Find Lot

C H A P T E R F I V E

Hier is het deel eindelijk! Nog eens sorry voor het lange wachten, ik heb eindelijk het deel kunnen recupereren : ))
Ik zal vanaf nu elke zondag weer proberen te uploaden.

Enjoy!!

doeiii <3<3

De rest van de namiddag hebben Alice, ik en nog drie andere bediende vrij gekregen. Ik wandel door het dorp kijk naar mijn dorpsgenoten. De meeste mensen zijn al een beetje gekalmeerd van het "heugelijke" nieuws van de trouw volgende maand.

'Aah, Karolina, hier ben je,' en komt een man van ongeveer veertig jaar oud naar me toe gestapt, 'ik heb je overal gezocht. Je moeder en ik willen iets bespreken en je voorstellen aan iemand.'

'Oh, oké, papa,' antwoord ik en ik volg hem zwijgend. Het is de eerste keer dat ik mijn huis zal zien met mijn ouders van zeshonderd jaar terug. Na een tweetal minuten komen we aan bij mij huis, al verwachtte ik er niet veel van, de buitenkant valt toch al goed mee. We stappen door de houten deur en het eerste wat ik zie is een soort kleine hal, voor zover je het zo kan noemen. Aan de rechterkant is er een deuropening waar een kleine keuken is, en recht voor mij is de rest van de woning. Achter de hoek zie ik een paar mensen staan maar ik krijg niet te tijd om te kijken wie ze zijn, ik word naar achter getrokken.

'Hey, meisje,' zegt een vrouw, ze trok me de keuken in. Ik veronderstel dat dit mijn moeder is. Ze wrijft over mijn arm, 'weet je nog ons gesprek vorige week?'

Nee.

'Ja, mam,' aarzel ik.

Ze knikt bevestigend, 'we weet dus nog dat we geldproblemen hebben.'

Weer knik ik.

'En als we er niet snel iets aan doen, zullen we zelfs geen geld meer hebben voor te eten.'

'Maar mam, ik werk toch in de keukens? Daar krijg ik toch geld voor?'

'Kindje, met dat loon kunnen we nog niet eens een slablaadje betalen.'

Ik kijk haar raar aan, 'dus als ik het goed begrijp,' begin ik, 'dan wil je dat ik iets,' ik stop even en verlaag dan mijn toon, 'steel?' zeg ik uiteindelijk.

'Karolina! Nee tuurlijk niet, dat doen we hier toch niet?' ze kijkt me in de ogen, 'toch!?' dringt ze aan.

Ik knik bevestigend, 'ja, ik bedoel, nee tuurlijk niet, mama ik snapte gewoon niet waar je naartoe wou.'

'Kom,' zegt ze en ze neemt me vast aan mijn arm vast, 'ik zal je aan iemand voorstellen.'

We stappen de keuken uit en we begeven ons naar de andere kamer waar de mensen stonden. Ze staan alle drie met hun rug naar mij en richting de open haard.

'Meisje,' zegt mijn moeder plechtig, 'dit is dus de familie Erpesfeld.' Ze komt dichter naar me toe, 'ze zijn ook heel rijk,' zegt ze met een grote glimlach.

'Daarom hebben je vader en ik beslist jij de het beste meisje bent voor hun zoon.'

Ik kijk haar niet-begrijpend aan. Ze knijpt een paar keer in mijn hand.

'Karolina,' zegt mijn vader, 'het wordt tijd dat we je hand aan iemand geven.'

'Wa- w- wat?' stotter ik.

'Karolina!' roept mijn moeder enthousiast, 'mag ik je voorstellen aan Johannes Erpesfeld, je toekomstige echtgenoot!'

'Dag Karolina,' zegt Johannes wanneer hij zich omdraait, hij neemt mijn hand en hij plant er een kusje op, 'zeg maar Hannes,' knipoogt hij.