'Make Memories'

chapter 11

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου βαριεστημενα.
Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα, έβαλα καφέ και πηρα τηλέφωνο την κολλητη μου.

"Τι ειναιιιι;" ακούσα την φωνή της Evelyn και βεβαιώθηκα πως την ξύπνησα.

"Καλημέρα λέει ο κόσμος." Είπα γελώντας και την άκουσα να βρίζει. Εμένα.
"Θα ερθεις για καφέ;"
Την ρώτησα και την άκουσα να αναστενάζει.

"Θέλω να κοιμηθώω. Θα έρθω το μεσημεράκι όμως "
Είπε απλά και κατευθείαν μου το έκλεισε.

Κοιταξα έξω από το παράθυρο μου. Ο καιρός ετοιμαζόταν για βροχή. Κλασικό εδώ στο Λονδίνο.
Όμως δεν εβρεχε ακόμα και η Evelyn δεν θα ερχόταν, οπότε αποφάσισα να πάω μια βόλτα.
Έβαλα τα αθλητικά μου ρούχα και παπούτσια και πήρα τα ακουστικά μου.

Έπαιζε το 'shape of you' του Ed sheerαn (κόλλημα😂) καθώς έτρεχα, και σιγομουρμουριζα τους στοίχους ταυτόχρονα.
Και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να τρέχω χωρίς να βλέπω μπροστά μου διότι άλλαζα τραγούδι στο κινητό.
Αφού άλλαξα τραγούδι κοιταξα μπροστά μου,για να δω που βρίσκομαι. Βρισκόμουν στην μέση του δρόμου. Με ένα αμάξι να έρχεται ακριβώς κατά πάνω μου.
Χωρίς να το καταλάβω έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και κράτησα την ανάσα μου.
Αρκετά χαζό εκ μέρους μου βέβαια.
Περίμενα να νιώσω πόνο ή ένα μπαμ ας πούμε για να καταλάβω ότι το αυτοκίνητο με χτύπησε αλλά αντί για αυτό, άκουσα ένα δυνατό φρενάρισμα και μόλις άνοιξα τα μάτια μου είδα το γνωστό μαύρο Mitsubishi μπροστά μου κάνοντας με να γουρλωσω τα μάτια μου από το σοκ. Από μέσα βγήκε ένας νευριασμενος και κάπως τρομαγμένος Bruce. Καλά θα περάσουμε.

"Καλά πες μου κάτι; εισαι τρελή; θεε μου Natalie καταλαβαινεις ότι θα σε πατούσα έτσι;" Φώναξε εξαγριωμενος ενω τοποθέτησε το ένα του χέρι ανάμεσα στα σκούρα μαλλιά του απεγνωσμένα. Εγώ ντροπιασμενη , εφόσον όλοι μας κοιτούσαν, κατέβασα το κεφάλι μου και ψέλλισα ένα απαλό 'συγνώμη'.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα ήμουν μέσα στο σοκ, οπότε κοιτούσα όπου να ναι τρομαγμένη.

Ο Bruce από την άλλη μόλις είδε την τρομαγμένη έκφραση του προσώπου μου χαλαρωσε και με πλησίασε δειλά πιανοντας μου το πιγούνι με τα χέρια του και έστρεψε το βλέμμα μου προς το δικό του.
Για άλλη μια φορά χάθηκα στο γαλάζιο των ματιων του.
Χαϊδεψε μαλακά τα μαλλιά μου.
"Είσαι καλά;" μου Ψυθυρισε αργά και μπορούσα να νιώσω την ανάσα του να χτυπάει τα χείλη μου. Κάτι που προφανώς με φρίκαρε πιο πολύ από πριν.

"Δ-δεν ξ-ξερω" είπα ειλικρινά και κοιταξα κάτω στην άσφαλτο.

"Έλα παμε" είπε απλά και με τράβηξε από τον καρπό οδηγώντας με προς το μαύρο mitsubishi.