YARIŞÇI

12.bölüm

Oturduğum bankta bacaklarımı biraz daha kendime çekip kollarımı iyice etrafına sardım.Çok soğuktu ve ben şuan donuyordum.Üstelik göz yaşlarım yanaklarımı ıslattığı için rüzgar yanaklarıma değdikçe yanaklarım soğuktan sızlıyordu.Yanağıma bir damla daha düştüğünde onu elimin tersiyle sildim ve öksürdüm.Yaklaşık bir saattir bu bankta oturuyordum ve ağlamaktan boğazlarım acıyordu.

"Alex!"

Arkamdan o tanıdık sesi duyduğumda omzumun üstünden arkama baktım ve bana hızla yaklaşmakta olan bir Zayn gördüm.Tam önümde eğilip bileklerimden tutarak bacaklarımı aşağı indirdi ve bacaklarımın arasına yerleşip yüzümü elleri arasına aldı.

"Güzelim.Hepsini biliyorum.Abin.."

 Sözünü tamamlamasına izin vermeden kollarımı boynuna dolayıp yüzümü boynuyla omzu arasındaki boşluğa bastırdım.Saçlarımı okşarken fısıldadı.

"Tamam güzelim.Bak buradayım.Seni burada bırakmayacağım."

Bir elini dizlerimin altına diğer elini de belime yerleştirerek beni kucağına aldı ve ayağa kalkıp yürümeye başladı.Arabasının yanında durduğunda elini belimden çekip kapıyı açtı ve beni koltuğa bıraktı.Arabanın etrafından dolanıp sürücü koltuğuna yerleştikten sonra ona

"Bunu nereden öğrendin." diye sordum.

"Seni defalarca kez aradım ama telefonun kapalıydı.Bir sürü mesaj da attıp ama cevap vermeyince endişelendim."

"Neden?"

Koltukta bana doğru döndü.

"Parker senin yanında olduğuna ve.."

 Sözünü tamamlamadan susunca devam etmesi için ısrar ettim.

"Ne?Ve ne?Söyle."

 Dudağını sinirle dişleyip devam etti.

"Ve 'Onun merak ettiğim dudaklarına sonunda kavuştum.' dedi."

Sesi dingin çıksa da altında yatan siniri hissedebiliyordum.

"Sen nasıl öğrendin peki?"

Omuz silkti.

"Ev telefonunu aradım ve telefonu açan kadına ismimi vermeden arkadaşın olduğunu söyledim.O da anlattı işte ve ben de eve geliyordum ama parkta seni gördüm."

Gözlerimi kapatıp arkama yaslandım.

"Gitmek istiyorum."

Kontağı çevirip arabayı çalıştırdı ve buradan uzaklaştı. Abimin bana bunları yaptığına hala şaşırıyordum.Ama sinirlenince o da benim gibi kendini kontrol edemezdi.Peki şimdi aramızı nasıl düzelticektim? Benim tek ailem oydu.Ben onsuz ne yapacaktım.Abim benim için gerçekten çok değerliydi ve ben kendimi ona ihanet etmiş gibi hissediyordum.Hepsi Parker'ın suçuydu.Bana iftira atmıştı.Yağmur hafif hafif yağmaya başlıyordu.Bende arabanın camından narince süzülen yağmur damlalarını izliyordum.Sanki kalbimde bir boşluk vardı.Ve bu canımı acıtıyordu.Abim benim herşeyimdi ve onu kaybedebileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi.O hep benim korumacı tavırlı yakışıklı baş belam olarak kalacaktı.Bana inanacağını düşünmüştüm.Benim yerime o Parker denen herife inanıyordu.Bu da ayrı canımı yakıyordu.Ben böyle düşüncelerimle boğuşurken Zayn'in melodik sesi kulağıma doldu.

"Ağlama,lütfen."

Ona döndüğümde yalvaran gözlerle bana bakıyordu.Sanki,sanki benim üzülmem onun canını yakıyor gibiydi.Ama böyle bişey olmaz değil mi? Bu çok saçma Zayn benim için neden üzülsün ki.Yüzümü elleri arasına alarak gözyaşlarımı baş parmağı ile sildi.Gözleri o kadar mükemmellerdi ki.Sanki bir çelik kadar sert,sanki bir pamuk kadar yumuşak. Bazen siniri ile herkesi korkutabilecek biri iken,bazen de sevecenliği ile herkesi yumuşatabilecek biri olabiliyordu.İyide bu iki karakter nasıl bir bedende toplanabiliyordu.İşte her şeyi ile mükemmellik bu olsa gerek.Bakışmalarımız hala devam ederken Zayn bana yakınlaşıp başıma minik bir buse kondurdu.Bu o kadar narin bir öpücüktü ki. Zayn'in evine geldiğimizi yeni fark ediyordum.Zayn hızlıca arabadan inip benim kapımı açtı.Beni yavaşça kucağına alıp eve doğru yürümeye başladı.Başımı göğsüne gömüp onun muhteşem erkeksi kokusunu içime çekmeye başladım.Zayn kapıya geldiğinde belimdeki elini çekip kapıyı açtı.Beni hiç zorlanmadan tek eliyle tutabilmişti.Beni rahat üçlü koltuğa bırakıp mutfaktan bir bardak su kapıp geldi.Suyu titreyen ellerim arasına aldığımda Zayn tüm sevecenliğiyle bana bakıyordu.Suyu yavaşça içtikten sonra bardağı masaya bıraktım.Zayn yanıma oturup derin bir nefes aldı.Konuşmaya başladığında bedenimi ona çevirdim.