I'm A Psychopath? (COMPLETED ON DREAME!)

Chapter 2

CHAPTER 2

SHANE'S POV

"Hi shane!"

H-how is this even possible?

"Surprise? HAHAHA"

"A-abby? Is that y-you?" Alam kong hindi ko reflection yung nasa salamin. Kahit na magkamukhang- magkamukha kame, malalaman mo yon sa kulay ng mata.

Pano? Simple, gray ang kulay ng mata ko at yung nasa salamin? All black. As in wala talagang white. Is this really her? Abby?

"Yes it's me you stupid"

"H-how?"

"I told you before right? I'm you. Ngayon, naniniwala ka na ba?"

"Naniniwala ako pero pano? Panong n-nandyan ka sa salamin? Diba nasa isip lang kita?" Gulat na gulat pa rin ako. Paano nangyari yon?

"Tsk. Masyado kang maraming tanong ang mahalaga nakita mo na ako. Makikita mo ko kada titingin ka sa mga salamin."

"O-okay abby."

"Good shane. That's it. Someone will knock on the door in 3, 2, 1.."

Tok! Tok!

Napatingin ako sa pintuan ng cr.

"Shane anak? Are you in there? Are you pooping or what? Antagal mo na dyan"

Kahit na nagawa na nya to dati, di ko parin maiwasang magulat. Napatingin ulit ako sa salamin. Abby's smilling widely. Her smile creeps me out

"Pooping pfft let's go HAHAHA"

"Shane?"

"Mom's calling you. Let's get out of here."

Naglakad nako papunta sa pinto. Sumulyap ulit ako sa salamin. Nakita ko na ang reflection ko pero nagbago ulit ito at napalitan ng nakangising mukha ni abby.

"Hey anak, bakit antagal mo dun sa comfort room? Does your tummy hurts?"

"I-I'm fine mom." Bahagya akong nanginginig. Nakakatakot yung ngisi ni abby. Nakakatakot.

You're afraid of me? HAHAHA

Mas gusto ko pang ganito. Yung nasa isip ko lang sya. Kahit na kamukhang kamukha ko talaga sya, there's something in her that scares me.

"Are you sure dear? You're shaking." Mom asked with a hint of concern.

I tried my best not to stutter. "Yes mom, I'm fine. Let's go back to our seats."

"Okay let's go. Malapit na tayo sa pinas. I'm excited to see our house again"

"Wake up dear"

Naramdaman kong may yumuyugyog sa balikat ko. Pagmulat ko si mom pala.

"Were here! Finally! Were back in the philippines! Come on."

Nakatulog pala ako.

Yes! Finally HAHAHA

"Okay mom. Where's ate?"

"Ayun, nasa kotse na. Excited na excited yung ate mong isip bata. Tara na! Tumayo ka na dyan!" Naglakad na si mom palabas bitbit yung mga luggage nya.

Tumayo na rin ako at nag inat inat. Kinuha ko na ang maleta at shoulder bag ko tyaka naglakad palabas ng eroplano.

Napapikit ako sa pamilyar na hangin na sumalubong sakin. I'm here, again.

Namiss ko dito HAHAHA

Pabulong akong nagsalita habang papunta sa kotse namin. "Panong namiss?"

Oops, di mo pa nga pala alam HAHAHA. Wait shane, just wait.

Di na ako nakipagtalo pa. Nakibit balikat nalang ako at sumakay na sa kotse namin.

"Hi Manong Ruben!" Andito pala si manong ruben. Family driver namin sya since 5 yrs old palang ako.

"Oh ija, ang laki mo na! Lalo ka pang gumanda"

"Eto naman si manong ruben oh. Nambola pa HAHAHA" ang gaan talaga ng loob ko kay manong ruben. Para ko na rin kasi syang tatay.

"Ay sus na bata. Hindi ako nambobola, nagsasabi lamang ako ng totoo."

"Oo nalang manong ruben HAHAHA. Kamusta na nga po pala si Menchie?" Si Menchie ung nagiisa nyang anak na babae. Nung umalis kami sa pilipinas, 9 yrs old palang ito.

"Ayun palagi kang itinatanong sa akin. Kung kailan ka daw ba uuwi." sabay kamot sa ulo.

"Talaga po?"

"Oo ija. Ay nakalimutan kong itanong, ayos ka na ba?"

"O-opo manong ruben."

"Manong rubeeeen! I'm nababagot na. Let's go na already. I miss my house na like sobra." Ayan nanaman po ang conyo kong sisteret. Kala mo naman kinaganda nya.

"HAHAHA hay nakong bata ito oh. O sya, paaandarin ko na to."

Tumunog na ang makina ng kotse hudyat na aandar na ito. Oh I almost forgot, may itatanong nga pala akong may mom.

Bumaling ako ng tingin sa mommy kong nag r-retouch sa passenger seat.

"Mom."

"Why dear? Do you need anything?" Tanong ni mom na hindi man lang ako binalingan ng tingin.

"I just wanna ask something. San po ako mag aaral?"

"Syempre dun parin sa Bradford Academy. Why?"

Bahagya akong natigilan. Ayoko nang bumalik don. Doon nangyari yon.

Dun dapat sa bradford ka ulit mag aral shane. Dun lang.

Kinakabahan talaga ako everytime na nagiging seryoso yung tono ni abby.

"O-oo dun ulit." Wala akong nagawa kundi sumang ayon.

"What is it dear? You said something" leshe napalakas ata pagkakasabi ko.

"W-wala po m-mom." Stop stuttering shane!

"You sure dear? Lately lagi ka nalang ganyan. What's wrong? I'm serious Shane Abigail Callahan." Bumaling na sakin ang tingin ni mom.

Uh-oh she's really serious. Tinatawag nya lang ang buong pangalan ko kapag seryoso talaga sya.

"Of c-course mom! Im fine!" I said then smile at her. Mukha naman syang nakumbinsi kaya pinagpatuloy nya nalang ang pag r-retouch.

Huminga ako ng malalim. Buti naman.

Im excited~ im excited~ im exciiiiiited~!

Pinabayaan ko nalang si abby na mag ingay sa isip ko. Baka magalit nanaman to pag pinakealaman ko.

Napatulala nalang ako sa bintana ng kotse. The weather's so good. So refreshing, so peaceful. But looks can be deceiving. You'll never know the real identity of something unless you've seen It.

Will I be okay? Am i ready to face them? Am I ready to be In the place where that happened? I sigh.

Namimiss ko na rin sila. My friends, before. Kamusta na kaya sila? Magkakasama pa rin ba sila? Naaalala pa ba nila ako? Kasi sila miss na miss ko na.

Alalang alala ko pa yung mga masasayang pinagsamahan namin bago mangyari yon.

Gusto kong umiyak pero walang luhang lumalabas sa mga mata ko. Sabagay, siguro napagod na pagod na yung mata ko.

Stop being so dramatic because of them shane. Baka nakakalimutan mo, iniwan ka nila. Pinabayaan ka nila. Hinayaan ka nilang magka ganon.

Tears stars pooling on my eyes.

"I know abby, I know"

A/N: POV ni Blizz yung sunod. Conyo sya, as in super conyo.