Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 10 ~

Ik zie dat Jaxon klaar staat met een koffer. Hij heeft een zwarte joggingbroek aan en een grijs shirt.

''We zijn net een tweeling.'' Zegt hij met een grote glimlach op zijn perfecte gezicht.

''Ja, we dragen allebei dezelfde kleuren kleding. Waarom heb je een koffer bij je?'' Vraag ik.

''We gaan naar de plek waar het safe house staat. Het is ver rijden en we zullen er niet zijn voordat het donker is. Dus leek het mij verstandig als we nu al weggingen.''

''Oké, ik heb geen koffer. Al mijn kleren zijn afgebrand in het ziekenhuis.''

''Er is kleding in het safe house.''

''Oké, we zullen het wel zien. Gaan we?'' Hij gebaart dat ik voor moet gaan. Ik loop de deur uit en zie een zwart busje staan. ''Je maakt een grapje zeker?'' Vraag ik terwijl ik het busje aandachtig onderzoek.

''Nee, dit busje gaat harder dan je denkt en er past een matras achterin.''

''Oh ja, dat is wel handig inderdaad.''

Hij knikt en gebaart dat ik in moet stappen. Ik maak de deur open en ga op de bijrijdersstoel zitten. Heel de reis hebben we gepraat over wat er mij is overkomen in mijn leven. En dat is veel naars. Maar Jaxon lijkt alles te begrijpen omdat hij zelf ook niet zo'n fijne jeugd heeft gehad.

''Je moet stoppen.'' Zeg ik op een gegeven moment.

''Hoezo?''

''Omdat je heel de dag hebt gereden. Ik zie dat je moet bent.''

''Oké, je hebt gelijk. Ik zal bij het volgende tankstation stoppen. Oh, ik zie er al een daar in de verte.''

Als we stilstaan stapt Jaxon uit. Ik doe hetzelfde. Hij opent de achterdeuren en laat mij voor. Ik zie een matras liggen. ''Ik hoop dat je het niet erg vindt om dichtbij mij te liggen.'' Zegt hij lachend.

''Nee hoor.'' Zeg ik terug. Even later liggen we naast elkaar op het matras. Jaxon heeft een arm om mij heen. Het voelt fijn en beschermd. ''Slaap lekker.'' Fluister ik zacht tegen hem. Maar hij reageert niet omdat hij al slaapt.

-

''Goodmorning sunshine.'' Zegt hij.

''Goedemorgen.'' Langzaam open ik mijn ogen en kijk in zijn hemels blauwe ogen. Hij heeft nog steeds zijn arm om mij heen.

''Ik heb net besloten dat dit een rustdag gaat worden.''

''Hoe lang moeten we morgen nog rijden?''

''Nog twee dagen.''

''Wow, dat is nog erg lang. Waar gaan we naartoe eigenlijk?''

''Dat kan ik niet zeggen. Maar het is niet in de stad. Meer in the middle of nowhere.''

''Oh oké.''

''Maar ik weet wel dat je het mooi vindt.''

''Je maakt me nieuwsgierig!''

Hij lacht ''Ik vraag mij wel één ding af''

''En dat is? Je mag alles aan mij vragen.''

''Je bent niet Amerikaans toch? Je bent Nederlands.''

Ik knik. ''Ik ben inderdaad Nederlands.''

''Hoe kan je Engels dan zo goed zijn?''

''Ik zou het eigenlijk niet weten. Ik denk dat ik het Amerikaanse accent geleerd heb omdat ik het zo vaak hoor.''

''Ja, dat zou best kunnen.''

Na een paar minuten merk ik dat hij weer in slaap is gevallen. Zelf ben ik ook nog best moe, dus besluit ik ook nog even te gaan slapen.