De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

8. Isa's fiets is Oost-Indisch doof en draagt foundation

Alex keek haar verbaasd aan. 'Is hij niet veel te oud om nog op school te zitten? Hoe oud is hij? Dertig?'

'Negentien en hij heeft de laatste twee jaar gemist.'

'En nu wil hij leren wie Pythagoras was en waar zijn stelling voor staat zeker.' Alex snoof en leek zich totaal niet ongemakkelijk te voelen met alleen een handdoek om.

'Misschien heeft hij besloten dat een diploma een goed idee is. Ik weet het niet, ik zit niet in zijn hoofd.'

Hij rolde met zijn ogen. 'Het is jouw vriendje.'

'Dat is nep, dat weet je zelf ook wel!' Ze rolde met haar ogen. 'Dat is voor Suzie, meer niet. Bovendien vraag ik hem om me vandaag of morgen te dumpen.'

'Tot die tijd is hij officieel je vriendje, nep of niet. Dan moet je dit soort dingen weten.'

Toen sloeg hij de deur met een klap dicht. Het was maar goed dat haar moeder er niet was, die zou uit haar vel gesprongen zijn.

Ze zocht de sleutel van haar kluisje in haar tas en daardoor zag ze hem niet. Hij kon haar bovenarmen nog net beetgrijpen om te voorkomen dat ze viel en met een gilletje keek ze op. Jamie keek grijnzend terug. 'Isapisa! Goedemorgen.'

'Blijf je me nu zo noemen?'

'Voor altijd.'

Ze wurmde zich langs hem heen, maar hij hield haar arm nog steeds vast. 

'Ik ben verbaasd om je hier te zien. Ik dacht dat het een grapje was om me op stang te jagen, net als dat tijdreizen. Wat doe je?' vroeg ze, terwijl hij een vinger tegen haar lippen tikte die ze wegduwde. 

'Praat hier niet over in het openbaar.' Zijn ogen stonden boos en het blauw was kil, hard. 'Muren hebben oren.'

'Fietsen ook?' 

Ze gebaarde wild om zich heen en daarbij stak ze een voorbijlopend meisje bijna de ogen uit. Het kind kon nog net wegduiken en wierp haar een vuile blik toe. 'Oeps, sorry!' riep ze

Het meisje leek het niet te horen en vluchtte weg, de fietsenstalling uit.

'Als dat zo is, dan is mijn fiets doof. Hij luistert nooit.'

'Misschien is hij Oost-Indisch doof, je fiets,' zei hij en hij keek haar serieus aan. 'Ik meen het, Isapisa. Je moet dit nooit meer zeggen op een openbare plek.'

Ze keek naar zijn hand, naar zijn pols die ze kon zien, omdat zijn mouw een stukje omhooggeschoven was en ze zag geen vlekje meer. Ze zag alleen de aders en een kleine lichtbruine moedervlek.

'Waar...' begon ze, maar hij schudde zijn hoofd en viste een klein glazen flesje uit zijn tas dat hij haar toestak. 

Foundation.

Ze keek hem met grote ogen aan en mompelde zachtjes: 'Nu denkt iedereen dat ik verkering heb met iemand die niet uit de kast komt. Je hebt foundation in je rugzak.'

'Ik ben acteur,' zei hij met een schouderophalen en op een toon alsof dat alles verklaarde.'Soms heeft dat zijn voordelen. Je weet bijvoorbeeld hoe je oneffenheden moet laten verdwijnen. Smeer dat er maar op.'

Zwijgend smeerde ze de foundation uit tot de vlek zo goed als onzichtbaar was. Jamie had een donkerdere huid dan zij, dus er bleef een klein vlekje zichtbaar. 

Hij bekeek het kritisch en schoof tenslotte haar mouw er overheen. 'Het moet zo maar. Je moet het wel erop blijven smeren, het blijft niet voor eeuwig zitten.'

Toen haalde hij een hand door zijn haar en haar blik werd automatisch getrokken door zijn pols die nu leeg was. Was het echt waar? Kon hij tijdreizen en had het maken met het vlekje op zijn pols? Als ze kon tijdreizen, waarom was er dan in vredesnaam nog niets gebeurd? Er was geen moment geweest dat het gebeurd kon zijn. Dat zou ze geweten hebben.