Chanyeol sadece aç gözlü değildi.Dünyadaki her değerli şeyi kendine isteyen evli bir adamdı.
Şirketleri önce kıskacına alır sonrasında yok ederdi.
Ve sıradaki hedefi o kadar kolay değildi.
Kıskacındaki şirket CEO'nun eşi tüm planlarını altüst edec...
"Bak burası okuduğumuz ilkokul, yani okuduğum ilkokul. Burada çok güzel anılarım olmuştu. "
Baekhyun'nun "Burayı hatırlıyorum. "
Demesiyle Chanyeol parmağını uzattığı kapıdan çekip ona dönmüştü.
"Nasıl?"
"Öyle bakma, belirgin bir şey yok. Bina var, gülüşme sesleri, tombul bir çocuk var. Biraz esmer gözlük kullanıyor. Onun peşinden sürekli koşuyorum."diye gülümseyerek Chanyeole döndüğünde Chanyeol, sadece gülümsemesine karşılık vermiş okul bahçesinden çıkmak için ilerlemişti.
"Hey, ne oldu? Hatırlıyorum burayı silik hatırlasam da hatırlıyorum.Gerçekten ilaçları bıraktığımdan beri halisülasyon dediğim şeylerin anı olduğunu fark ettim. Ve o anılarımda senin yüzün yok Chanyeol. "Dediğinde Chanyeol adımlamayı bırakmış biraz gerisinde kalan adama dönmüştü.
"Hatırladığın benim. Yangında ben yandı-yangını hatırlıyor musun? "Diye sorduğunda Baekhyun sadece kafasını sallamış bir süre sessiz kalmıştı.
"Bunun gibi bir binanın yandığını görüyorum. İçeride dumanlar içinden çekilip alındığımı,ateşler içinde yanarken bile adımı bağıran, o gözlük takan büyümüş çocuğu görüyorum. Hatırladıklarım bundan ibaret. Ne kadar ona ulaşmaya çalışsam da, adını haykırsamda bir el beni geriye çekiştiriyor. Bunun iyi olduğunu söylüyor sonrası yok Chanyeol. "
"Haykırdığın ismi hatırlıyorsun değil mi? "
Diye Chanyeol ona bir adım attığında Baekhyun onu duyabileceği bir sesle mırıldanmıştı.
"Hwan... Hwan diye bağırıyorum ama o Hwan değil. "Diye Baekhyun dehşete düşmüş bir şekilde Chanyeole yaklaştığında Chanyeol gözlerini kapatmıştı.
"Sana söylemiştim. Woo Do Hwan, eşin değil. O adam seni kandırıyor. Onunla aynı üniversiteydik. O okulun gözdesiydi. Ben, Hwan olan ben en sessiz tipiydim. Sadece seninle takılır, seninle konuşurdum. Sen ise ışıldardın Baekhyun. İnsanlar bizi çocukluk arkadaşı olarak bilsede ikimizde bundan fazlası olduğun bilincindeydik.Biz aileydik, sevgiliydik, kardeştik. Biz her şeydik. Sonra o sana kapıldı. Seni kendine istedi. Elde edemeyeceği hiçbir şey yoktu Baekhyun. Okulun deposunda yangını o başlattı. Seni çıkardı uyandığında senin gözünde kahraman olabilecekti ve beni o yangında senden koparırtıktan sonra ölüme bıraktı.Ölmedim. Yüzüm, bedenim, tamamen yanmış bir şekilde çıkarıldım. Değiştirildim. Bambaşka bir adam oldum. Park Chanyeol oldu-Tanrım... " Diyerek ne yaptığını fark ettiğinde Baekhyun donmuş bir şekilde karşısındaydı.
"B-Baekhyun"
"Baek iyi misin? "
"O sen misin gerçekten? "Diyerek Baekhyun az önce tüm zayıflığıyla konuşurken ağlayan adamın göz yaşlarını sildiğinde Chanyeol sadece "evet" demişti.
"Ben nasıl seni unuttum? Nasıl sen diye başkasına dokundum, başkasıyla evlendim, öpüştüm, seviştim. Seni tanımadım...Hwan ben... Ben bizi nasıl yok ettim kafamda?"
Chanyeol panikleyen ve kelimeleri bir birine karışan adamı kollarında tutup kendine çevirerek yüzüne eğildi.
"Sakin ol ruhum. Bilemezdin. Kendin değildin. İlaçlar aklını bulandırıp seni olmadığın birine dönüştürdü. Bunlar için sana hiç kızmadım.Ama ben buradayım. Şimdi yanındayım, yüzüm farklı olsada kalbim aynı. "
Diyerek Baekhyunun ıslanmış yüzünü avuçlarına aldığında Baekhyun durulmuştu.
"Ne yapacağım? Doğum günümü kutlarken hatırlamadım, çatıya çıkıp dileğimizi bağırmak bizim geleneğimizdi. Gamzen, oraya hep dokunurdum. Bunları nasıl unuttum? "Diye ağlarken Chanyeol onun daha fazla kendisini hırpalamasına izin vermeyerek dudaklarını birleştirmişti.
İkisinin göz yaşları birbirine karışırken Baekhyun sıkışan kalbinin acısıyla karşısındaki unuttuğu adamın dudakalarına daha fazla asılıyordu...
Hadi ağlayalım. Zavallı Chanyeol... 😭😭😭😭😭😭😭😭😭
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
