Seri Katiller

Armin Meiwes

Sakın korkma diye fısıldadı adam yeni edindiği sevgilisinin kulağına. İki erkek birbirine sarılırken sesi kısılmış eski radyodan ne olduğu anlaşılmayan bir müzik yükseliyordu. Saatlerce seviştiler. Nihayet birbirlerini bulmuşlardı. Uzun zamandır ikiside bugünü bekliyordu. Soğuk bir kış gününde güneşin batışını izliyorlardı birlikte pencereden, gökyüzüne bakıp çocukken yaptıkları gibi bulutları bir şeylere benzetmeye çalışıyorlardı. “Bak” dedi gözlüklü adam, “Bak orda bir eşşek var.” Öteki gülümsedi, sonra yerinden kalkıp bıçağı almak üzere mutfağa gitti.
Almanya’yı ayağa kaldıran, eşi benzeri az bulunur bir cinayetten önceki son saatlerdi bunlar. Tarihe “Rotenburg Canavarı” olarak geçecek Armin Meiwes inanılmaz hikayesini yazmaya başlayacaktı birazdan. Rotenburg kasabasındaki o ev, insan muhayyilesine sığmayacak olaylara sahne olacaktı. 41 yaşındaki bilgisayar uzmanı Armin Meiwes, uzun süredir bu büyük cinayete hazırlanıyordu. Önce internette kurbanını aradı. Verdiği ilan üzerine tanıştığı adamın önce cinsel organını yiyecek, sonra büyük bir bıçakla öldürecekti. Bu ziyafet sonrası cesedi usta bir kasabın özeniyle parçalara ayıracak, etleri daha sonra yemek üzere buzluğa atacaktı.
BABA, AĞABEYLER ve ANNE
Armin henüz 8 yaşındaydı hayatındaki erkekler birer birer alıp başlarını gittiğinde. Önce büyük ağabeyi ayrıldı evden. Sonra babası kendinden 19 yaş büyük eşini, Armin’in annesini terketti. En sonda herkesten çok sevdiği küçük ağabeyi. Annesiyle tek başına yaşıyordu artık Armin o evde, üçüncü evliliğide hüsranla sonuçlanmış, hayata küsmüş bir kadının erkeklere olan nefretine tanıklık ederek. Dışarıda kimsecikler bilmiyordu Armin’in evde neler yaşadığını . Herkes gibi bir çocuktu o da, biraz çekingen. Ama dersleri iyiydi, özellikle matematiği. Küçük Armin annesinin tek dayanağıydı. Okuldan sonra arkadaşlarıyla fazla oynayamıyordu, yapılacak işleri vardı onun: Bulaşıkları yıkayacak, camları silecek, yemek yapacak, çöpü çıkaracaktı… Yoksa annesi kızardı. Armin erken yaşta öğrendi annesinin aşşağılamalarına karşı koymamayı. O’nun gücüyle başa çıkacak durumda değildi. Herşeye boyun eğiyordu. Waltraud Meiwes’in yüzü hiç gülmüyordu fotoğraflarda. Sürekli geçmiş başarısızlıkların hesabını yapıyor, faturayıda başkalarına kesiyordu. O’nun için tek önemli bir kişi var, o da kendisiydi.
Geceleri yatağında gerçek bir aile olduklarının hayalini kuruyordu Armin. Hayal ürünü küçük kardeşi Frank’a (okulda beğendiği bir çocuğun adı) anlatıyordu babasını ne kadar özlediğini; birde ilk cinsel deneyimlerini yaşadığını iddia ettiği altı yaş büyük ağabeyini. 12 yaşındayken ilk kez bir insanı parçalayıp yediğinin hayalini kurdu. İlk kurbanı çok sevdiği bir sınıf arkadaşıydı. “Artık beni hiç terketmeyecek” diye düşünüyordu. Meiwes tutuklandıktan sonra onu muayene eden psikiyatr, “İnsan eti onda güven, samimiyet duygusu yaratıyor” diyordu ve ekliyordu: “Sevgi arayışını bilinçsizce gündelik hayatında karşılaştığı sahnelerle bağdaştırıyor.” Armin’in o sıralar bilmediği, bu hayalin hiç peşini bırakmayacağıydı. Gençlik yıllarında kimi geceler gözüne uyku girmiyor, hep benzer sahneler kurguluyordu.
İNTERNET YAMYAMI
18 yaşındayken annesiyle birlikte Rotenburg’daki yeni evlerine, cinayetin işleneceği o eve taşındılar. Eski, devasa bir bina. Mahalle sakinleri “ruhlar evi” diyordu oraya. Gönüllerince dayayıp döşediler evi. Komşular biraz gürültü yapsa hemen bağırıp çağırırdı. Bir keresinde yan evlerden birinde verilen bir partiyi bastı. O zamanlar artık bir yetişkin olan Armin’i herkesin gözü önünde eve, yatağa gönderdi. Hizmet etmeye ve disipline alışık Armin, 1981 yılında 12 yıl hizmet vereceği orduya yazıldı. Çalışma arkadaşları ondan çok memnundu. Sonra özel bir şirkette bilgisayar uzmanı olarak çalışmaya başladı. Sakin bir hayat sürüyordu. Bir sürü tanıdığı vardı. Arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor, seyahatlere gidiyordu. Akşamları ise kendi dünyasına çekiliyordu. Yamyamlar ve yamyamlık hakkında kitaplar okuyor, televizyonda yamyamlar hakkındaki programları hiç kaçırmıyordu. Dergilerden kestiği insan uzuv ve organlarının fotoğraflarını biriktiriyordu. Barbie bebeklerini parçalara bölüyor ve annesi bulmasın diye bunları bir kasada saklıyordu. Video kamerayla kendini keserken çekiyor, her tarafına ketçap sürüp kendini seyrediyordu aynada. Psikiyatrlara göre babası ve ağabeyleri olmadığı için, Meiwes’in erkek rol modeli hiç olmadı. Bilinçaltında, bir erkeği yiyerek, gerçek bir erkeğe dönüşmeyi umuyordu.
ALAN MEMNUN, SATAN MEMNUN
Waltraud Meiwes Eylül 1999′da ölünce, Armin yapayalnız kaldı. Daha çok hayal dünyasına sığındı. İnternette kendisiyle aynı hayalleri kuran insanlarla tanıştı. Çifte bir hayat yaşıyor, gündüz sempatik, sevecen, hayatının kadınını arayan bir adam, geceleri internet başında ise “kesmek üzere yapılı bir erkek arıyorum” yazan bir yaratık. Bazen amacına ulaşacak gibi oluyordu. Kesilmek istediklerini iddia eden onlarca kişi başvurdu, hatta kimileri Meiwes’in özel olarak döşediği kesim odasına kadar geldi; ancak hepsi son anda vaz geçtiler. Biri dışında… Adı Bernd Jürgen Brandes’di. Tek tutkusu parçalanıp yenmek olan 43 yaşındaki Berlinli biaaaaüel bir mühendis. “Doğuştan kesimlik et” olarak tanımlıyordu kendini. Meiwes ve Brandes’in yolları ilk kez 5 Şubat 2001′de kesişti. Sanal ortamdaki bu ilk karşılaşmadan sonra iki erkek, en kısa zamanda buluşmayı kararlaştırdı.
Büyük gün 9 Mart…! O gün öğlen saatlerinde Kassel tren istasyonunda karşıladı Meiwes yeni arkadaşını. İkiside çok heyecanlıydı. Brandes kesildiğinde bağırsağı temiz olsun diye yemek yemeden gelmişti buluşmaya. Kurban çok oyalanmak taraftarı değildi, ama kendini celladına teslim etmeden önce son bir kez sevişmek istedi. Asıl amacı Meiwes’i sınamak, vaadini yerine getirecek kadar gaddar olup olmadığını görmekti; ne de olsa birini canlı canlı kesip yemek herkesin harcı değil diye düşünüyordu. Nitekim önce Meiwes’i yeterince gaddar bulmadı Brandes. Bu kez doğru kişiye rastlamadığını düşünüp Berlin’e dönmek üzere tren istasyonuna gitti. Fakat istasyonun tuvaletinde nedense fikrini değiştirdi ve iki erkek tekrar “mezbaha”ya döndü. Celladının işini kolaylaştırmak için uyku ilaçları ve alkol aldı Brandes. Saatlerce seviştiler. Sonra ansızın “Hadi” dedi Brandes “başla”.Uzandıkları yataktan kalkıp video kamerayı çalıştırdı Meiwes sonra mutfaktan aldığı bir bıçakla Brandes’in cinsel organını kesti. İlk bıçak darbesiyle çığlık attı Brandes, ama dayandı. Bayılmadı. Ne kadar mutlu olduğunu dile getiriyor, kan aktıkça seviniyordu. Organı kardeş payı yapıp yediler. Brandes kendisinden geriye hiç birşey kalsın istemiyordu, kafatasını ve dişlerini yok etmesini söylüyordu. Meiwes, kurbanının neden sevindiğini anlamadı. Bir insanın neden kendini öldürtmek isteyeceğinide. Onun tek istediği birini öldürüp yemekti. İkiside Brandes’in ölmesini bekliyordu. Kitap okuyorlardı zaman geçsin diye. Saat sabahın 4 buçuğunu gösteriyordu, Brandes kan kaybından bayıldığında. Zar zor kesim masasına sürükledi Meiwes, Brandes’in iyice ağırlaşmış bedenini. Hala yaşıyor olması onu biraz ürkütüyordu. Eğilip son bir kez öptükten sonra, elindeki bıçağı kurbanının gırtlağına sapladı. Meiwes polis sorgusunda o anı şöyle tarif ediyordu. “Nefret, öfke, güç ve mutluluk. Bunu yaptığım için kendimden, buraya geldiği için Brandes’ten nefret ediyorum, ama onun ölü bedenine hakim olduğum ve hayatımın amacına ulaştığım için sonsuz mutluydum.
Bernd Jurgen Brandes
DAHA İYİ İNGİLİZCE KONUŞABİLİYORUM
O korkunç geceden tam dört ay sonra, 9 Temmuz günü Wiesbaden polisine bir ihbar geldi. İnternette gezinirken, birini öldürüp yemiş olmakla övünen Franky takma isimli birine rastladığını söyleyen biriydi ihbarı yapan. İki ay sürdü polislerin “Franky”nin izini bulmaları. Polisler evi aradığında korkunç manzarayla karşılaştılar. Meiwes aynı gün suçunu itiraf etti. Yirmi kilo insan eti yemiş olan Meiwes, artık ruhunun daha sağlıklı olduğunu söyledi polise. Kendini artık hiç yalnız hissetmediğini, kendine daha çok güvendiğini, hatta kurbanının birtakım özelliklerini aldığını, örneğin artık Brandes gibi çok iyi İngilizce konuşabildiğini anlatıyordu. Meiwes hakkında “cinsel dürtülerini tatmin için cinayetten” dava açıldı. Ancak sanığın avukatları, Alman yasalarında “yamyamlık” diye bir suç olmadığından sağlıklı bir yargılamanın söz konusu olamayacağını, müvekkillerinin kurbanı kendi isteği üzerine öldürdüğünden bunun cinayet sayılamiyacağını savundular. Armin Meiwes de öyle. Dava hala sürüyor. Herkes “yamyamın” ne kadar soğuk kanlı olduğundan bahsediyor; delil olarak mahkemeye sunulan video kayıtları izlerken, Meiwes çok memnun bir ifade çiziyor. Meiwes yaptıklarından pişman değil, alacağı cezayıda umursamıyor. Film şirketleri öyküsünün haklarını satın alabilmek için birbirlariyle kıyasıya rekabete tutuşmuşken, o anılarını kitaplaştırmayı düşünüyor. Tabii gelecek film tekliflerinede açık…