Nainspired ako sa Last Night so yep. Sa mga nakapanood noon, sinong nawindang? Taas kilikili.
Mula sa lumang jukebox ay nagpatugtog ako ng lumang kanta.
Inabot ko ang iyong kamay upang yayaing sumayaw.
Ang mga mata mo. Sobrang ganda noon, parang hinihigop ang lakas ko at kasabay noon ay nagbibigay saya sa puso ko. Hindi mo pinapalampas ang bawat oras na pinapatibok ng sobrang bilis ang puso ko. Sobrang bilis nito at gustong kumawala.
Parang kanina lang naiinis pa ako sayo kasi nauudlot yung mga plinano kong gawin para mawala na sa mundong ito.
Pero itong ginagawa mo sa akin ngayon, parang gusto ko na lang mabuhay ng matagal na matagal.
At ayoko nang makawala ka pa sa akin. Ayokong mwala ka sa paningin ko. Ayokong mawalay sayo.
At kung gaano kabilis ang oras ng pagkakakilala natin ay ang bilis ng nagkukumahog kong puso.
Ang sarap ulit-ulitin na mabilis ang tibok ng puso ko. At ikaw ang dahilan. Parang wala itong tinatanggap na programa kung wala ang pangalan mo.
Alam ko na gusto mo rin ang mga ganitong sayaw, at may mga parte na kailangan mong smantalang kumawala para umikot at bumalik sa bisig ko.
Pero ayoko,
Dito ka lang sa bisig ko. Hindi mo na kailangang umikot para sa akin dahil sayo na umiikot ang mundo ko.
Binabawi ko na ang mga plano ko.
Sayo nalang ako. Dito nalang tayo. Sabihin mo lang sa akin at walang alinlangan kong gagawin. Hindi ko na nanaising mawala dito sa daigdig.
Tayo lang sa mundong ito. Ikaw at ako. Sayo lang itutuon itong matang kinahuhumalingan mo.
Binago mo ang paningin ko. Binuhay mo ito. Naging makulay at masagana.
Gusto kitang hagkan.
At iyon nga ang ginagawa ko, niyayakap ka na tila ikaw ang mismong buhay ko at kapag lumayo ka pa ay malalagutan na ako ng hininga. Nakakahalina ang amoy mo. Parang anghel na nakatadhanang parusahan ang demonyo.
At kung totoo man iyon, papayag akong maparusahan ng iyong magandang pakpak at lamunin ng liwanag.
Hindi ko alam kung bakit ako nasisiyahan sa ingay at talak mo. Parang musika.
Siguro nga para akong baliw nito. Kasalanan ba kung sasabihin ko sayong higit sa higit ang pagmamahal ko sayo kaysa kay Malaya?
Naaalala ko kanina noong kinukwento ko kung paano nya ako iniwan sa ere. At nandun ka umiiyak dahil nalulungkot ka sa sinapit ko.
Ang cute mo nga umiyak kanina.
Naalala ko pang hinalikan kita sa noo upang mapatahan ka.
Siguro noon sinisisi ko ang tadhana na hindi natuloy ang pagpopropose ko sa kanya.
Pero ngayon? Nagpapasalamat pa ako sa nangyari.
Itinadhana ka sa akin upang malimutan ang mga patong-patong na sakit na binibigay sa akin ng buhay.
Para akong lantang halaman noon na biglaang binigyang buhay ng isang engkantada.
Nakakatawa. Hindi ako ganito noon, ang mga salitang ganito ay hinding-hindi ko ginagawa kahit noong nililigawan ko pa si Malaya.
Tama nga sila, wala sa mga inaaasahan mo ang mga katangiang tunay mong mamahalin.
