İNTİHAR ADIMLARI | Texting ✔

Adım 7

-2015-

Merhaba günlüğüm,

Ben bugün 12 yaşımda oldum. İlk defa doğum günümü kutlamak istemedim. Amcamdan hediye almak istemedim. Çünkü artık onu sevmiyorum. Beni hep bir şeylere zorluyor, istemediğim halde sarılıyor bana. Hayır, onunki sarılmak değil artık, dokunmak. Bunu biliyorum ve bana dokunmasını istemiyorum. Bağırıyorum, bağırınca ağzıma vuruyor. Ben de onun elini ısırıyorum, bu sefer yanağıma tokat atıp odama gönderiyor. Yanağım çok acıyor ama sesimi çıkaramıyorum, daha çok acıtır diye. Bugün aldığı hediyeye bakmadan direkt çöpe attım. Ona da öfkelendi, üzerime yürüdüğünde odama zor kaçtım. Ucuz yırttım gibi bu sefer. Bana yaptıklarını yengeme söylemeyi denedim, inanmadı bana. İftira atıp yuvasını yıkmaya çalışıyormuşum, öyle söyledi, yine aynı karanlık odaya kilitledi. Ben o odaya kilitlendiğimde nefes alamıyorum, ölüyorum sanıyorum, ölmüyorum. Bazen ölmek istiyorum, ailemi o zaman göreceğimi söylüyorlar, onların yanına gitmek istiyorum. Onları çok özledim günlüğüm.

Ama sonra Kahraman geliyor aklıma, gidersem onu da özlerim. Çok özlerim hem de. Ben onu çok seviyorum. Bazen beni gıcık ediyor ama yine de o çok iyi bir arkadaş. Beni seviyor, amcam gibi değil, incitmeden seviyor. Koruyor beni, anlıyor. Bana doğruları söylüyor hep, amcam gibi yalanları değil. Amcama engel olmam gerektiğini, bana dokunmasına izin vermemem gerektiğini söylüyor. Çok üzülüyorum o bunları bana söylediğinde, geceleri hep ağlıyorum. O ise geceleri üzüldüğümde gökyüzüne bakmam gerektiğini söylüyor, yıldızları saymamı, saydığım yıldız sayısı kadar mutlu olacağımı... İnanıyorum ona, mutlu olacağım ben. Hem amcama da izin vermiyorum ki, çocuk değilim ben artık, herkes bana nasıl davranması gerektiğini öğrenecek!

🌳

-2021-

prenshamlet: Ne düşünüyorsun?

ophelia: Hayatımı.

prenshamlet: Düşüncelerinden memnun değil gibisin.

ophelia: Memnun olacağım bir hayatım yok çünkü.

prenshamlet: Neden?

ophelia: Her şeyi bilen sen, eminim bunu da biliyorsundur.

prenshamlet: Senden duymak istiyorum belki?

ophelia: Peki duy öyleyse harika (!) hayatımı.

ophelia: Benim annemle babam ben 5 yaşındayken bir gece evimizi basan takım elbiseli adamlar tarafından gözlerimin önünde vurularak öldürüldüler.

ophelia: Sadece iki el ateş sesi ve hayatımın sonsuza dek kararışı...

ophelia: İkisi de alnından vuruldu, kanlı yüzleri gözümün önüne düştü.

ophelia: Bana bir şey olmasın diye sakladıkları yatağın altından izledim onlara olanları. Sesimi çıkaramadım.

ophelia: Ayaklarımın yavaşça onların kanının kızıllığına boyandığını gördüm. Kımıldayamadım.

ophelia: Hayatımın her anını unuturum da o anı unutamam.

ophelia: Şimdi yaşıtlarımı çevirip sorsam 5 yaşındaki herhangi bir anını hatırlıyor musun diye, bana gülüp hayır der geçer gider ama ben hatırlıyorum işte.

ophelia: O günü her ayrıntısıyla hatırlıyorum, sanki 5.yaşım tek bir günmüş, o günden ibaretmiş gibi hatırlıyorum.

ophelia: Onlarla geçirdiğim tüm güzel anlar gitti hafızamdan sadece o an kaldı. Öldükleri an, kanlı yüzleri kaldı elimde.