Their Cold-Hearted Brother [ On-going ]

TCHB: Chapter 32

Narinig kong bumukas yung pinto sa banyo pero hindi ko yun pinansin. Agad kong pinunasan yung mga luha ko na di ko namalayang tumutulo na pala. Argh! Ang iyakin ko talaga. Dapat maging malakas ako ngayon eh.

"Ayos n--Wait, are you crying?"narinig kong sabi ni Chase at nilapitan niya ako agad dito sa may kama niya

Nakatingin siya sa akin pero nginitian ko lang siya. Alam kong kahit anong gawin kong ngiti sa kanya eh nakikita niya pa rin yung lungkot sa mukha ko. Ayokong makita niya na nasasaktan ako. Ayokong maawa siya sa akin. Ayokong ipakita sa iba na ang hina hina ko pagdating sa mga ganto.

"You can cry."sabi niya habang nakatingin siya sa mga mata ko

"Hindi ah hehe. Ayos lang ako! Ayokong maging malungkot. Hindi naman ako mahina. Hindi ako iiyak 'no."natatawang sabi ko sa kanya

"Ayos lang kahit malungkot o mahina ka minsan. You don't need to be happy or smile everyday."sabi pa ni Chase sa akin habang nakatitig sa mga mata ko

"Argh! Nakakainis ka naman. Pinapaiyak mo talaga ko."sabi ko sa kanya at bigla ng tumulo yung mga luha ko na pinipigilan ko kanina

Pinupunasan ko ang mga luha ko at pilit kong nginingitian si Chase. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala sa akin. Kainis naman eh! Hindi ko mapigilan yung paglabas ng mga luha ko. Nanlalabo na naman ang paningin ko.

"Sh*t! I hate to see you crying."bulong ni Chase sa sarili niya at agad niya akong niyakap

Lalo akong umiyak ng umiyak nung niyakap niya ko. Ang init ng katawan ni Chase. Pakiramdam ko hindi niya ko iiwan. Argh! Pesteng mga luha 'to! Ang sakit na ng mata ko ah. Lalong mamamaga 'to eh. Hindi pa naman ako naghihilamos ngayon.

"Shhhhh! Everything will be fine."pagpapakalma niya sa akin pero lalo lang akong naiiyak

"Pinapaiyak naman kasi ako ni nanay eh. Bakit ganon, Chase? Bakit yung nanay ko pa? Siya na lang yung meron ako pero parang pati siya iiwan na rin ako."sabi ko at pilit akong tumatawa kahit wala namang nakakatawa

"Don't force yourself to smile or laugh. Mas nahihirapan ka lang sa ginagawa mo. I know that your mother is a strong woman like you. Trust me, Sync. She will be fine."sabi niya sa akin kaya naman hindi na ako nagsalita at umiyak na lang ako ng umiyak.

Flashback...

Itinabi ko na ang sulat sa drawer ko at bumalik na ako sa kama ko. Hihiga na sana ako pero biglang tumunog ang cellphone ko. Agad ko 'tong kinuha at tinignan kung sino ang tumatawag. Gabing gabi na kasi at istorbo pa siya hahaha joke!

[ Van calling... ]

Si Van lang pala. Bakit siya napatawag ng ganitong oras? Siguro miss na ako ng hambog na 'to. Busy rin kasi siya nitong mga nakakaraang araw kaya hindi siya nakakatawag. Hindi ko rin naman siya matawagan dahil hindi pa ko nakakapagpaload. Nakakatamad eh hahaha lol. Masagot na nga!

"Hello Van! Kamusta ka na?"masayang bati ko sa kanya nang sagutin ko ang tawag

(Sync, mabuti naman at gising ka pa.)

Nawala ang ngiti sa mukha ko sa hindi ko malamang dahilan. Bigla akong kinabahan sa tono ng boses ni Van. Alam kong pilit lang niyang pinagsigla ang boses niya. Hindi niya ako maloloko 'no. Naririnig ko ang mabilis niyang paghinga sa kabilang linya na para bang sumali siya sa karera.

"May problema ba?"kinakabahan kong tanong

(Promise me that you will calm down.)

Lalo akong kinabahan dahil sa narinig ko. Bakit ganon ang tono ng boses ni Van? Ibig sabihin may problema nga. Malala ba ang problema? Ayoko ng ganitong pakiramdam.