τον καρπό μου.

Α γι' αυτό.

Αφού περπάτησαμε ένα πεντάλεπτο φτάσαμε έξω από το Hotel Long. Είναι ένα αρκετά μεγάλο ξενοδοχείο, πεντε αστέρων με πολύ όμορφο εξωτερικό. Τα χρώματα του κτιρίου κυμαίνονται στις (50😂) αποχρώσεις του γκρι με ασημένιες λεπτομέρειες. Έχω περάσει πολλές φορές απ' έξω αφού είναι στο δρόμο μου για το σχολείο αλλά ποτέ δεν έχω μπει μέσα.

Περνάμε από την κεντρική είσοδο και ερχόμαστε αντιμέτωποι με εναν πελώριο πολυελαίο στο κέντρο της ρεσεψιόν και άσπρες άνετες αλλα ταυτόχρονα πολυτελείς πολυθρόνες συνδυασμένες με χαμηλά ασημένια τραπεζάκια με σκαλίσματα στις άκρες τους. Κοιτώντας απέναντι αντικρίζω την φιγούρα μου μέσα σε έναν καθρέφτη και παρατηρώ οτι υπάρχουν πολλοί παρόμοιοι που δένουν άψογα με τα υπόλοιπα διακοσμητικά χώρου όπως τα άσπρα τριαντάφυλλα που είναι τοποθετημένα μέσα σε γυάλινα βάζα. Μπορεί ο χώρος να ήταν ψυχρός αφού κυμαινόταν στις αποχρώσεις του γκρι και του άσπρου, αλλά ήταν το στοιχείο που του πρόσδιδε και μία πολυτέλεια.

Μα καλά ποιο σχολείο παει πενθήμερη σε τετοιο ξενοδοχείο; Συνήθως ειναι κατι τρύπες ίσα ίσα για να κοιμηθείς. Ετσι τουλάχιστον ξέρω από τις προηγούμενες χρονιές.

"Πάμε με το ασανσέρ" μας λέει ο Άρης ενώ κουνούσε τα κλειδιά του δωματίου του που έγραφαν τον αριθμο 569.(😏)

Τον ακολουθούμε και μπαίνουμε σε ένα σχετικά μεγάλο γυάλινο ασανσέρ με πολλά κουμπιά. Καθώς ανεβαίνουμε προς τον πέμπτο όροφο το ασανσέρ πλημμυρίζει με την κολώνια του Άρη. Μου φαίνεται ότι είναι ένας συνδυασμός σανδάλοξυλου, δυόσμου και λεμονιού που κάθεται πολύ ωραία στο δέρμα του. Μα καλά υπάρχει κάτι που να μην έχει καλό πάνω του αυτός ο άνθρωπος;

Το κουδουνάκι απο το ασανσέρ που σημάνει την άφιξη μας στον πέμπτο σπάει την περίεργη ησυχία που επικρατεί. Ηταν άραγε καλή ιδέα να έρθουμε με εναν τυπικά εντελώς άγνωστο στο ξενοδοχείο που μένει το ξημέρωμα; Ξεκάθαρα οχι.

Οι πόρτες ανοίγουν και βλέπουμε ενα ψηλό αγόρι να περιμένει ανυπόμονο μπροστά στην είσοδο του ασανσέρ. Ξαφνικά τα χαρακτηριστικά του μετατρέπονται σε ειρωνικά οταν μας αντικρίζει. "Αα εσύ είσαι γρήγορος, βλέπω βρήκες ήδη παρέα για το βράδυ και όχι μία αλλά δύο ... πόσο τις πλήρωσες ρε μεγάλε;" Σηκώνει το φρύδι του και κάνει το λάθος να πλησιάσει προς το μέρος μας.

Γιατί έκανε λάθος; Γιατί μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου η Αγάπη έχει εκτοξεύσει το χέρι της πετυχαίνοντας τον στο δόξα πατρί και τον έχει ισοπεδώσει στο πάτωμα. Μπορώ να πω ότι μόνο τα χι λείπουν από τα μάτια του όπως είναι στα καρτούν. Στη συνέχεια πατάει πάνω στο αυτό του και συνεχίζει την πορεία της κανονικά λέγοντας "Θα 'ρθειτε η θα πάω μόνη μου;" Ενώ στο παρασκήνιο ακούγεται τα βογγητά του άγνωστου από τον πόνο.

Κοιτάω τον Άρη, του οποίου τα μάτια είμαι σίγουρη ότι έχουν πεταχτεί έξω, γιατί που να περίμενε οτι άνθρωπος 1,66 μπορεί να κάνει τέτοια ζημιά; Μήπως τελικά έκανε αυτός το λάθος που ήρθε μαζί μας;

"Μήπως θα 'πρεπε να φοβάμαι;" Με ρωτάει παγωμένος στη θέση του ψιθυριστά.

«Μπα μόνο άμα την εκνευρίσεις» τελειώνω την πρότασή μου και του κάνω νεύμα να προχωρήσει. Εκείνος σκύβει για να δει αν είναι καλά ο μαλάκας στο πάτωμα αλλά μετά το ξανασκέφτεται και σηκώνεται γελώντας πνιχτά προσπερνώντας με.

Πλησιάζουμε όλοι προς την πόρτα και ακούμε φωνές. Βασικά τσιρίδες.

"Από πότε είμαι πρωταγωνίστρια στο NCIS και δεν το ξέρω?" Ψιθυρίζει  η Αγάπη με μια απελπισμένη έκφραση.

Story by: