Better Together // Camren

Bölüm 1

Lauren

Kafamı çizimimden yavaşça kaldırıp camdan dışarı baktığımda güneşin batmak üzere olduğunu fark ettim ve şakaklarımı ovuşturmaya başladım . Dikkatimi New York'un karmaşıklığına,insanların koşuşturmalarına verdiğimde duyduğum erkek sesiyle arkamı döndüm.

''Lauren, yaklaşık bir saat önce ayrılmış olman gerekiyordu.Neden hala buradasın?''

''Yeni gelen iş merkezinin çizimini tamamlamam gerekiyor efendim.Uzun zamandır bunun üzerinde çalışıyorum.'' Diyerek durumu patronuma açıkladım.

''Kendini çok fazla yoruyorsun Lauren. Senin dinç olmana ihtiyacım var. Sen genç bir insansın.Gidip kafanı dağıtmaya ihtiyacın var.''

''Fakat efendim...''

''Haydi Lauren! Bugünlük bu kadar yeter''

''Peki efendim,iyi akşamlar.''

Masanın üzerindeki eşyalarımı çizim çantama koydum. Geri kalan dağınıklığı topladıktan sonra patronuma kafamla tekrar selam verip ofisten dışarı çıktım. Kapıyı kapattığımda şehrin gürültüsüye baş başa kaldım. Evim ve ofis arasındaki mesafe az olduğundan yürümeye karar verdim. Yürüken etrafıma göz gezdiriyordum. El ele tutuşmuş yürürüyen genç bir çift gördüm. Yüzlerindeki endişeyi okuyabiliyordum bu onların ilk randevusu olmalıydı diye düşündüm. Biraz daha yürüdükten sonra gözüme orta yaşlı bir çift daha çarptı .Adam, karısının beline kolunu atmıştı. Aralarında gülüşmeler vardı ve aralarındaki tutkuyu fark etmiştim. O an kendimi büyük bir boşlukta hissettim. Aşık olmak istiyordum,biriyle olmak ve hayatımın geri kalanını ona adamak ,onu mutlu etmek ve mutlu olmak istiyordum.

Düşüncelerimden sıyrılamamı sağlayan şey büyük bir gürültüye çalan korna sesi oldu . Arkamı döndüğümde ilk gördüğüm şey yolun ortasında küçük bir kız çocuğunun olduğu ve bir arabanın ona doğru hızlı bir şekilde geldiği oldu . küçük kız Panikten hareket edemiyodu . 3-4 yaşlarında olmalıydı. Arabanın içine soförün panikleyen yüzünü gördüm ve yavaşlamaya çalıştığını fark ettim. Elimdeki eşyalarını yere fırlattım ve yola doğru olabildiğince hızlı koşturmaya çalıştım ,tek odağım yolun ortasındaki küçük kız çocuğuydu. Ona ulaştım ve yolun kenarına ittirdim. Bedeni kollarımın arasındaydı ve yüzü korkudan bembeyaz olmuştu. Daha sonra belimde bir acı hissettim. Araba hafif bir şekilde belimi sıyırmıştı ama yine de can yakıcıydı. Küçük kızı kucağıma aldım ve kaldırdım .Yüzünü omzuma koymuştu ve kuvvetli bir şekilde ağlıyordu. Arabanın kapısı açılmıştı ve içinden genç bir adam inmişti.

''Hanımefendi iyi misiniz?''

İyi olduğumu belli eder şekilde kafamı salladım. O sırada küçük kız kucağımdan inmişti ve dikkatimi yeniden ona verdiğimde dizlerinin üzerine çöküp kıza sarılıp ağlayan bir kadın gördüm. Annesi olduğunu tahmin etmek zor değildi ama aynı zamanda oldukça da gençti.

''İyİ misin bebeğim? Bunu neden yaptın?'' Sesi hıçkırıkların arasından zar zor çıkıyordu.

Küçük kız kafasını yere indirdi ve burnunu çekti .Çok korktuğu ve utandığı belliydi.

''Beni çok korkuttun.'' Dedi ve kızını yeniden kollarına aldı.

''Kusura bakmayın ama yolun ortasından çekilsek iyi olur.'' Dedim

Sonunda gözlerimiz birbiriyle buluştu . Koyu kahverengi gözleri benimkiyle bağlanmıştı ve bir an için sadece o ve ben vardık. Yavaşça kafasını salladı ve küçük kızın elinden tutup kaldırıma geçti. Ben de o sırada adama her şeyin yolunda olduğu ve gidebileceğini söyledim.