Ogen als de Oceaan

Hoofdstuk 1

Ella voelde het water langs haar staart glijden en ze voelde zich volledig thuis. Ze zwom nog een paar rondjes en kwam toen uit het water bij het afschermde deel van het strand. Met een handdoek droogde ze zich volledig af en toen ze haar benen weer had stond ze op. De badjas die ze voorheen achteloos op het zand had gegooid, deed ze weer rond haar schouders en liep de trappen op naar haar huis.

"Dag mam, dag pap," zei ze terwijl ze haar ouders een kus op de wang gaf en aan de ontbijttafel ging zitten.

"Goed gezwommen?" vroeg haar moeder Sarah.

Ella keek haar aan met een glimlach. "Ja. Ik ga het warme water hier toch missen. Ik ken hier elke zandkorrel en steen en kan mijn weg vinden met mijn ogen toe," zei ze en stak een croissant in haar mond.

Haar vader Olivier keek haar aan en zei: "Je zult het maar gewoon moeten ontdekken in je nieuwe kuststad."

"Ja en ik heb er echt veel zin in, maar het gaat nooit hetzelfde zijn als thuis met jullie," zei Ella. De tranen sprongen in haar moeder haar ogen en ze probeerde ze te verbergen, maar Ella had ze gezien. Ze stond op en liep naar haar moeder. "Oh mam, je weet toch dat ik jullie nog kom bezoeken. Ik ben hier op een uurtje zwemmen als je me nodig hebt," zei ze en ze nam haar moeder in een stevige knuffel.

"Oh ik weet het wel hoor Ella. Maar het blijft moeilijk om als moeder je kindje het huis te laten verlaten," zei Sarah.

Olivier draaide met zijn ogen en zei: "Het is niet dat ze naar de andere kant van de wereld gaat Sarah."

Ella glimlachte om de barse toon van haar vader en wist dat hij haar even hard ging missen als haar moeder.

"Ik weet niet wat ik zonder jullie zou kunnen. En ik ga jullie helemaal niet vergeten. Ik ga gewoon een paar jaar studeren. Op mijn eigen benen staan en de wereld ontdekken zonder mijn moeder en vader die altijd achter me staan. Het is tijd hoor. Ik ben bijna 18," zei Ella en ze gaf haar moeder nog een stevige knuffel. "Ik zal me aankleden en dan vertrekken we."

Haar ouders knikte en ze liep snel naar boven om haar laatste bezittingen te nemen. Ze keek rond in haar kamer die bijna leeg was, op de meubels na. Ze hadden vorige week al haar spullen al naar de campus gestuurd en het was een surreëel gevoel om in haar kamer te staan zonder al haar spullen. De outfit die ze al een maand op voorhand had uitgekozen, deed ze vlug aan. Ze had alles zo goed mogelijk gepland. Nu de dag was aangebroken dat ze haar ouderlijk huis ging verlaten en de wereld in ging alleen, voelde ze toch de nerveuze vlinders in haar maag waar iedereen altijd over sprak.

Na een laatste blik op haar kamer, sloot ze de deur en liep de trap af. Haar ouders zaten al klaar in de auto en ze sprong op de achterbank.

Het was vijf uur rijden van Miami naar Jacksonville, waar haar universiteit gelegen was. Al haar vrienden van school waren landinwaarts gegaan voor hun universiteit van keuze, maar Ella moest in de buurt van water blijven. Als ze te ver was van zout water voelde ze zich helemaal kriebelig worden. Zelfs nu ze via de autostrade reden om zo op de snelste manier naar de campus te rijden, voelde ze dat ze te ver weg van haar tweede thuis was. Ze pakte haar fles zout water uit haar zak en nam er een slokje van. De waterfles was met een teut waar ze aan kon zuigen zodat er niet per ongeluk een druppel op haar huid zou komen. Ze kreeg alleen haar staart als ze met zout water in aanraking kwam en niet met zoet. Zo kon ze douchen en zwemmen als elk normaal persoon, maar het moment dat ze in de zee kwam, kreeg ze haar staart.

Het was altijd moeilijk geweest om het voor haar vrienden verborgen te houden en op strandfeestjes moest ze altijd extra voorzichtig zijn. Haar ouders hadden het haar verboden en ze zouden woedend worden, moesten ze weten hoe vaak ze naar buiten was geslopen om naar een feestje te gaan met haar vrienden.

Ze was een zeemeermin, maar ze had het normale leven gehad dat elk tienermeisje had. Het enige verschil tussen haar en haar vriendinnen is dat ze een staart kreeg door zout water.

Ze wist haar hele leven dat ze een zeemeermin was en haar ouders hadden het altijd verborgen gehouden voor de rest van de wereld. Ze hadden haar bijna 18 jaar geleden gevonden op het strand en hadden haar in huis genomen. Bij geen enkel politiekantoor of ziekenhuis was er een meisje als vermist opgegeven dus hadden ze haar geadopteerd. Ze hadden haar in huis genomen en opgevoed als hun eigen kind.

De eerste keer dat ze in het zoute water had gespeeld met haar moeder, was deze zeer had verschoten van de staart die ze had gekregen.

Ella herinnerde zich zelf het moment niet, maar haar moeder had het haar vaak genoeg vertelt dat ze exact wist wat er was gebeurd.

Ze was al een paar maanden bij Sarah en Olivier geweest. Toen het zomer werd, had Sarah haar mee naar hun stukje strand genomen achter het huis. Ze had samen met Ella zandkastelen gemaakt tot er een golf tot hun was gekomen en over de nietsvermoedende baby Ella was gerold. Haar moeder vertelde altijd met een glimlach dat ze had gekraaid van plezier en toen opeens een staart had gekregen. Sarah was in shock geweest en had snel Olivier geroepen. Samen hadden ze naar de dochter gekeken die ze al een paar maanden als de hunnen noemden en hadden toen beslist dat ze het verborgen moesten houden. Ze wisten dat als zoiets bekend werd, Ella waarschijnlijk van hun werd afgenomen en zou worden onderzocht.

Ella was opgevoed met het idee dat er niets mis was met haar, maar dat ze niet zo was als de andere kindjes in haar klas. Die kindjes kregen geen staart in de zee. Zo mocht ze niet mee naar de uitstapjes naar het strand met haar vriendinnen, maar wel naar het openbaar zwembad.

Ze had het nooit erg gevonden. Ze begreep waarom ze het moest verbergen en had er nooit problemen mee ondervonden. In de enkele gevallen dat er wel iets was gebeurd, had ze altijd haar ouders gehad die het in de doofpot konden stoppen. Nu moest ze dat helemaal alleen doen. Ze voelde die vlinders in haar buik heviger heen en weer vliegen en het voelde bijna alsof ze moest overgeven. Ze nam vlug nog een slok van haar zout water en voelde zich een beetje beter.

Ze zag de afslag van haar campus opkomen en ze voelde zich beter, nu dat het water dichter in de buurt was.

Ze liep met haar ouders naar haar kamer en eens aangekomen, draaide ze zich om. "Wel we moeten nu afscheid nemen zeker?"

Sarah kreeg tranen in haar ogen en Olivier sloeg een arm om haar schouders. "Kom we zullen snel afscheid nemen voor we onze dochter nog door de grond laten zakken van schaamte," zei hij met een glimlach.

Ella lachte en zei: "Mama je weet dat ik maar een paar uur ver ben. En ik kom bij de feestdagen langs. Maak je geen zorgen. We zullen bellen, sms'en en skypen. Het is niet dat ik jullie ga vergeten, maar ik moet wel kunnen genieten van mijn studententijd."

Sarah knikte en zei: "Och ik weet het. Maar ik ga je toch missen hoor." Ze nam Ella in een lange knuffel en snifte nog eens toen ze haar lolsliet.

Olivier keek naar Ella en zei: "Ik ga mijn lievelingsdochter ook missen."

Ella lachte, gaf haar vader een knuffel en zei met een brok in haar keel: "Ik ben je enige dochter. Dan moet ik wel je lieveling zijn."

Olivier lachte en hield Ella stevig vast. Sarah keek met liefde naar haar man en haar dochter. "Kom we zullen maar vertrekken voor Olivier de waterlanders openzet." 

Waah! Eerste hoofdstuk van mijn nieuw verhaal!😍
Om heel eerlijk te zijn, was ik de masker trilogie een beetje beu aan het worden en ik wou al eeuwenlang een zeemeerminnen verhaal schrijven!🧜
Maar no worries.🎭 De gemaskerde koningin gaat ook gewoon verder 😘
Het idee (hopelijk) is dat ik maandag dit verhaal update en vrijdag de gemaskerde koningin! 😘
Tot natuurlijk mijn maand pauze in augustus voor mijn reis naar Japan! 🐉
Love you all!😍 Stem, reageer en laat me weten wat je ervan vindt! 😍
Volgend hoofdstuk maandag 16 juli