Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 12 ~

Ik wordt wakker met knallende hoofdpijn. Ik grijp naar mijn hoofd, het zit nog steeds onder het bloed van toen ze mij ontvoerden. Dan merk ik pas dat ik geen touw meer om mijn polsen heb en ook dat we stilstaan. De mannen zijn weg en de achterdeuren zijn op slot. Ik kijk door het raampje van de achterdeuren, we zijn in de sneeuwlandschap. Ik beuk tegen de deur aan met met mijn hand, maar de deuren zitten muurvast. Ik voel dat het busje ijskoud is. Ik krijg het ook steeds kouder. Langzaam beginnen er ook wolkjes uit mijn mond te komen. Ik blijf naar buiten kijken, na heel lang wachten val ik neer, ik tril. Ik kan mijn handen niet meer bewegen. Het lijkt eeuwen te duren, maar dan gaan de deuren open. Ik ben bijna buiten bewustzijn. ''Shit.'' Ik hoor dat het weer dezelfde man is. Hij tilt mij op. Buiten is het even koud. Hij draagt mij naar binnen. Als hij binnenkomt is het meteen stil, je ziet dat het dezelfde mannen zijn die mij hebben ontvoerd. ''Hey! Je mag haar niet naar binnen brengen!''

Hij zucht, ''Ze is bijna dood omdat ze enorm onderkoeld is!''

''Oh shit. Als de baas dat hoort zijn we dood.'' Hij knikt.

''Leg haar maar hier neer.'' Hij legt mij op tafel, er komen mensen omheen staan. Hij kijkt in mijn ogen. Maar het is al te laat, ik raak buiten bewustzijn.

Als ik wakker wordt rijden we alweer. Ik lig op de grond van het busje met een deken over mij heen. ''Waarom lieten jullie mij zo lang in het busje?'' Vraag ik. Hij kijkt mij aan.

''Ik heb geen idee.''

''Hoe lang is het nog rijden?''

''Ik denk nog twee dagen.''

Ik zucht. En draai met mijn hoofd naar de binnenkant van het busje.

''Hoe voel je je?'' Vraagt hij.

''Ik heb hoofdpijn.''

''Oh, ok.''

''Hoe kan ik hoofdpijn hebben? Ik heb nooit hoofdpijn.''

''Het kan door de kou komen'' Zegt hij. Ik kijk hem aan.

''Heb je er ervaring mee?''

''Ja. Vroeger had ik het ook altijd. Maar het is overgegaan na een week.''

''Oh ok.''

Ik probeer door het raampje van de achterdeuren heen te kijken, ik zie alleen maar meer sneeuw. Nu ook bergen.

''We moeten ook anderhalve dag lopen door de bergen.'' Zegt hij.

''Ik ben niet sterk genoeg om dat te overleven, ik moet iets eten en drinken. Mijn laatste maal was twee dagen geleden.''

''We hebben weinig eten.''

''Wanneer moeten we beginnen met lopen?''

Hij kijkt op zijn horloge, ''Over tien minuten.''

''Oh... Dat is erg snel.''

''Je moet stil zijn nu.''

Ik kink. En inderdaad, na een tijdje stopt het busje. ''Sorry ik moet dit doen.'' Zegt hij, hij doet tape over mijn mond. Ik knik en word uit het busje geduwd. Ik merk dat mijn gezicht nog steeds onder het bloed zit. Ik lig in de sneeuw. Er wordt bevolen dat ik moet blijven liggen. Dan beginnen ze weer te trappen en te slaan. Het sneeuw is rood geworden. Iemand gebaart dat ze moeten stoppen. Hij bindt mijn handen aan elkaar. We beginnen al snel met lopen. Ik kan dat maar moeilijk. We lopen heel de dag door, zelfs een groot deel van de nacht. Een paar uur nadat het donker is geworden, stoppen we. Ze maken een vuurtje met het hout dat ze bij zich hadden. De spullen worden een paar meter verderop neergezet. Ik werd erbij geduwd. Nu zit ik hier. Ik ruik het eten. Mijn maag komt in opstand. Af en toe kijkt er iemand of ik er nog zit. Ik leun tegen de bagage aan en probeer mezelf warm te houden, maar dat gaat moeilijk. Ik begin te beven van de kou. Na een paar minuten komt er iemand een kommetje soep bij mij zetten. Daarna gaat hij weer weg. Ik heb vreselijke honger, maar ik gebruik de warmte van het schaaltje om mezelf warm te houden. Langzaam begin in te eten. Al snel heb ik het op. Ik zet het kommetje neer en probeer comfortabel te gaan liggen. Door de lange tocht die we vandaag gedaan hebben, val ik snel in slaap.