Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 1 ♥

In het bed-and-breakfast hotel halen we ons ontbijt en zodra we klaar zijn met eten nemen we onze tassen mee naar buiten om een taxi te vinden. Al snel trekt er eentje op en natuurlijk praat Clara weer met de man – die nog redelijk jong is,ongeveer in de eind twintig – terwijl ik onze spullen inlaat. Dit is zo ongeveer onze dagelijkse routine geworden en we hebben er allebei geen probleem mee, ondanks dat mijn armen onderhand van mijn romp af gaan vallen van al dat tillen, het is nog altijd beter dan mijn verschrikkelijke Engels uit te proberen.

♥

Zoals voorspeld komen we in de middag aan in Seattle, het is regenachtig,koud en zwaar bewolkt, maar we klagen geen van beiden, we wisten tenslotte dat dit eraan zat de komen.

De rest van de dag word doorgebracht in onze hotel kamer, plannend voorde komende paar dagen. Overmorgen gaan we shoppen, iets waar we allebei heel erg naar uitkijken, omdat de winkels hier in Amerika veel leuker zijn, hebben we al ontdekt. En morgen gaan we gewoon wat door de stad kijken naar leuke plekken om te bezoeken de komende paar dagen – het winkelcentrum niet meegerekend dan natuurlijk.

De dag vliegt voorbij – net zoals alle andere dagen tot nu toe – en voor we het doorhebben is het al 7 uur in de avond. We eten wat bij het restaurant en besluiten daarna maar om onze eerste echte clubbezoek te gaan ervaren als de celebratie voor de eerste dag in Seattle. Ondanks dat Clara en ik allebei niet zo zijn van het uitgaansleven, maar eens moet toch de eerste keer zijn?

"Clara,schiet op," roep ik naar haar toe vanuit onze kamer naar de badkamer waar ze nu al meer dan een half uur bezig is. Dit voelt als déjà vu van de dag waarop we vertrokken. Ondanks haar geweldige ochtendhumeur – geen sarcasme voor de verandering – weet Clara toch altijd te laat te komen voor werkelijk alles.

"Ja ja," hoor ik haar mompelen en ik rol mijn ogen naar de deur toe.Eindelijk komt ze naar buiten gelopen en zoals altijd ziet zij er natuurlijk prachtig uit, in vergelijking tot mij, het muurbloempje,de onzichtbare, of hoe je het ook wilt noemen.

"Richting het centrum?" vraag ik haar en ze knikt. We beginnen te lopen vanuit het gebouw en Clara wijst me aan waar we heen moeten, gezien het feit dat ik geen idee heb wat al die bordjes betekenen.

♥

Uiteindelijk zijn we in het centrum eerst naar een museum geweest die en exhibitie hadden over Nirvana, een band die ik erg goed vind, net als Clara, en we hebben daar erg genoten. Daarna zijn we terug naar het hotel gegaan en hebben wat eten klaar gemaakt. Dat was dan ook de eerste keer dat we ooit gekookt hadden en het was nog niet zo slecht te eten ook.

Zodra we gegeten hadden zijn we de stad ingegaan en al snel hoorde we de bonkende muziek een paar straten verderop. We hebben voor een halfuur in de rij gestaan voordat we eindelijk aan de beurt waren, maar toen we naar binnen wouden stappen hield een van de uitzetters ons tegen.

"Identification, please," zegt hij. Ik kijk naar Clara voor de vertaling,maar ze pakt haar en mijn portemonnee uit haar tas en geeft onze identiteitsbewijzen aan de man. De man kijkt ons nu met eenbegrijpende blik aan en ik heb geen idee waar dit over gaat. "In America you have to be twenty-one to go to clubs," zegt hij voornamelijk tegen Clara, omdat hij mijn domme blik ziet.

Clara trekt een pruillipje en ik probeer te volgen wat er aan de hand is,maar mijn gedachten blijven leeg. "Okay, thank you," zegt Clara en dan trekt ze me uit de rij. "In Amerika moet je blijkbaar eenentwintig zijn voordat je naar clubs toe mag. Ik had er helemaal geen rekening mee gehouden." Ze trekt nogmaals een pruillipje, maar de opluchting stroomt door mij heen. Ik denk niet dat ik er al echt klaar voor was om naar clubs toe te gaan.Om eerlijk te zijn maken ze me echt heel erg bang.

"Het maakt niet uit Rara." Ik gebruik haar bijnaam die ik heb bedachttoen we nog maar zeven jaar waren en samen in de klas tikkertjespeelde terwijl we moesten luisteren naar de juf. We werden samen inde hoek gezet en dat was het moment dat we wisten dat we ooit bestevriendinnen zouden worden. Helaas, drie weken later ging Claraverhuizen met haar ouders en bleef ik alleen achter. Toen we in de eerste week weer bij elkaar in de klas kwamen herkenden we elkaar in eerste instantie niet, maar later waren we erachter gekomen dat we dus lang, lang geleden beste vriendinnen waren. We waren dus de cirkel opnieuw begonnen, maar deze keer gaan we hem afmaken ook.

♥

We zijn weer terug in onze kamer en we kijken een film met Nederlandse ondertiteling voor mij en hebben wat popcorn bij ons om op te vreten.

Op de een of andere manier kan ik niet wachten tot morgen. Ik heb het gevoel alsof morgen een speciale dag gaat worden en ik ben zo zenuwachtig, maar ik kan me gewoon niet voor de geest halen waarom ik zo zenuwachtig zou moeten zijn. Er zit totaal geen logica in mijn gevoelens.

Wanneer de film voorbij is doet Clara de TV uit en ik doe onze deur op sloten de ramen dicht. Clara is ondertussen aan het tandenpoetsen en ik kom naast haar staan. We maken in de spiegel gekke bekken naar elkaar met tandpasta om onze monden heen. We lachen ons dood en op zulke momenten ben ik zo blij dat ik haar opnieuw heb leren kennen in de eerste klas. Niemand is zulke beste vriendinnen als wij. We kunnen lachen, huilen en grappen maken met elkaar.

"Kan niet wachten tot het shoppen!" roept Clara zo luid mogelijk ineens.Clara de shopverslaafde, wanneer heeft zij nou geen zin in shoppen en ik moet toegeven, hier in Amerika is het shoppen een heel stuk leuker. Vraag me niet waarom, het is gewoon zo.

"Ik ook," zeg ik met een glimlach.

"Hoor ik dat nu goed? Heeft dé Kylie-Ann zin in shoppen?" vraagt ze verbaasd.

"Ja,weet je, de laatste keer hier was het toch niet zo erg, zolang ik maar met jou ben red ik het wel." Ik geef haar een knipoog en samen lachen we nog even. "Heb jij ook zo'n gevoel alsof er morgen iets gaat gebeuren?" vraag ik Clara dan. Ik moet weten of ik de enige ben die dat heeft.

"Nee,hoezo? We gaan toch gewoon shoppen, niet zo veel aan hoor," zegt ze lachend. Vreemd, ik ben dus echt de enige met dat gevoel.

"Nee,niks, laat maar," zeg ik om eronder uit te komen.

We kletsen nog een tijd lang voordat het toch echt tijd wordt om naar bed te gaan voor ons als we morgen niet willen omvallen tijdens het shoppen. De lampen gaan uit en we liggen in stilte met onze gedachten.

"Mis je je vader nog weleens?" vraagt Clara plotseling. De vraag overvalt me en ik verstijf volledig. De herinneringen van die nacht komen weer terug en zachte tranen rollen over mijn wangen aan de gedachte. Mijn schuld, komt er alleen maar in mij op bij de gedachte.

"Nog iedere dag," antwoord ik eerlijk, mijn stem klinkt vervormd. Te zacht en schor en ik weet zeker dat Clara doorheeft dat ik aan het huilen ben, maar ze zegt er niks van. Daarom hou ik zo van haar.

"Heb je nog weleens..." ze dwaalt af midden in haar zin, maar ik weet waar ze naar verwijst.

"Nee,maar praat er alsjeblieft niet over," smeek ik haar. Het ligt eindelijk achter me en de littekens alleen zijn al genoeg om me eraan te herinneren, daar heb ik Clara niet voor nodig.

"Sorry,"fluistert ze, ze weet wat voor een gevoelig onderwerp dit is voor mij, maar als vriendin wil ze dan ook alleen maar zeker weten dat alles goed gaat met me en die geruststelling heb ik haar nu gegeven.

"Het geeft niet. Laten we het nou maar vergeten en gaan uitkijken naar morgen. Shoppen," zeg ik met een gemaakte vreugde die zelfs in mijn eigen oren vals klinkt, maar Clara speelt mee.

"Joepie."Het klinkt eerder sarcastisch dan dat ze het echt meent, maar dat komt gewoon door de nare sfeer die er nu hangt. "Welterusten,"fluistert ze dan.

 "Welterusten,"fluister ik terug. Een laatste stille traan valt nog over mijn wangen wordt opgevangen door mijn kussen onder mijn hoofd. Daarna veeg ik alle wegen van natheid van mijn wangen en onder mijn ogen weg en –hoop ik – dat er geen spoor meer is te zien van mijn pas gevallen tranen.