Psikopat: Kendini çok akıllı sanıyorsun, değil mi?
Psikopat: Her şeyi bilirim falan.
Psikopat: Sence şakam var mı?
Psikopat: İki arkadaşın az kalsın ölüyordu, Ceylin.
Psikopat: Kaybedecektin onları.
Ceylin: İnanmıyorum sana.
Ceylin: Sadece laf salatası yapıyorsun.
Ceylin: Artık inandırıcı değilsin.
Psikopat: Öyle mi?
Ceylin: Evet.
Psikopat: O zaman şunu izle.
Genç kız yazmak için oynatacağı parmaklarını camını kırıp geçen cisim ile durdurdu. İri iri açılmış gözleri önce kırılmış camına ardından içeriye giren cisime baktı. Nefesi boğazına kaçarken yutkunamadı.
Morarmış, kanla kaplı parmak taşa yapıştırılmış bir şekilde beyaz halısının üzerinde duruyordu.
Dilini yutmuş gibi öylece bakarken sesini bulmaya çalıştı.
"Ceylin? O ses neydi?" İçeriden bağıran annesinin sesi ile sarsılarak kendisine geldi.
Zor şer sesini bulurken, "Çocuklar cama taş attı!" diye bağırdı, enerjinin son kırıntısını kullanarak.
Gözleri hala halısının üzerinde duran parmaktaydı. Kavramakta güçlük çekiyordu.
YOU ARE READING
25 Eylül, 16:45
Short Story#tamamlandı. | kısa hikâye | texting Bir katil'in ağına takılan genç kızın yavaş yavaş kaybedişinin hikayesi... ~ Boş İnsan: Bu dünyanın kötülerden arınması lazım. Boş İnsan: Bunun için bende sizin tarafınıza geçtim. Boş İnsan: Cehennem de görüşürüz...
