Hard als Staal

Hard als Staal (1)

Hoofdstuk 1

'Heb je het al gehoord van die nieuwe jongen?' Vroeg Kim toen ze naar me toe kwam lopen.

'Ja natuurlijk, wie niet?' Zei ik. Natuurlijk wist ik dat. Ik was het populairste meisje van school. 'Heb je mijn koffie gehaald?'

'Jup, hier is het wisselgeld.' Kim liet de euro's en centen in mijn hand vallen.

'Bedankt. Nog nieuws naast die nieuwe jongen?' Ik wist dat het verkeerd was om je vriendinnen te sturen als je koffie wilde. Ik wist ook dat ik veel te gemeen was en Kim een betere vriendin verdiende.

'Nee. Hoewel ik denk dat Paula en Ties ieder moment uit elkaar kunnen gaan.' Ik nam een slokje van mijn koffie.

'Denk je? Van wie heb je dat? Ze lijken nog aardig close.' Ik fronsde terwijl ik naar ze keek. Paula plakte aan hem vast als een wanhopige koala.

'Lola, haar beste vriendin. Ze zei dat Paula huilend bij haar kwam afgelopen zaterdag, en vertelde hoe Ties geprobeerd had het uit te maken.' Lola was net als alle andere meiden op school. Ze deed alles voor aandacht, kwijlde op het shirt van iedere knappe jongen en roddelde alsof haar leven er van af hing. Niet letterlijk natuurlijk; als ze echt zou kwijlen was ze waarschijnlijk al verhuisd van schaamte. Maar ja. Ik mocht niet klagen. Ik was het slechts van allemaal. Ik was de queen-bee van de school. Alle jongens wilden mij. De meisjes wilden mij zijn.

'Vast mislukt.' Mompelde ik, en ik bewoog mijn hoofd in hun richting. Kim rolde met haar ogen.

'Wat denk je zelf. Ze hebben het al zeker tien keer bijna uitgemaakt dit jaar.' Zei een nieuwe stem. Ik draaide me half om, kijkend in Amy's grote, blauwe ogen.

'Ook hallo. Ik schrok me dood.' Ik keek haar boos aan en bracht mijn koffie weer naar mijn lippen.

'Hey Amy. Hoe was economie?' Vroeg Kim, die mijn gemene blik negeerde.

'Geweldig.' Zei ze sarcastisch. 'En hoe was scheikunde?'

'Viel uit.' Kim haalde haar shoulders op, alsof het haar wat uitmaakte. 'Wat hebben we nu?'

'Gym.' Amy was duidelijk ongeïnteresseerd. We liepen naar de zalen, tot ik tegen iemand aanbotste.

'Sorry!' Riep ik uit reflex. Ik sloeg mezelf mentaal en keek tegen wie ik aan was gelopen.

'Sorry!' Zei hij toen hij de grote koffievlek op mijn shirt zag. Ik herstelde snel.

'What the hell denk jij wel niet! Nu zijn mijn kleren vies! Kun je niet uitkijken waar je loopt?' Schreeuwde ik terwijl ik mijn shirt schoon probeerde te poetsen met mijn mouw.

'Je maakt het erger.' Ik keek hem woedend aan, ergens had ik medelijden met hem dat hij tegen mij aan was gelopen. Elk ander meisje had nu al met hem staan zoenen. Of ze was weggelopen. Maar niet dit. Dit kon hij alleen van mij krijgen.

'Ik weet het. Als een of andere arrogante kwal nu niet tegen me aan was gelopen was mijn shirt nu nog schoon. Dus hou je mond dicht.' Zei ik, terwijl ik hem asociaal aankeek.

'Zo. Iemand hier heeft kapsones.' Hij moest eens weten. Ik gaf hem gelijk. Ik had kapsones. Dat is nou eenmaal hoe je de queen-bee wordt.

'Wat dacht je van "Sorry Silver, ik zal in het vervolg uit kijken waar ik loop!"?' Zei ik, terwijl ik hem nog asocialer aankeek.

'Oh, het spijt me zo prinses Staal, ik zal in het vervolg uw voeten kussen net als alle andere levenloze mensen hier op school.' Hij zakte dramatisch op zijn knieën en kuste mijn voeten. Ik wilde hem vragen waarom ik prinses Staal was, maar aangezien hij mijn voeten serieus aan het kussen was, moest een simpele "Iew!" maar volstaan.