Ben Lanetliyim

-3-

Aslında bir lanet değil bir kara büyü diyelim.Ama bunu kontrol etmek çok zor.Saatli bomba gibiyim resmen kızınca sinirlenince birilerine veya bir şeylere zarar vermemek için büyük çaba sarf etmem gerekiyor.Bu yüzden kimseyle arkadaş olmuyorum.Onlar zarar görmesin diye.Yoksa kendimi onlardan üstün gördüğüm falan yok. Onları peşimdeki tehlikelere sürüklememek için.Bende isterdim onlarla gezmek alışverişe gitmek. İnsanların benim yüzünden zarar görmesini istemiyorum.

Bunları düşünürken aklıma Adam geldi.Tatlı çocuktu hatta ondan hoşlandığım bile söylenebilirdi.Ama o da dahil okuldan kimseye yaklaşmayacağıma dair kendime söz vermiştim. Ve sanırım kendime verdiğim sözleri tutamamakta bir numaraydım. Adam'ın yanında onlardan biraz daha cılız ama tatlı duran bir çocuk vardı adı Toby'miş. Masmavi gözleri vardı.Onun yanında da Luke adlı bir çocuk vardı.Bide arkada elindeki tuhaf bir aletle bir şeyler yapan Harry adlı biri vardı.Anlaşılan baya zeki bir çocuktu.Aralarında yakışıklı olmayan kimse yoktu hepsi sosyete çocuğuydu sanki. Her neyse onları bu kadar düşünmemem lazımdı.

Sabah olmuştu.Kalktığımda koltukta sızdığımı fark ettim.Boynum tutulmuştu. Gidip krem sürdükten sonra yüzümü yıkadım.Üstüme bir şeyler geçirmiştim tam ayakkabılarımı giyecektim ki üstümdekilerin biraz fazla açık olduğunu fark ettim.Gidip dolabımdan başka bir şeyler aldım. Açık giyerdim ama okulun ikinci gününden bu bana fazla gelirdi.Her neyse giyindikten hemen sonra arabama binip istemesem de okula gittim.

Arabamı park ettikten sonra okula girdim.Herkesin o iğrenç gözleri üstümdeydi yine.Önüme bakarak dik bir şekilde yürüdüm.Koridorun başından gelmesini en son isteyeceğim kişi yani Adam geliyordu. İnşallah bir şey demezdi dedim ki Adam beni durdurdu.Gözlerine bakıp "Yine ne var dedim." İstemesemde böyle konuşmak zorundaydım. Onunla yakın olup ona zarar vermek istemiyordum.

O parlayan gözleriyle bana bakıp "Dün niye öyle davrandın?" dedi.

Bense ona umursamıyormuş gibi yapıp "Çünkü ben böyleyim" dedim.

Bana hafif bir gülümseme atarak "Hadi ama yapma şöyle ikimizde böyle biri olmadığını biliyoruz" dedi.

Yanaklarım pespembe olmuştu bile.O sırada kalp atışlarım hızlandı.Yanımdan aniden pat! diye bir ses geldi.Üstümüzde duran ampul patlamıştı bile.Adam ne olduğunu anlamaya çalışırken o görmeden oradan uzaklaştım. Kendime engel olamayarak ağlamaya başlamıştım. Kimsenin beni duyamayacağını düşündüğüm bir köşeye gidip yere oturmuştum. Kendi kendime konuşmaya başlamıştım. "Niye ben! Neden kimse değilde ben! Nefret ediyorum senden! Seni keşfettiğim güne lanet olsun!"

Ağlarken arkamdan buradan uzaklaşan ayak sesleri olduğunu fark ettim. Umarım kimse beni duymamıştı. Kimsenin beni duymamış olması gerekirdi. Lanet olsun!