[ Jeon Jungkook point of view ]
It's been 2 weeks since she left and cheated on me. Sa looob ng mga araw na 'yon ay ramdam ko ang unti-unting pagbabago sa sarili ko. I become less interactive person, I've been cold to everyone. I become numb at nawalan narin ng paki sa paligid ko.
I can't blame myself, pain can really change someone.
Sa nagdaan ding linggo ay wala na akong ibang inatupag kung hindi ang mag-aral at magtrabaho. It becomes my escape, my coping mechanism to forget her.
I hate to admit that fact that I'm still into her. I still have feelings for her. Kahit anong pag kumbinsi ko sa sarili ko na wag na s'yang isipin ay hindi ko parin magawa. The pain she did is to deep, it will take a long process to heal.
Hindi na siya pumapasok kaya hindi ko na rin siya nakikita. Tama na rin 'yon para mas mabilis ang pag-limot ko sakanya.
Kasalukuyan akong naglalakad sa hallway na kung saan siya nadulas. The happy memories we've had. Bahagya akong natawa na maalala iyon at mabilis ding napatigil ng bumalik ang lahat ng pangyayari sa kasalukuyan.
"Narinig mo na ba yong tungkol kay Jennie at Sehun? Balita ko kase ikakasal na sila."
"Oo girl, balita ko pa nga ay sa Korea yon gaganapin!"
Mapakla akong natawa, mahal nga siguro nila ang isa't isa. Dalawang linggo palang lumipas ay may kasalan agad na magaganap. I shook my head with the thoughts that she doesn't even mention anything about marrying me even once. Marami pa akong narinig na usap-usapan tungkol sakanila, ang iba naman ay tungkol sa'min.
Sa kabila nang lungkot na naramdaman ko sa mga narinig ay nag-umpisang mamuo ang poot sa puso ko.
"Isa pa, hinding hindi kita magugustuhan, we're not on the same level dahil mahirap ka lang."
Ang mga katagang nagbibigay motibasyon sakin para mas magsumikap pa. Hindi ko na hahayaang itatapon nalang ako na parang basahan dahil sa hindi ako nakararanas ng kung ano mang karangyaan.
2nd year collage na ako, dalawang taon nalang ang gugu-gulin ko para makapagtapos ng pag-aaral ko. Unti-unti ko naring maaabot ang mga pangarap ko.
Kapag nangyari ang inaasam ko, ipapakita ko sakanila ang taong inapi at ginamit nila.
[ Jennie Kim point of view ]
Tahimik akong nagmumuni-muni sa terrace ng bahay namin. I look up to the sky, it look so pretty, it makes me calm. Out of nowhere, all the memories I've done with him flash in my mind.
Ramdam ko nanaman ang panunubig ng mata ko. Mabilis ko itong winaksi, isa sa pinaka-naging payo ng doctor ay wag akong magpapaka-stress.
Napahawak ako sa tiyan ko at marahang hinimas ito.
"Baby, your mommy is bad. Sinaktan niya ang papa mo."
"Can you stop blaming yourself? You did it for his own sake."
Napagitla ako sa pagsulpot ni Sehun sa tabi ko. Dala narin sa gulat ay nahampas ko siya sa braso.
"Aray ko naman! Sadista ka." Natatawang usal niya habang hinihimas ang braso niya.
"Kasalanan mo naman, ginulat mo kaya ako!"
Natatawang umiling nalang ito. Napatitig ako sakanya at napaisip. Sehun, he's a good man, an ideal man rather. He's kind, smart , handsome and gentlemen. He also taking good care of me and willing to become the father of my child.
"What's with the stare? Naiinlove ka na ba sa'kin?" Pangaasar niya na kinairap ko.
Hindi ako sumagot at umiwas nalang ng tingin. Hindi siya mahirap mahalin, and he deserve to be loved.
I think I should start to learn how to love him.
आप पढ़ रहे हैं
Until We Meet Again ||JenKook||
फैनफिक्शन"Till death do us apart." "Maybe in our next life."
