Sztuka - ciekawostki

#28 Impresjonizm

To cienie ultramarynowe, krzykliwa paleta, farba położona nie gładko, a plamką. Nowe widzenie natury gdzie nacisk został położony na światło, na tłumaczenie, transponowanie światła na kolor.

Wcześniejsza sztuka - akademicka - narzucała z góry założone schematy, maniery i zasady, którymi powinien kierować się malarz. Impresjonizm był dla twórców w y z w o l e n i e m. Nie bez powodu dzieje sztuki współczesnej zaczyna się właśnie od wymienienia tego kierunku, który był wyrazem buntu wobec panujących norm. Od czasu zrodzenia się impresjonizmu, temat (literatura) przestał być tak istotny i skupiono się raczej na tym w jaki sposób on powstał. Podczas analizy impresjonizmu nasuwa się jeden dość istotny aspekt - jego twórcami i prekursorami byli ludzie młodzi, którzy nie malowali ze względów zarobkowych, ale przede wszystkim ideowych. Równie ciekawą sprawą jest fakt, że niemal każdy z tych młodzienców w momencie przełomowym popadł w konflikt z rodziną w związku z wyborem swojej drogi życiowej.

Ruch ten kształtował się głównie w kawiarniach otwartych na obcokrajowców i ich kultury. Sztuka japońska wywarła ogromne wrażenie na młodych impresjonistach i to właśnie z niej czerpali wiele inspiracji.

Momentem rewolucyjnym była wystawa w 1874 roku, na której można było znaleźć prace Claude Moneta, Camille Pisarro, Auguste Renoir czy też Edgara Degas. Co prawda sprzedano wówczas dziesięć obrazów, jednak dzięki niej zaprezentowano impresjonizm dużej rzeszy odbiorców. Nazwa samego kierunku wzięła się od obrazu Moneta "Impresja, wschód słońca".

Szybkie pociągnięcia pędzlem nadawały obrazkom wrażenie spontaniczności i ruchu. Oddawały ulotne wrażenie. Twórcy impresjonistyczni bardzo często tworzyli serie obrazów przedstawiających te same miejsca w różne pory dnia i roku, aby przedstawić zachodzące zmiany.

Wyzwolił wielu twórców od ogranej gamy akademickiej. Poprzez dywizjonizm, operowanie kolorami czystymi, nieliczenie się z kolorem lokalnym - tworzą impresjoniści gamę barwną o niezmiernej świetlności i natężeniu.
Porzucają pracownie przez co głównym tematem staje się pejzaż.

Tak jak większość kierunków w sztuce jest w pewnej mierze zgubny. Prawda natury hamowała u niejednych drogę do indywidualnej transpozycji, do samoistnej i własnej wizji obrazu. Naraził na niebezpieczeństwo niewoli wobec własnych kanonów.