~Isaac Lahey~The Story of His Life (Teen Wolf)

2. Zinloos gesprek

Ik draaide me om om te zien wie mijn naam schreeuwde.
'Lahey!' Als een acrobaat rende Jackson de trappen af van zijn huis. Hij ging tegenover mij staan en glimlachte breed naar me. Samen met McCall was hij de beste speler van het lacrosseteam. Uitslover...
Ik keek op van de regen. We stonden onder een oude lantaarnpaal die vervelend begon te knipperen.
'Wat is er?' Vroeg ik beleefd. Tegen Jackson was ik van buiten aardig tegen hem, maar van binnen wilde ik hem echt een klap verkopen.
Hoe hij overdreef. Een villa, een Porsche, de nieuwste kleren, lacrosse en de meisjes.
Aangezien me de meisjes niet echt interesseerde.
Oké, ik moest toegeven dat ik een beetje jaloers was. Als je van mijn huis naar Jacksons huis keek leek de mijne meer op een schuur. Maar we hadden ook niet veel geld. Mijn vader besteedde het allemaal aan andere dingen uit.
En ik was trouwens de enigste in huis die werkte.
Ik ben mijn moeder en mijn broer kwijtgeraakt...
Door een onverklaarbare moord.
Maar ik wist dat dat niet de rede was waarom mijn vader aan kindermishandeling deed. Nou ja, tienermishandeling.
'Jij bent toch zo'n studiebol?' Vroeg Jackson. Hij hield zijn hoofd schuin en keek me met doordringende ogen aan.
'Ligt eraan...' antwoorde ik.
'Wiskunde?' Drong hij door.
'Nee, nee, absoluut geen wiskunde.' Ik glimlachte flauwtjes naar hem.
Ineens begon hij met een ander onderwerp.
'Luister Lahey, als jij morgen verdediger bent...' Hij stond zo dicht bij mij dat zijn adem over mijn gezicht streek.
'Maak ik je ín!' Toen hij dat zei hapte ik naar adem.
'Maar goed, studiebol, ik wil dat je vertelt waarom jij altijd zo laat bent.'
Ik raakte langzaam in paniek.
'Ik help altijd met de onderbouw van het lacrosseteam.' Antwoorde ik.
Het begon harder te regenen. Langzaam begon er iets te stromen door mijn bloed.
Die blik, die blik in Jacksons ogen...
'Dit gesprek is zinloos, ik had allang thuis kunnen zijn.' Zei ik en wilde me omdraaien, maar hij greep me vast.
'Isaac! Vertel me wat er met je aan de hand is!' Siste hij.
'ISAAC!' Ik keek op in de richting van het geluid, het kwam richting mijn huis. Jackson keek me vreemd aan, en hij liet me los.
Nu was mijn vader degene die me hard beetpakte aan mijn bovenarm.
'Meekomen!' Hij trok me in de richting van ons huis. Ik wist, dat als ik me zal verzetten, ik problemen zal krijgen.
Ik keek angstig naar Jackson die ons vreemd aankeek.
Hoe dichter bij mijn vader me naar de deur van ons huis trok, hoe waziger Jackson werd. Het kwam door de mist.
Ineens stond Jackson er niet meer.
Ik knipperde met mijn ogen maar zag niets, de knipperende lantaarnpaal was uitgevallen.
Ik zag het licht van de gang en werd op de grond geduwd.
'Nou moet je me uitleggen waarom jij altijd zo laat bent! Probeer je me te ontlopen?' Begon mijn vader te schreeuwen.
'Nee...pap.' Hij liep op me af met zijn hand naar me opgehouden.
In een flits werd het zwart voor mijn ogen...