"Sana bir sır vermemi ister misin?" Diye fısıldadı. Sesinde yasaklanan bütün günahların ağırlığı vardı. Gözleri ruhumu görüyor gibiydi. Oysa o nokta da büyük bir boşluk vardı.
Başımı salladığımda tek kaşını kaldırdı. "Ama bu sır seninle mezara kadar...
İyi okumalar dilerim. Lütfen satır arası yorumları unutmayalım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
XV. ÖLÜMÜN SESİ
Ruelle - Secrets and Lies Ursıne Vulpine - Wicked Game
♟️
Hissediyordum.
Bunu nasıl anlatacağımı bilmiyor, kelimeler ile ifade edemiyordum. Tuhaf bir duygu içimi yakıyor, kanım damarlarımdan çekiliyordu. Yüreğimin ritmi kontrolden çıkmıştı fakat savurduğu her darbe beni öpmeye devam eden adamın göğsüne yasladığım elinin altındaki kalp ile senkronizeydi. Sanki kalplerimiz birbirinin elinden tutmuş, aynı anda yaşamı karşılamaya başlamıştı.
Benim nefesim nerede bitiyordu ve onun solukları ne zaman benim haline gelmişti?
Zihnimdeki kaos, sessizdi. Bütün düşüncelerim ve şüphelerim buhar olup uçmuştu. Geriye kalan şey ise parlak ve sonsuz bir boşluktu. Bana çukuru andırıyordu lakin içinde hapsolduğum bir çukurdan ziyade güneş ile yıkanmış bir kafes gibiydi.
Elini boynuma sarıp parmaklarıyla doğum lekemi okşadığında bedenim titredi. Akıl ve mantık işi değildi ama şu an bedenimin kontrolünü ele alıyormuşçasına saldırgandı. Beni göğsüne yaslıyor, diğer eliyle kalçamı kavrarken hem savaşıyor hem de yeniliyordu.
Zaman algımı yitirmiştim.
Ne zamandır bu halde olduğumuzu bilmiyordum fakat kapıya inen yumruk ile Karan geriye çekildiğinde onu günlerdir öpüyor gibi hissetmekten kendimi alı koyamamıştım. Dudaklarım şişmişti ve acıyordu. Tatlı bir ızdırap üşüyen bedenime tezatlık oluşturan bir ateşi içime salıyordu. Gözlerimin içine bakan adamın kehribarlarına karşılık titrek bir soluk verdim. Karan da en az benim kadar uyuşmuştu.
Kapı tekrar çalındığında çenesi seğirdi.
Bana tek kelime etmeden elinin tersiyle nazikçe yanağımı okşadı. Sarı tutamlarımı geriye itip alnıma varla yok arasında bir buse iliştirdi. Ardından beni masasında oturur halde bırakarak kapıya yöneldi. Aralık tuttuğu kapının diğer tarafında kalan kişi her kim ise boğuk ve tok bir sese sahipti. Öyle ki konuştuğunda tüylerim diken diken oluvermişti. "Konuşmamız gerek."
"Şimdi olmaz."
"İçeride biri mi var?" diyen her kim ise odaya göz atmak istemiş olmalıydı ki Karan kapıyı biraz daha örterek öfkeyle homurdandı. "Hayır, sadece meşgulüm."
"Beş dakikanı ayır."
Israrcı kişiyle Karan iç geçirip "Bekle." Dedikten sonra kapıyı kapattı. Bana doğru adımlayıp kısık bir ses ile konuştuğunda elleri belimi sarmıştı. "Beni diğer odada bekleyebilir misin, prenses?" Masadan kalkmamı sağlayarak beni ayaklarımın üstüne bıraktı. "İşim uzun sürmez."
