Özgür Kuşlar

-5-

Hayatım bir faciaydı.En azından bugünden sonra.Zaten Agnes'ı kaybettikten sonra kaybedecek hiçbir şeyim kalmamıştı.Belki de bu yüzden rahatlayabilirdim.

Ama hayır,hiçbir şekilde mutlu olamazdım.Nasıl olabilirdim?Bir anda öylece gitmişti.Söylediklerini hatırladım.

"Geçmişlerimiz birbirine uymuyor."

Bu ne demek olabilirdi?

Gözlerimden damlaların süzülmesine engel olamadım.Teyzem aptal maniküründeydi.Biriyle konuşmaya o kadar çok ihtiyacım vardı ki.

Ameliyatım ne olacaktı?

Koşarak odama daldım ve telefonumu aldım."Agnes <3" yazılı kişiyi buldum.Tanrım,onu aradıktan sonra ilk işim bu aptal kalbi silmek olacaktı.

Telefon çalıyordu."Dııtt...Dııt...Dııt..." Sana da dıııt aptal telefon!Kahrolası telefonunu açmıyordu. Harika tripler bunlar.

Kafamı yastığa gömdüm..."Aaa!Aaa!" çığlık atıyordum.

"Ne kadar tatlı çığlık atıyorsun."

Kafamı çevirmedim.

Bu ses...

Bu alaycı tavırlar...

Bu aptal samimiyet...

Olamaz.

LENNON.

Aynı hatayı ikinci kez yapamazdım.Yine ona bakamazdım,olmaz.Ama şu an evin içindeydim ve yapabileceğim fazla şey yoktu.Tek bir şey bile yoktu.

"Bir dahaki sefere bu sefer mi oluyor?Ah evet,bu kadar sabırlı olmayacağım demiştim."

Ağzımı açmadım.Eve nasıl girmişti?

" Bir dahaki sefere pencelereli açık bırakmazsın herhalde."

Lanet olası pencere!

"Aa,aptal sevgilinden ayrıldığın için üzülüyor musun?Yazık,mendil vereyim mi?Hatta bir kova dondurma yiyerek pembe dizi de izleyebiliriz."

Sonunda konuştum.

"Yeter.Peşimi bırak.Sen bana karışma,ben zaten sana karışmıyorum. Ne istiyorsan yap,ama bana dokunma!Benden uzak dur!"

Sonunda hayatımın en büyük ikinci hatasını yaptım.

Lennon'a yumruk attım.

***

Bir tane en yakın arkadaşım vardı.Adı Haylee idi.O benim Laura'm,benim Helin'im,benim Lily'm di.Onu çok seviyordum.Onunla da markette tanışmıştık.Tanrım,o marketten nefret ediyordum.

Ondan neden şimdiye kadar bahsetmediğimi söyleyeyim; biz onunla küsüz.

Ah,tabii ki kahrolası Lennon yüzünden.

Ama kusura bakmayın;eski dosyaları artık açmak istemiyorum.Agnes dosyasını bile kapattım.Yeni bir dosya açmaya hazırım.

Ya da ben öyle sanıyordum.

O bana değer vermemişti,değil mi?Hayır,vermemişti.Verseydi bunlar olmazdı.Ama bir yandan da düşünmeden edemiyordum,ameliyat masraflarımı karşılaması,beni hastaneye götürmesi,beni gezdirmesi...Bana değer veriyor muydu?

Biriyle konuşmalıydım.Telefonumu aldım ve Haylee'i aradım.

"Alo,ben Haylee Shannon?Nasıl yardımcı olabilirim?"

"Haylee,ben Luna..."

"Luna?Sen,nasıl?"

"Bak,küstük ama sana ihtiyacım var. Konuşmalıyız."

Ona her şeyi anlattım.Şok olmuştu.

"Sana inanamıyorum.Ne hayat be."

"Sırası değil.Bana değer vermedi değil mi?"

"Bilmiyorum,pek anlayamıyorum.Gizemli bir çocukmuş anladığım kadarıyla."

"Her şeyini kaybedince;değerini daha iyi anlıyorsun."

"Zamanında sen de ona değer vermiş olsaydın;o zaman o da belki seni anlardı."

"Ne demek istiyorsun?"

"Doğru mu bilmiyorum,ama sen de ona yeterince değer vermiyormuşsun.Onu aramadın bile."

"Hey?Sen olsan arar mıydın yani!"

"Ben olsam şu an barışmış,Olly Beach'in restorantında balık ve ahtapot yiyor olurduk."

Gözlerimi devirdim.O Haylee'ydi,yapacak bir şey yok.

"Görüşürüz,yarın bziim eve gel."

"Tamamdır Lu!Görüşürüz öptüm!"

Telefonu kapattım.

İçimin rahatlamış olması gerekiyordu,ama Agnes ve Lennon meseleri başımda dönerken mümkün değildi....

***

Gece yatağa yerleştim.Evde tektim çünkü teyzem komşumuz Mary Hala'da kalacakmış.Aptal teyzem.

Yattım ve uyumayı bekledim.Ama bir ses duyuluyordu.Bir nefes alış-veriş sesi.

Korkmaya başladım.Sesler yakınlaştı.Etrafa baktım.

İki el gördüğümde çığlık attım.

İki el boğazımı kavradı ve sıkmaya başladı.

Nefes alışım zorlandı.

Geriliyordum.

Bağıramıyordum bile.

Gözlerim kapandı...

Galiba,ölüyordum.

Ee görüş?Nasıl oldu :3 85 okuyucu 23 vote için teşekkürler <3 Harikasınız. :D Okuyucularımı her şeyden çok seviyorum bilin :) Oy vermeyi unutmayın ;)