Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είναι το μοναδικό πράγμα που μου έχει μείνει από εκείνους. Και δεν γράφει και πουθενά τα ονόματα μας ρε γαμώτο. Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του παιδιού που μεγάλωσα μαζί του. Και για αυτό ίσως φταίει που και οι δύο γονείς μας συνήθως μας φώναζαν "πρίγκιπες" ή "ιππότες" και σπάνια με τα κανονικά μας ονόματα.
Μεγάλωσα ως ένας πρίγκιπας ο οποίος προστάτευε όσο μπορούσε τον μικρότερο του αδερφό που πλέον έχει ξεχάσει και τον φρόντιζε. Μεγάλωσα ως ένας πρίγκιπας του οποίου το ξίφος ήταν ένα λούτρινο κουκλάκι το οποίο κάηκε στην φωτιά, μόλις έμαθα να την ανάβω μόνος μου.
Είχα στο μυαλό μου πως αυτό το κουκλάκι έφταιγε που σκοτώθηκαν οι γονείς μου επειδή ήταν το τελευταίο πράγμα που μου αγόρασαν πριν φύγουν. Έτσι το μετέτρεψα σε στάχτη και ύστερα έφαγα δύο ξυλιές στον κώλο από την γυναίκα που με φρόντιζε στο ορφανοτροφείο, επειδή "είσαι πολύ μικρός για να κάνεις τέτοια πράγματα, θα πάθεις και τίποτα". Έκλαψα, είχα να κλάψω ξανά από τότε.
Θυμάμαι εκείνο το πρωί που με ξύπνησαν λέγοντας μου ότι ο αδερφούλης μου ακολούθησε την μαμά και τον μπαμπά για τον ουρανό. Δεν μου είπαν ποτέ τον λόγο που πέθανε, απλά μου είπαν πως κοιμήθηκε και δεν ξαναξύπνησε, οπότε λογικά έγινε κάτι κατά την διάρκεια του ύπνου.
Ένα ογκώδες αμάξι μπήκε και στο πάρκινγκ και τα φώτα του με τύφλωσαν. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από τα μάτια μου και η πόρτα του οδηγού άνοιξε. "Kim Taehyung;". Σηκώθηκα όρθιος στο άκουσμα του ονόματος μου. "Ποιος είναι; Δεν βλέπω τίποτα".
Σκούπισα τα δάκρυα που είχαν ξεμείνει στα μάτια μου. "Ο Namjoon είμαι. Και είμαι εδώ για να σε μαζέψω. Πρέπει να μένεις σε ένα σπίτι, δεν μπορείς να είσαι άστεγος χωρίς φαγητό και ένα στρώμα να κοιμηθείς. Ξέρω πως μένεις ξάγρυπνος επειδή δεν μπορείς να κοιμηθείς έξω μόνος. Και επίσης ξέρω πως είσαι άστεγος επειδή έφυγες από το μοναστήρι που έμενες έως τώρα". "Που το ξέρεις;". "Ο Pok Seo-Jun είναι φίλος της αδερφής μου".
"Και εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω;". "Να έρθεις μαζί μου να κοιμηθείς σπίτι μου και από αύριο βλέπουμε. Δεν θέλω να σε αναγκάσω να έρχεσαι σχολείο, το βλέπω όλα αυτά τα χρόνια πως το σχολείο για σένα είναι ένας παραπάνω μπελάς, απλά γύρισα όλη την πόλη προκειμένου να σε βρω και τώρα που σε βρήκα δεν πρόκειται να σε αφήσω να κοιμηθείς έξω μέσα στα σκοτάδια. Φοβάσαι και το ξέρω, και δεν είναι κακό που φοβάσαι. Φυσιολογικό είναι εξάλλου, μικρό παιδί είσαι".
Έμεινα να τον κοιτάω. Από την μία ήθελα, από την άλλη δεν ήμουν και τόσο μέσα. Ήταν ένας ξένος, ένας καθηγητής. Και ήταν επίσης, άντρας. Και μένει μόνος του. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί και φοβάμαι. Όχι πως θα με βιάσει ή κάτι τέτοιο, απλά δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ άτομα πλέον. "Τι θα γίνει, παιδί μου; Θα σε περιμένω για πολύ ώρα ακόμα;".
Με πλησίασε και στάθηκε ακριβώς μπροστά μου. Πήγα πίσω με αποτέλεσμα να πέσω επάνω στον τοίχο με δύναμη. Κοπάνησα το κεφάλι μου. Ζαλιζόμουν πολύ. Έφταιγε που δεν είχα κοιμηθεί, που δεν είχα φάει, που έκλαιγα, στα αλήθεια δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιγε. "Κύριε, δεν ξ-ξέρω...". Λιποθύμησα.
