Auberginesoep

30.

Ik vind het bijna eng om naar huis te gaan. Na het werk blijf ik dan ook zo lang mogelijk treuzelen.

'Wat sta je daar nou?' merkt Chandra op. 'Wil je graag tot sluitingstijd blijven? Vindt je vader vast prima.'

'Sorry. Ik ben gewoon bang dat mijn moeder het verpest. Ik zie de hele tijd voor me hoe ik thuiskom en zij met de scheidingspapieren aan tafel zit.'

Chandra slaat een arm om me heen. 'Niet zo negatief denken. O, trouwens, ik heb een gerucht gehoord. Het schijnt dat Van der Pol jou een negen gaat geven voor je praktische opdracht.'

'Een negen?' Dat kan niet. Zo hoog heb ik nog nooit gehaald voor Engels.

Chandra knikt. 'Jaelin moest nablijven omdat ze haar spullen was vergeten en toen heeft ze dat in zijn agenda zien staan, zegt ze.'

'Wauw.'

'Waar auberginesoep al niet goed voor is.'

Meteen trekken mijn mondhoeken weer omlaag. 'Dat is wat ik mijn moeder heb gezegd dat ze moest maken, auberginesoep. Het was het eerste wat me te binnen schoot.'

'Omdat jij met je hoofd de hele tijd bij Joel zit, zeker? Jullie zijn echt een leuk stel.'

'We zijn geen stel.'

'Dat gaat niet meer lang duren. Kom.' Ze duwt de deur van de kleedkamer open en dendert de trap af naar de personeelsuitgang. 'Hoe is het trouwens met Ricardo?'

'Ugh,' doe ik. 'Ik hoop echt van harte dat hij niet ZucchiniBoy is.'

'Ik vind het ook geen naam voor hem,' zegt Chandra. 'Wie vernoemt zichzelf nou naar courgette?'

'Courgette?'

'Zucchini betekent courgette. Wist je dat niet?'

'Ik dacht dat het een of andere voetballer was,' geef ik toe. 'Net als jij eerst, trouwens.'

Chandra schiet in de lach. 'Whatever. Jij hebt ZucchiniBoy niet nodig, want jij hebt AubergineBoy.'

Ik heb geen idee of ik hem 'heb'. Daar kom ik waarschijnlijk vrijdag pas achter. Maar het voelt goed dat er eindelijk eens een jongen in mijn leven is met wie het me lukt contact te maken. Het gaat misschien gepaard met de nodige hobbels op de weg, maar het gaat.

Bij de fietsenstalling nemen Chandra en ik afscheid van elkaar. Zij moet eerst nog bij de friettent langs om eten mee te nemen voor haar ouders en ik ga meteen door naar huis, ook al zou ik willen dat ik nog duizend andere plekken had om heen te gaan. Eens zien hoe dit gaat eindigen.

-

Mijn maag maakt salto's van de zenuwen als ik met mijn fiets aan de hand de tuin in loop en mijn moeder daar zie zitten. Dat belooft niet veel goeds. Moet ze niet douchen en zich optutten en zo? Een brok ontstaat in mijn keel terwijl ik mijn fiets parkeer en langs haar heen naar binnen loop. Ik heb geen zin om te praten nu.

Het eerste wat me binnen opvalt, is de puinhoop in de keuken. Nee, dit is geen puinhoop. Dit zijn ingrediënten voor een romantisch diner.

Tranen springen in mijn ogen. Ze gaat het doen. Ze gaat hun huwelijk proberen te redden. Terwijl ik mijn ooghoeken droog veeg, loop ik terug naar buiten. 'Geen affaires meer?'

Mijn moeder schudt afwezig haar hoofd. 'Hier heb ik het wel met je vader over.'

'Ga je hem alles vertellen?'

Ze haalt haar schouders op. 'Misschien niet alles, maar wel iets.'

Dat is tenminste een begin. Het voelt alsof er een hunebed van mijn schouders valt. Licht als een veertje loop ik terug naar binnen. Nú heb ik zin om te koken.